Angèle : Lol & Brol

Ze is een superster op YouTube en alomtegenwoordig in je Instagramfeed. Op haar tijdlijn grapt de Brusselse zangeres over haar dagelijks leven en ondertussen stapelt ze de hits op. Maar Angèle is niet alleen hot in de virtuele wereld. Met haar eerste album (Brol) zet ze zich ook in de echte wereld op de kaart.

België heeft iets met topprestaties. Zoals die veelbesproken halve finale van de Rode Duivels in Mexico in 1986. Een mythe die elke Belg kent. Iets wat niemand ooit nog dacht mee te maken. En dan was er de zomer van 2018: België slaagt er opnieuw in om de grootste voetbalnaties te verslaan. Dat is voetbal.

En dan is er muziek. Ook de jaren tachtig. Een Franstalig meisje van bij ons verovert de wereld met haar popmuziek. Ze had bruin haar en, zoals u weet : “Les brunes comptent pas pour des prunes”. Lio heet ze, en ze wordt een icoon. Iets wat niemand ooit nog dacht mee te maken. En dan is er de zomer van 2018. En plots is daar Angèle. Met haar eerste album heeft ze de wereld aan haar voeten. Want met YouTube, Instagram slechts een muisklik verwijderd is Brol een goed beeld van de tijd waarin we leven. En vooral, Angèle heeft de voetjes op de grond. Jong, mooi, een goede zangeres maar vooral ook een goede zakenvrouw. Ze is baas over haar eigen carrière en ze zingt over ons tijdperk vol humor en spot. Twaalf liedjes lang praat ze in alle frisheid en zonder complexen over haar dagelijks leven met kleurrijke melodieën en de codes van een gouden generatie.

Voordat je ontdekt werd, kende de mensen reeds jouw broer, Roméo Elvis. Heeft zijn succes je op ideeën gebracht?
Angèle: Wanneer ik Roméo op het podium zag staan had ik vooral een gevoel van trots en van gedeeld geluk. Ik dacht niet dat ik ooit zo'n enthousiasme teweeg zou kunnen brengen bij de mensen. Roméo is een licht in mijn leven. Maar het is niet door hem dat ik zangeres ben willen worden. Dit beroep heb ik een beetje per toeval geleerd, ik was een amateur, in de zin van liefhebber.
In het begin hadden mijn concerten geen enkele professionele pretentie. Het waren simpelweg kleine, naïeve en onschuldige performances die voortvloeiden uit de video's die ik op Instagram postte. Omdat de mensen naar mij kwamen kijken in de café's en omdat ze mijn liedjes blijkbaar apprecieerden, ben ik blijven doorgaan.

(lees verder onder de foto)

Roméo Elvis is de enige gast op je album. Is dit een manier om die familieband extra in de verf te zetten?
Angèle: Het is uiteraard symbolisch. Maar het was niet met voorbedachte rade. Ik had niet per se zin om met hem samen te werken. Ik zag ook niet echt wat we samen meer konden vertellen. Maar dan heb ik het liedje Tout Oublier geschreven en moest ik meteen aan mijn broer denken. Ik wist dat hij degene was die het liedje het best kon begrijpen. Thuis hebben we soms moeilijke momenten gekend samen. Maar in het dagelijks leven deden we nochtans alsof er niets aan de hand was, alsof alles oké was. Het nummer gaat niet over ons privéleven, maar het onderwerp is de noodzaak om in alle omstandigheden een glimlach te dragen. In ons beroep is het bijna verplicht om altijd gelukkig te lijken. De media-aandacht is zo aanwezig dat we er steeds goed moeten uit zien.

Doe je vaak alsof je gelukkig bent?
Angèle: Ik leer om zo gelukkig mogelijk te zijn. Op het podium maar ook tijdens interviews. Maar ik ben niets zonder mijn publiek. Als de mensen mij ondersteunen, is het mijn plicht om vlekkeloos te zijn tegenover hen. Wanneer je betaalt voor een tof concert met een fijne zangeres heb je geen zin om een ongelukkige zangeres te zien op het podium. Tijdens concerten voel ik me sterk, bijna onoverwinbaar. Ik heb geleerd om mijn privéleven opzij te zetten voor het publiek. Maar nu moet ik nog leren omgaan met het moment na het concert. Wanneer de realiteit me opnieuw overvalt.

In de media word je vaak gezien als de zangeres van de social media. Het is waar dat er vaak foto's en video's te zien zijn op je tijdslijn. Heb je er nooit genoeg van?
Angèle: Alle gasten en meisjes van mijn leeftijd gebruiken Instagram. Het maakt deel uit van ons leven. Mijn carrière is begonnen op sociale media. Zo is het nu eenmaal. Het feit dat ik vandaag onafhankelijk ben, heb ik te danken aan de foto's en video's op Instagram en YouTube. Zonder die apps was ik nooit zo bekend geraakt. Ik mag hun werking bekritiseren maar ik mag de hand die me voedt niet bijten. Op dit moment neem ik een beetje afstand van sociale media, maar ik ben niet van plan er ooit mee te stoppen. Omdat het deel uitmaakt van mijn beroep. Maar wanneer het enkel is om mijn ego te strelen heb ik geleerd om eerst na te denken. Ik heb minder en minder nood aan die illusie van zelfzekerheid.

Op het einde van je album is er Flou, een liedje dat ook een bekentenis is van je verhouding met succes en de twijfels die ermee gepaard gaan. Wat is vandaag je grootste zekerheid?
Angèle: Ik ben er zeker van dat ik hier op m'n plaats ben. Dat was niet altijd het geval voordien. Ik heb me vaak vragen gesteld over mijn rol als zangeres en over het concept van succes. Veel over mijn identiteit en de blik van de anderen op mij ook. Ik had het soms moeilijk om mijn plaats te vinden. Omdat ik geen tijd heb gehad om te anticiperen en om te begrijpen wat er aan het gebeuren was. In Flou gaat het over deze permanente invraagstelling in mijn leven.

Voor het liedje La Loi de Murphy heb je samengewerkt met de Brusselaars Veence Hanao et Matthew Irons (Puggy). Hebben zij een belangrijke rol gespeeld tijdens de opstart van het project?
Angèle: Ze hebben me geholpen om mezelf te zijn in mijn liedjes. Het is dankzij hen dat ik erin ben geslaagd om een zekere humor en een dosis spontaniteit in mijn liedjes te brengen. Veence Hanao heeft me enorm veel advies gegeven met betrekking tot het schrijven. Toen ik het album aan het afwerken was heb ik hem trouwens de lyrics van bepaalde liedjes laten lezen. Voor Balance Ton Quoi, bijvoorbeeld, wou ik echt dat hij z’n ongezouten mening gaf.

In dat liedje neem je een feministische positie aan en heb je geen medelijden voor de rappers die geen respect voor vrouwen tonen. Maar is dit niet een beetje paradoxaal gezien je met Damso hebt samengewerkt?
Angèle: Ik ben altijd feministisch geweest. Toen Damso me heeft gevraagd om zijn concerten te openen, heb ik getwijfeld. Ik kende zijn werk. Op eenzelfde podium staan als hem was ook in zekere zin akkoord gaan met wat hij vertelt in zijn liedjes. Maar toen heb ik hem ontmoet en heb ik ontdekt dat hij allesbehalve een macho of een seksist was. Hij wilde alleen maar een jonge Brusselse zangeres ondersteunen. Hij is me komen halen. Hij wilde een meisje als concertopener. Dat is mooi, want de andere rappers blijven meestel graag onder elkaar. Net voor de wereldbeker, toen de polemiek rond zijn teksten volop woedde, wist ik al te goed wat de mensen juist stoorde. Rappers hebben dat vermogen om alles te durven. Ze zijn provocateurs en hebben meestal totale vrijheid van meningsuiting. De manier waarop ik reageer op hun teksten is simpel: ik ga niet akkoord met de platheid en het geweld ten aanzien van vrouwen. Maar door zelf te spreken, door mijn mening te uiten, heb ik het gevoel om een soort evenwicht te brengen. Ik ben bevriend met Damso. Ik heb respect voor zijn werk maar ik ben het niet eens met wat hij vertelt in zijn liedjes. Er bestaan veel codes in rapmuziek. En de thema's gaan niet snel veranderen. Ondertussen zing ik wat ik denk.

De concerten van Damso openen was dus een afgemeten risico?
Angèle: Ik stond er elke avond helemaal alleen, tegenover een publiek dat niet begreep waarom ik daar stond. Elk concert was een uitdaging. Toen de fans van Damso het liedje La Loi de Murphy meezongen was ik enorm voldaan. Die ervaring heeft me echt veel bijgeleerd. Ik kan het aanraden aan alle jonge zangeressen. Het is moeilijk, maar je komt er sterker uit.

De titel van je album is Brol. Wil je op die manier je Belgische kant vooruitzetten?
Angèle: Zeker en vast. Het woord wordt overal in België gebruikt. Ik gebruik het zelf regelmatig. Voor mij is brol de dagelijkse wanorde maar ook al die kleine dingen die je niet nodig hebt in je leven: gevoelens en verborgen gebreken zoals frustratie, jaloezie of luiheid. Het is dus één grote rommel.

Op de hoes van het album zien we niet de mooiste foto van jou. Waarom heb je gekozen voor deze jeugdfoto?
Angèle: Die foto werd genomen door mijn vader op de dag dat ik mijn eerste tand ben verloren. Ik hou van deze foto. Hij is grappig. Ik heb geen voortanden. Ik herinner me zeer goed dat ik die dag zo fier was. Op zekere wijze was ik aan het groeien. Vandaag ervaar ik bijna hetzelfde gevoel met het uitkomen van mijn eerste album.

Is het op zekere wijze ook een manier om vooruit te gaan en je jeugd achter jou te laten?
Angèle: In zekere zin, ja. Want in 2016, toen alles is begonnen, woonde ik nog bij mijn ouders. Ik moest geen huur betalen. Ik had geen zorgen, ik hield me met niets bezig. Vandaag beheer ik een bedrijf, een label, een productiehuis. Ik organiseer tournees. Ik betaal facturen en ik betaal mensen uit. Dat is allemaal ver weg van de kinderwereld. Maar om toch altijd wat kinds te blijven gebruik ik vaak humor. Zo vergeet ik niet vanwaar ik kom en wie ik ben.