Axelle Red stelt haar Woodstockplaat voor in Koninklijk Circus

Haar vorige cd, het Engelstalige "Sisters & empathy", noemde ze een fysieke noodzaak. Op "Un coeur comme le mien" klinkt ze afstandelijker, maar dat is slechts schijn: "Ik heb dit keer mannen hun licht laten schijnen over mijn vrouwenonderwerpen."

Met haar engagement voor vrouwen- en kinderrechten wordt weleens de spot gedreven, maar Sisters & empathy behoedde Axelle Red, née Fabienne Demal, wel voor de misantropie. "Ik kan het iedereen aanraden om de crisis van dat onvermijdelijke veertigste levensjaar op zo'n manier van zich af te schrijven." Maar als puntje bij paaltje komt is er niets veranderd, geeft de zangeres, 42 ondertussen, ootmoedig toe: "Zelfs al heb ik net een plaat gemaakt waarop ik veel meer afstand hou. Ik kan mij nog altijd oneindig opwinden over wat ik onrechtvaardig vind."

De onderwerpen die ze op haar nieuwe cd, het Franstalige Un coeur comme le mien, aansnijdt illustreren nog steeds de aard van het beestje. Alleen de manier waarop ze haar vertrouwde thema's brengt heeft een metamorfose ondergaan. Die diepe stem en de onderkoelde, wat laconieke voordracht zijn we niet van haar gewoon. Maar het past wel bij een plaat waarvoor ze het gros van de teksten uitbesteedde. De muziek ging ze opnemen in de buurt van het legendarische Woodstock, in dezelfde studio waar de hippe psychedelische folkies van Fleet Foxes later - het zopas verschenen - Helplessness blues zouden inblikken. Red: "De cirkel is rond, want het was precies hun debuut dat ik aan de studio engineer had laten horen om aan te geven hoe ik wilde klinken."

Je kan het niet laten: in de single 'La claque' trek je van leer tegen huishoudelijk geweld.
Axelle Red(lachend): Ja, maar wat verstaan we daar precies onder? Hebben we het over slachtoffers die lichamelijk geterroriseerd worden, of ook over subtieler emotioneel geweld? Het kan allebei heel wreed zijn. Ik vind de boodschap van het personage dat zegt "Stop, ik neem het niet meer" het belangrijkst, want dat vergt moed. In sommige culturen ligt dat minder voor de hand dan in andere. Al moeten wij met onze katholieke achtergrond niet te hoog van de toren blazen. Mijn mama wou op een zeker moment ook scheiden, maar mijn grootmoeder zei haar: 'Nee kind, dat gaat niet, ik heb dat ook niet gedaan.' Je zou denken dat dat iets van vroeger is, maar het bestaat nog altijd. Je kan La claque op vele manieren interpreteren. Thelma & Louise was ook geen zware film, maar in het begin van die film was het wel duidelijk dat die vrouw een gewelddadige man had. Maar wat heb je van die film onthouden? Dat zij foert zei en weg was!

Opmerkelijk is dat je het gros van de teksten uitbesteed hebt... aan mannen.
Red: Ik wou afstand nemen. Ik had geen zin om veel tijd te steken in de teksten. Dat is altijd zo'n gepeuter. Ik ga naar Amerika voor de muziek en voor mijn teksten grijp ik meestal naar het Frans. Dat heb ik nu doorgetrokken door mijn favoriete Franse tekstschrijvers, allemaal mannen, te contacteren en ik kon hen overtuigen om te getuigen over mijn vrouwenonderwerpen. Florent Marchet bleek een echte feminist, net als Christophe Miossec, die de tekst van La claque schreef.

Waarom tekende je een langetermijncontract bij het Franse label Naïve, terwijl je twee albums geleden nog liet verstaan dat je misschien wel je laatste plaat gemaakt had?
Red: Alles verliep dit keer zo vlot dat ik me voorgenomen heb om nog heel veel platen te maken. Tegenwoordig kosten de opnames van een cd ook niet zoveel. We houden de uitgaven sowieso onder controle. In Woodstock sliepen we bv. in het huis van een vriend en aten we gewoon in de studio. Het inhuren van ervaren muzikanten is de enige luxe die ik me veroorloofd heb.

Het zijn stuk voor stuk rasmuzikanten. Vormden jullie meteen een team?
Red: Ja, de sfeer zat meteen goed. Dat hadden we deels te danken aan coproducer Mark Plati (zie ook Alain Bashung, David Bowie, nvdr). Hij drong zijn ideeën niet op en dat zorgde bij de muzikanten voor een relaxte houding. Ik heb me maar één keer kwaad moeten maken. En toen was de plaat al zo goed als af. Men had iets te fel aan de mix gesleuteld. De subtiele koortjes en de organische rootssfeer…: plots was het allemaal weg en klonk het als platte rockmuziek, terwijl het voor mij precies de oefening was een mengeling van country, soul, folk en blues te brengen, want dat is americana. Het mocht niet naar één bepaald genre overhellen. Het moest een melting pot worden. Gelukkig hebben we dat kunnen rechttrekken.

Ben je ook naar de festivalwei van Woodstock gaan kijken?
Red: Nee, die was toen ondergesneeuwd en ik ben niet zo'n fetisjist. Maar de sfeer hangt er nog altijd. Ik voelde die vooral tijdens het concert van Levon Helm van The Band. Hij nodigt in zijn schuur vaak groepen uit. Je ziet er oude hippies, maar er komen ook veel jonge mensen. Precies omdat het er zo hip is, maken veel muzikanten nu de beweging van New York naar Woodstock.

Je trad op tijdens het eerste Belgavoxconcert aan de voet van het Atomium. Een statement?
Red: Ja, ik voel me een echte Belg. Mijn familie leeft verspreid over Vlaanderen, Wallonië en Brussel. En toen ik als 18-jarige van Hasselt naar Brussel ging studeren, voelde ik me hier meteen thuis. De vader van mijn mama was trouwens een echte Brusselse ket, en de moeder van mijn vader had een huisje aan de vijvers van Elsene. Ik was betrokken bij de eerste gesprekken over Belgavox. Maar toen Arno me zei: 'Zijt gij het gezicht maar,' heb ik dat afgehouden: 'Maar doet gij het.' (Lacht) Het was een levendige discussie. Wij hebben allebei al zo dikwijls de kar getrokken. Op een bepaald moment zeggen de mensen dan: 'Daar zijn ze weer.' Ik steunde het initiatief, maar ben bewust op de achtergrond gebleven. Anders heb je op termijn helemaal geen impact meer. Kijk naar die VTM-parodie.

Je hebt het nu over de karikatuur die actrice Barbara Sarafian van je neerzette in het VTM-programma Tegen de sterren op?
Red: Ja, keigrappig hoor. Maar de clou is dat je imago op een bepaald moment met je op de loop gaat. "Ha, Axelle Red: de feministe die de wereld wil verbeteren en geen hap door de keel krijgt, en ze is nog Belgisch ook!" Ik kan daarmee lachen, maar op de eerste plaats maak ik muziek. 't Is waar dat mijn ambassadeurschap voor Unicef soms de bovenhand haalt. Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening. Dus ben ik verplicht om af en toe op de rem te gaan staan. Als ik in mijn nummers uitroep dat ik een feministe ben, dan gaat iedereen lopen. Dus moet ik het anders aanpakken, slimmer proberen te zijn. Vergelijk het met de liefde: als je daarin iets wil bekomen, moet je het soms ook strategisch spelen. Ben je helemaal open en eerlijk, dan lukt het waarschijnlijk niet.

27/05/2011 om 20.30
€ 28/36/40/48