Belgische strijdt mee voor winst Koningin Elizabethwedstrijd

De twaalf juryleden van de Koningin Elisabethwedstrijd staan zaterdagavond voor een hels karwei om uit te maken wie de zes laureaten worden van de editie 2019 voor viool. De deelnemers presteerden op een hoog niveau. Onze landgenote Sylvia Huang heeft een goede uitgangspositie, maar er zijn veel kapers op de kust.

De twaalf finalisten zetten afgelopen week in de Henry Le Boeuf-zaal van Bozar de kroon op het werk van een fysieke en mentale uitputtingsslag. Ze zijn al een viertal weken op de wedstrijd gefocust. De overblijvers namen na de halve finale een week de tijd om het verplichte werk in afzondering en zonder leraar in te studeren in de muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo.

Dat werk, speciaal gecomponeerd voor de wedstrijd, is een hedendaagse compositie van de Fin Kimmo Hakola met filmische en folkloristische elementen die het publiek wel kon smaken en die de jury een goed vergelijkingspunt geeft.

Belgische violiste Huang

De zelf gekozen concerto's zijn werken die wel vaker uitgevoerd worden, zeg maar klassiekers van Brahms, Tsjaikovski, Beethoven en Sibelius tot Sjostakovitsj en Beethoven. Huang was de uitzondering op de regel met een concerto van Dvorak dat voor het laatst in de wedstrijd te horen was in 1971.

De 25-jarige Henegouwse maakte op de eerste wedstrijddag van de finale een erg goede beurt. Ze kon het publiek bekoren met veel naturel en maturiteit in haar spel. Maar of dat voldoende zal zijn om een prijs te pakken valt af te wachten.

Hoog niveau

Alle finalisten spelen op een technisch hoog niveau. Ze moeten dus het verschil maken op andere vlakken: het samenspel en de dialoog met het orkest, de klankkleur, de persoonlijkheid die ze in hun uitvoering uitstralen of nog de mate waarin ze het publiek konden meeslepen in hun muzikaal verhaal.

Elke competitie kent wel zijn eigenaardigheden. Zo was er het spontane applaus van een jurylid na het concert van Sylvia Huang (juryleden moeten neutraal zijn), de Amerikaan Stephen Kim die het verplichte werk helemaal van buiten geleerd had en zonder partituur speelde of de staande ovatie voor de Roemeens-Duitse violiste Cristina Goicea, die het donkere vioolconcerto nr 1 van Dmitri Sjostakovitsj met veel power en overtuiging ten gehore bracht.