Bâtard-festival gaat online: dit jonge geweld maakt straks je scherm onveilig

Bâtard, het podiumkunstenfestival voor opkomende makers, heeft een programma klaar dat vrijwel volledig digitaal te volgen is. Tot en met vrijdag gaat vanuit de Beursschouwburg vier dagen lang werk online van veertien artiesten(collectieven). Drie van hen stellen we hier voor.

PAULA ALMIRÓN EN ELIANE BERTSCHI
“Het podium wordt een ruimte waar tekst en choreografie zich vermengen”

Choreografe en performer Paula Almirón is afkomstig uit Buenos Aires, stage designer Eliane Bertschi uit Zürich. Ze leerden elkaar kennen tijdens hun studies aan het Institut Supérieur des Arts et Chorégraphies in Brussel, waar ze nu wonen. Samen met Fabrizia Flühler, die er voor dit project niet bij kan zijn, maken ze deel uit van een open kunstenaarscollectief van bevriende artiesten. Ines Marita Schärer vervoegt hen op de scène voor Always coming hole, dat refereert aan het scifiboek Always coming home van Ursula K. Le Guin. “Dat boek is een docufictie die voortkomt uit één bepaalde plek in de Verenigde Staten (Napa Valley, red.) en die verschillende literaire genres gebruikt. Dat is ook de kern van ons project, dat zich tussen tekst en choreografie situeert, en in relatie staat met een serie met elkaar verbonden waterpartijen in Bolivia.”

Het gaat om ecofictie, een genre dat niet het menselijke centraal stelt, maar de ruimte laat spreken. “Voor Bâtard hebben we ons beperkt tot Lake Poopó, dat in 2015 is opgedroogd. Het resultaat op scène noemen we een 'choreografische leesruimte'. We hebben bijvoorbeeld interviews afgenomen van activisten die het water terug willen brengen in het meer. Het podium wordt een ruimte waar de tekst en de choreografie door elkaar vloeien en zich vermengen.”

Ook het decor van Bertschi is gebaseerd op de plek. “Het is een soort negatief van een Google Earth-view op het afwezige meer. Een holte of bedding die we ook mee vorm geven met textiel, geïnspireerd op de banners waarmee vrouwen op straat demonstreerden voor het recht op water.”

Always coming hole is 24 uur beschikbaar vanaf 5/2, 19.00

JIHAN IMAGO
“Ik wilde praten met mijn lichaam, geen intellec­tueel discours”

Jihan Imago woont ondertussen acht jaar in Brussel. Hij is afkomstig uit de Franse grensstreek, liep middelbare school aan Saint-Luc in Doornik, waar hij tekenen en fotografie studeerde. Via installaties waarvoor hij tekeningen, tekst en fotografie gebruikte, evolueerde hij naar de beeldende kunsten. Pas twee jaar geleden kwam hij uit bij dans. “Ik zat toen zonder appartement en dat was niet de eerste keer. Daar wilde ik het over hebben, maar dit keer niet met een comfortabel intellectueel discours met woorden, maar met mijn lichaam. Dans was compleet nieuw voor mij, dus heb ik me tijdens een lange residentie van twee jaar bij Citylab Pianofabriek die discipline als een autodidact proberen eigen te maken. Ik danste elke dag en legde dat geïmproviseerde materiaal vast op camera. Later maakte de steun van het Vlaams-Marokkaans culturenhuis Darna het mogelijk om ook met Nedjma Hadj Benchelabi, Enzo Tibi en Quan Bui Ngoc als dramaturgen samen te werken.”

Jihan Imago gaat nog altijd even meticuleus te werk als toen hij installaties maakte. Maar de ongemedieerde expressie voelde als de geboorte die vervat zit in de titel, NBH (natural born healer), die ook verwijst naar Oliver Stones film Natural born killers, over een koppel dat moordend de desolate zelfkant van de VS doorkruist. “Het is een echo van mijn persoonlijke reis, de migratie die mijn familie heeft doorgemaakt, en mijn vertrek vroeg in de puberteit om te ontsnappen aan het geweld van mijn vader. Drie jaar geleden maakte ik ook zelf een reis van twee maanden door de Amerikaanse woestijn zonder voorbereiding of bestemming, en met alleen maar een kaart, geld voor een huurauto, een tent, en God en het onbekende als gids. Een transformatieve ervaring die tot genezing en zelfontdekking leidde.”

NBH (Natural born healer) is 24 uur beschikbaar vanaf 4/2, 19.00

LIZA BALIASNAJA
“Hoe ver kan ik de metafoor van het mes doordrijven? Dat was de vraag”

De Brusselse choreografe en danseres Liza Baliasnaja studeerde drie jaar aan P.A.R.T.S. Sinds 2016 werkte ze als performer samen met choreografen als Ula Sickle, Eszter Salamon, Mårten Spångberg, DD Dorvillier, Christine De Smedt en Myriam Van Imschoot. Ze doceert ook in haar geboorteland Litouwen, en maakt eigen werk. Nog van belang is haar lopende studie filosofie aan de KU Leuven. Trieb wordt haar eerste première in Brussel. Ze begon anderhalf jaar geleden aan de research in Work­spacebrussels. Omdat de oorspronkelijke première moest worden uitgesteld, was de residentie voor Bâtard een gelegenheid om het stuk nog verder uit te werken.

“In het begin wilde ik werken rond metaforen, en hoe die werken in de taal, maar ook in dans. Uiteindelijk leek het me goed om één metafoor te kiezen en dat werd die van het mes. Als filosofiestudente viel het me op hoeveel klemtoon er in het denken ligt op scherpte, onderscheid maken en precisie. Je kan een scherpe opmerking maken of een scherpe geest hebben. Diep nadenken lijkt wel het snijden met een mes door materie. Het leek me interessant om te kijken hoe ver ik dat conceptualiseren van denken als snijden kan doordrijven. Zeker omdat ik als choreograaf én danser in deze performance ook constant geconfronteerd werd met hoe enerzijds mijn denken, en anderzijds mijn lichaam werkt. In dat onderscheid tussen denken en doen zit ook de cut tussen lichaam en geest, een klassiek filosofisch thema.”

Het Duitse Trieb of drift haalde Baliasnaja uit Nietzsches Die Geburt der Tragödie, over dat complexe onderscheid tussen het redelijke en het intuïtieve. Achter de danssolo van Baliasnaja zit een groepswerk met ook veel tekst en stop-motionanimatie.

Trieb is 24 uur beschikbaar vanaf 6/2, 19.00

BÂTARD 2021 – HELLO FROM THE OTHER SIDE
> 6/2, www.batard.be
Een 'pay what you can'-ticket geeft toegang tot het hele onlinefestival én recht op een aan huis geleverd pakket met werk van de kunstenaars.