Mon fou de mari

We durven al eens te vergeten dat op restaurant gaan in de eerste plaats een sociale bedoening is. Mon Fou de Mari vormt daar het perfecte kader voor: voor de duur van een maaltijd voelden we ons minder alleen.

Koken is meer en meer een spektakel, een wedstrijd geworden. Nu en dan is het goed om in herinnering te brengen dat een restaurant ook iets anders kan zijn dan een aantrekkingspool voor hipsters. Dat bleek duidelijk tijdens een lunch bij Mon Fou de Mari, een adres in Sint-Agatha-Berchem dat zich ver van modegrillen houdt. En dat kunnen we appreciëren.

Wij trokken ernaartoe op een zonovergoten middag die de thermometer naar de 26°C duwde en ons naar het aangename terras. In de beschutting van een zeil en omringd door muren, gaf dat enkel de staalblauwe hemel en enkele bamboestengels te zien. Een windje bracht wat verkoeling, we zaten er goed. Het cliënteel bestond hoofdzakelijk uit vaste klanten, die de patron allemaal bij zijn voornaam, Jean-Pierre, noemden. Omdat we maar alleen waren, hadden we de handen (en oren) vrij om te luistervinken. De gesprekken onder de klanten gingen over de tijd die voorbijgaat, de vakanties die werden gepland. Het waren de details die ons raakten: een hand die lichtjes trilde, een dame die zich bereid toonde om haar karafje wijn te delen, een man die tot tranen toe ontroerd was…

De gasten die ons omringden, waren gepensioneerden van wie er enkele in eenzaamheid of rouw waren gehuld. Je hebt niet lang nodig om te beseffen dat de mensen hiernaartoe komen om aan dat soort spoken te ontsnappen. Dat is niet grappig of leuk misschien, maar het leven is geen Disneyland. Het is dan ook goed om weten dat je voor de duur van een maaltijd wat aanspraak hebt bij je tafelburen – iets waar je niet al te vaak meer op stoot.

Waar het eten staat in dit verhaal? Laten we zeggen dat het eerlijk is. Door de warmte beslisten we om de côte à l’os en de gerookte eendenfiletburger links te laten liggen ten voordele van een lichtere bereiding: kleine scholfilets met waterkerspuree en asperges (€18). Die werd geserveerd alsof je het zelf had klaargemaakt. Twee takjes waterkers waren de kers op de taart, die van beneden naar boven de volgende lagen bevatte: puree, gepaneerde visfilets en twee asperges, waarvan er eentje zijn punt kwijt was. De kruiding was goed, de portie genereus, de smaken toonden zich harmonisch, in het bijzonder de lichte bitterheid van de waterkers. De vis had wel wat steviger mogen zijn, maar dat was hier een detail. Het leven is meer dan eten alleen.