De fietskoerier: ‘Dit is geen modegril’

De afhaalchinees kennen we al lang, en sommige restaurants bedienen hun klanten ook thuis. Maar sinds enkele jaren zien we bedrijven die online bestellingen opnemen voor een hele waaier aan restaurants en de maaltijden tot bij de klant brengen.

Tegenwoordig is veel te doen om de strijd tussen Deliveroo en Uber Eats, maar het fenomeen van het onlinebestelplatform gaat al wat langer mee. Pizza.be was bijvoorbeeld al een begrip bij mensen die vooral fastfood aan huis laten leveren. Daarna kwam Take It Easy, dat ook gerechten van meer hoogwaardige eethuizen rondbracht, en zelfstandige fietskoeriers inzette om ze te verdelen. De Brusselse start-up gooide ondertussen de handdoek in de ring, maar dezelfde formule vinden we nu terug bij Deliveroo en Uber Eats.

“Dit is meer dan een modegril,” zegt Gino Van Ossel, professor retail en marketing aan de Vlerick-hogeschool. “Net zoals e-commerce veel groter zal worden dan postorderverkoop ooit geweest is, zal ook dit veel groter worden dan de pizzaboer die ook aan huis levert.”
Het nieuwe zakenmodel is mogelijk gemaakt door de popularisatie van de smartphone, maar beantwoordt ook aan een reële vraag, klinkt het. “Er is een latente behoefte bij de consument. Die heeft steeds minder tijd en zin om zelf boodschappen te doen en eten klaar te maken. Zelf afhalen kost ook moeite. Voor de deur parkeren is vaak geen evidentie, en ben je even te laat, is je maaltijd koud.”

Daarnaast zijn ook de restaurants ervoor gewonnen, zelfs al moeten zij een vergoeding betalen. “De meeste kunnen vaak moeilijk omgaan met leveringen. Het personeel heeft het al druk, en het is niet evident om extra personeel aan te werven door de arbeidskosten, en ook omdat bestellingen zich vooral concentreren op enkele piekmomenten.” De omvang van de onlineplatformen biedt restaurants bovendien de kans om nieuwe klanten aan te trekken en extra omzet de draaien.

Restaurants lijken ook niet meteen hun eigen zakenmodel te ondergraven. Het thuis bestellen komt boven op uit eten gaan. “Slechte economische periodes zijn een uitzondering, maar structureel gaan mensen steeds minder eten kopen en zelf klaarmaken,” zegt Van Ossel. “Het zijn vooral supermarkten die er iets van kunnen voelen, maar zij spelen daarop in door zelf steeds meer kant-en-klaarmaaltijden aan te bieden. Die zijn bovendien nog een beetje goedkoper dan wat aan huis geleverd wordt.”

Het over de kop gaan van Take Eat Easy hoeft er niet op te wijzen dat het businessmodel niet werkt, maar is eerder een uiting van de strijd die verschillende internationale bedrijven momenteel voeren om de markt te veroveren. “Een webshop opzetten, is een hele investering. Daarna moet je omzet maken. Take Eat Easy heeft foute keuzes gemaakt, onder meer door te snel op verschillende plaatsen te willen lanceren. De concurrentie is nu erg groot, maar de markt zal zich consolideren met twee of drie spelers.”

De investeerders achter de bedrijven rekenen erop dat de zaak op termijn heel lucratief wordt. Daar moeten de koeriers echter niet meteen op hopen. “Zij zullen nooit de bestbetaalde job hebben, maar voor studenten kan het een leuke bijverdienste zijn. Als de vraag verder groeit, kan de prijs per kilometer wel de hoogte ingaan, omdat het moeilijker wordt om koeiers te vinden.”

Of de bedrijven zich aan alle regels houden is niet meteen duidelijk. “Maar als er spelers zijn die niet correct werken of geen belastingen betalen, zal dat niet blijven duren. Als de markt zich consolideert, gaan de cowboys eruit.”
Als de sector verder groeit, kan de dienst ook buiten de grote steden functioneren. “Je hebt een zekere bevolkingsdichtheid nodig met voldoende restaurants en potentiële klanten op kleine afstand,” aldus nog Van Ossel. “Anders lopen de kosten op, en moet de consument te lang wachten op zijn levering. Maar als de vraag toeneemt, kan het zeker ook werken in pakweg Wezembeek.”