Ex-piloot Alain Loiseau: ’Ondernemen is mijn nieuwe avontuur’

Alain Loiseau sleepte een oud passagiersvliegtuig naar de Europese wijk om bedrijfsevents en tête-à-têtes te organiseren. Voor de ex-piloot blijft de luchtvaartsector eindeloos interessant, hij kan er moeilijk afscheid van nemen. "Piloot zijn is een deel van je identiteit."

Hij heeft het mopje al vaak gehoord: met een naam als Loiseau – 'de vogel' – was deze Alain bijna voorbestemd om te gaan vliegen. “De boordcommandant roept tijdens de vlucht meermaals de naam van de piloot om. Het gebeurde regelmatig dat passagiers bij het afstappen met mij moesten lachen,” zegt Loiseau over zijn vorige leven als piloot.

Vandaag bedient Loiseau een stilstaand vliegtuig zonder vleugels. Op een hoek van de Belliardstraat staat in zijn nieuwe FlyLounge een halve Airbus A319. In de cabine kan je etentjes, karaokeavonden en teambuildings organiseren. In de cockpit zijn er vliegsimulaties. Het toestel dient verder als filmset voor scènes in de lucht en op termijn denkt Loiseau nog aan angsttherapieën. “We zoeken daarvoor nog een psycholoog,” zegt hij. “Om een sterk merk te creëren, is onze brede focus misschien een zwakte. Het voordeel is dat we op deze manier zeven dagen per week kunnen openen.”

We zitten in echte vliegtuigzitjes, de soundtrack is Frank Sinatra's 'Fly me to the moon'. Loiseau geniet zichtbaar van het bedienen van de omroeptelefoon en toont met een grote lach foto's van eerdere events. The sky is the limit, luidt zijn bedrijfsmotto. Maar als hij in de cockpit gaat zitten, overvalt hem nog altijd een beetje weemoed, geeft hij toe. “Dat is een van mijn belangrijkste herinneringen als piloot: gaan zitten in de cockpit, alles installeren en je op je gemak voelen.”

De Fransman belandde in de jaren 1990 in Brussel via een bevriende airhostess. Hij kon aan de slag bij Virgin Express, dat later fuseerde met SN Brussels Airlines en in 2006 Brussels Airlines werd. Loiseau verzorgde middellange afstandsvluchten, de verste naar Athene en de kortste naar zijn thuisstad Parijs. In 2012 moest hij daarmee stoppen om medische redenen. “Piloot zijn is een deel van je identiteit. Het is vaak een jeugdpassie en er hangt een zekere glamour rond de job,” zegt Loiseau. “Als je dan radicaal zonder job valt, is het even zoeken naar een nieuw evenwicht. Ondernemen is voor mij het tweede grootst mogelijke avontuur.”

Na zijn carrièreswitch werkte Loiseau enkele jaren op de Franse markt. “Het was telewerk en dat maakte me eenzaam. Ik wil nuttig zijn voor de stad waar ik woon.” Eerst kreeg hij het idee om een vliegsimulator voor het grote publiek te openen. “Dat bestond nog niet,” vertelt hij. Via-via stootte hij op het pand in de Belliardstraat. “Mijn vrouw lacht soms dat iedereen dit een gewoon kantoor zou hebben gevonden, maar ik zag een plek om een heel vliegtuig te zetten,” lacht Loiseau. De halve Airbus redde hij van een Britse schroothoop en bouwde hij om tot de nieuwe lounge. “Als ondernemer moet je innoveren en een nieuwe markt creëren. Ik heb nu nog geen directe concurrenten, maar die zullen er zeker komen in een of andere vorm.”

Expats als troef

In de lounge staan een bar, een souvenirshop met miniatuurvliegtuigjes en een wachtruimte voor de zogenoemde gate. “Welkom op de luchthaven,” lacht Loiseau meteen bij ontvangst. Een etentje aan boord op vrijdagavond kost 168 euro voor twee personen. Waarom voor die prijs niet gewoon een vliegtuig nemen met een echte bestemming? “Ik richt me vooral op bedrijven en publieke instellingen. We zitten hier ook in de wijk met een groot expatpubliek. Zij hebben netwerk­evenementen nodig om mensen te leren kennen,” zegt Loiseau.

De Fransman kent de expatgemeenschap zelf goed. Zijn vrouw is een Spaanse, hun dochter kreeg de Belgische nationaliteit. “In Brussel merk je een fijn enthousiasme om de ander te leren kennen, terwijl je nog altijd thuis bent. Dat is anders dan op reis. Als toerist blijf je altijd meer een buitenstaander,” zegt Loiseau. Hij ziet zichzelf niet meer terugkeren naar Frankrijk.

“Over twee jaar zal ik even lang in Brussel hebben gewoond als in Frankrijk. Het expatleven is een beetje uniek. Het is een avontuur waar je moeilijk van terugkeert. Zoveel mensen komen naar Brussel voor een job van zes maanden en wonen hier vijf jaar later nog. Gewoon omdat ze het zo fijn vinden,” zegt Loiseau. “Brussel is een groene stad en blijft een stad op mensenmaat. Expats zijn hier gelukkig.” Een troef voor de Brusselaars, noemt Loiseau dat. “Expats zorgen voor een grote koopkracht in de stad. Dat moet je appreciëren,” vindt hij.