Luna Aslan: 'Ik wil een revolutie ontketenen in de textielindustrie'

Op Internationale Vrouwendag zet BRUZZ twee Brusselse vrouwen in de kijker die net een professionele mijlpaal hebben bereikt. Luna Aslan (26) won net een van de drie Innovative Starters Awards, een prijs van 500.000 euro van Brussels innovatieagentschap Innoviris. Het bedrijf Noosa, waarvan ze medestichter is, maakt een 100 procent recycleerbare textielvezel op basis van maïs. 'Ik ben het wel gewend om als vrouw in de minderheid te zijn."

Hoe is het idee voor Noosa ontstaan?

Aslan: "Na een master in internationaal management aan de UCL en de Erasmus Universiteit Rotterdam trok ik naar Parijs, waar ik een job bij een luxemerk had gevonden. Maar de bedrijfscultuur was niets voor mij, merkte ik na twee weken al. Vier maanden later heb ik beslist om ontslag te nemen en naar Brussel terug te keren.”

“Twee jaar geleden is het idee voor Noosa geboren. Ik heb het bedrijf opgericht samen met een ouder iemand die ik viavia heb leren kennen. Hij heeft de gepatenteerde technologie aan boord gebracht."

"Dankzij de gisting van maïszetmeel wordt onze grondstof polymelkzuur geproduceerd (PLA). Op basis daarvan produceren wij een vezel en draad waar je goed ademend textiel kunt van maken dat 100 procent recycleerbaar is: zowel composteerbaar als volledig herbruikbaar."

"Ter vergelijking: bij gerecycleerd katoen wordt maar maximaal 30 procent teruggewonnen. De kwaliteit vermindert bovendien elke keer. Ons materiaal kan eindeloos herbruikt worden.” (Lees verder onder de foto)

“We startten vanaf nul. Ik heb een businessplan geschreven, ben investeerders en potentiële klanten gaan zoeken, gewoon om de interesse te peilen. In maart 2020, vlak voor de lockdown, hadden we onze kapitaalronde. Ondanks de niet zo ideale timing hebben we een half miljoen euro opgehaald.”

Waarom in Brussel?

“Toen ik terugkwam uit Parijs, wou ik helemaal niet per se naar Brussel terugkeren. Ik had al een paar jaar niet meer in België gewoond, en zag mezelf niet meteen terugkeren, ik dacht eerder aan een plek als Hongkong. Maar het project interesseerde me zo dat ik dacht: dit kan ik niet laten liggen. En het Gewest heeft ons project altijd heel erg gesteund. Finance & Invest Brussels heeft in ons geïnvesteerd, en Innoviris financiert 70 procent van onze research and development.

"We werken nu aan een nog verbeterde versie van het product om technologisch onze voorsprong te behouden. Daar gaat het leeuwendeel van ons budget naartoe. Dankzij de Innovative Starters Award kunnen we sneller die plannen realiseren. Dankzij de award kan ik ook twee extra mensen aanwerven, één van hen voor de verdere commercialisering van het product."

Wat is je uiteindelijke doel?

“We willen een revolutie teweegbrengen in de textielindustrie en die circulair maken. In de toekomst willen we dat onze vezels en textieldraad voor allerlei toepassingen gebruikt worden, met fabrieken en recyclagecentra over de hele wereld. Hopelijk kunnen we ook de mentaliteit en businessmodellen van andere bedrijven veranderen.” (Lees verder onder de foto)

“Door de coronacrisis ben ik me gaan richten op potentiële klanten die ik per auto kan bereiken. Uiteindelijk is dat niet zo slecht, om allerlei redenen. We praten met een Frans kinderkledingmerk bijvoorbeeld dat alles zelf nog produceert, en ook met een keten van sportwinkels met hoofdkwartier in Noord-Frankrijk. We hebben contacten met een paar resterende Vlaamse textielbedrijven. Ik zou heel blij zijn als we een beetje van de textielindustrie in België en Noord-Frankrijk kunnen terugbrengen. Naast kledingfabrikanten werken we ook met bedrijven die behangpapier, gordijnen, of bijvoorbeeld werkkledij vervaardigen."

Wat betekent Internationale Vrouwendag voor jou?

“Vrouwen zijn niet voldoende vertegenwoordigd in de ondernemerswereld. Investeerders zijn heel vaak mannen, net zoals bedrijfsleiders in technische sectoren. Ik denk dat de mentaliteit in België begint te veranderen, maar het gebeurt nog te vaak dat ze een jonge vrouw zien en me dan niet serieus nemen. Dan praten ze tegen me alsof ik een kind ben. In Scandinavië zijn ze verder gevorderd op dat gebied.”

“Anderzijds ben ik het intussen wel gewend om in de minderheid te zijn. Ik heb financiën gestudeerd, in mijn master bijvoorbeeld waren we maar met 20 procent vrouwen, en ik heb daar nooit problemen mee gehad.”

“Vrouwen – en ik heb daar zelf ook last van – hebben wel veel vaker het ‘impostor syndrome’. Dat betekent dat je er moeite mee hebt om jezelf een schouderklopje te geven als je na hard werk iets verwezenlijkt hebt. Je schrijft je successen toe aan anderen. We zijn zo opgevoed. Vrouwen moeten zich daar bewust van zijn om dat soort ideeën te kunnen ontkrachten.”