Schaarbeeks rusthuis vaccineerde als eerste alle medewerkers: ‘Met geduld en empathie’

Woonzorgcentrum Masui in Schaarbeek is het eerste Brussels rusthuis waarin alle personeelsleden gevaccineerd zullen zijn. Na een werk van lange adem ontving vrijdag de laatste medewerker zijn eerste coronaprik. “Met de vinger wijzen helpt niet. Dat heeft zelfs een averechts effect”, vertelt een trotse directeur Kurt Goetgebuer.

De Brusselse vaccinatiegraad ligt een pak lager dan elders in het land. Ook in de zorgsector. In augustus was nog geen 60 procent van het hoofdstedelijk zorgpersoneel ingeënt. Intussen zou Brussel - na een vaccinatiecampagne van negen maanden - de kaap van 70 procent gevaccineerde zorgmedewerkers gerond hebben. Dat is nog lang niet voldoende, en dus gaan er intussen stemmen op voor verplichte vaccinatie in de zorg.

Brusselse primeur

Hoewel het zorgpersoneel de gruwelen van het coronavirus vanop de eerste rij meemaakte, blijft het dus een huzarenstukje om een significante groep te overtuigen van het belang van het vaccin. Waar het wel gelukt is om iedereen over de streep te trekken, is in rusthuis Masui in de Brabantwijk. Dat is een primeur in ons Gewest, zo bevestigt ook de Brusselse gezondheidsinspectie aan BRUZZ.

Het Schaarbeekse woonzorgcentrum slaagt er als eerste in Brussel in om alle medewerkers in te enten. Vrijdag liet de laatste verpleger van 32 personeelsleden zijn eerste van twee coronaprikken zetten. “Het gaat om een jongeman van Afrikaanse origine. Hij was bang om impotent te worden door het vaccin”, legt Kurt Goetgebuer, directeur van residentie Masui, uit.

(lees verder onder de afbeelding)

Makkelijk is de opdracht om het voltallige personeel over de streep te trekken niet geweest, herinnert Goetgebuer zich. Dertien medewerkers meldden zich meteen aan voor het vaccin. “De rest proberen we sinds oktober 2020 te overtuigen. En dat liep niet van een leien dakje. Ik was daar aanvankelijk heel gefrustreerd over. De zorg voelde toch het leed van het virus het meest? Maar met de vinger wijzen, helpt niet. Dat heeft zelfs een averechts effect.”

In het rusthuis kreeg het personeel eerst in groep informatiesessies, maar nadien werd elke medewerker apart benaderd. “Stap per stap en met behulp van psychologen zijn we in gesprek gegaan met elk van de twijfelaars. We probeerden ons in te leven in hun standpunten en visie. Waarom wilden zij geen vaccin? Zodra ze daar zonder taboe over vertelden, konden we oplossingen zoeken.”

De ene had al meer tijd nodig dan de andere om zijn beweegredenen te geven. In rusthuis Masui vielen de argumenten van de twijfelaars grosso modo uiteen in twee categorieën. “Ofwel hadden ze letterlijk schrik van de prik”, zegt Goetgebuer. “Ofwel waren ze bang voor de substantie. Die angst was vaak gebaseerd op fake news, complottheorieën of onwetendheid. Onderschat ook de invloed van de nabije omgeving niet. Personeel met familie in Afrika was bijvoorbeeld het moeilijkst te overtuigen. Daar zijn ze minder goed geïnformeerd.”

(lees verder onder de afbeelding)

Maar de directie van Masui bleef rustig. “Met tijd, liefde en inlevingsvermogen in familie en cultuur. Dat is niet makkelijk, want in deze tijden kampt elk rusthuis met een gebrek aan middelen en tijd”, weet Goetgebuer. Ook voor de rest van de samenleving predikt de rusthuisdirecteur de individuele benadering. “Praten, praten, praten. Dat kost tijd, maar het is de enige manier om de vaccinatiegraad op te krikken.”

Volgens Goetgebuer kan het zelfs een sneeuwbaleffect creëren. “Want als je één iemand over de streep trekt, zal een hele familie misschien sneller overstag gaan. Zo hebben onze gevaccineerde verpleegsters met twee echtgenotes van onze twijfelende medewerkers gepraat. We dachten: zo slaan we twee vliegen in één klap, want ook zij gingen overstag. Zo'n aanpak vind ik raadzamer dan een algemene verplichting.”