Gevriye Cavas verdween 38 jaar geleden spoorloos uit Molenbeek: 'Blijven hopen op mirakel'

Op zes februari 1985 verdween Gevriye Cavas. De jongen was nog maar zes jaar oud toen hij op klaarlichte dag verdween uit zijn ouderlijke woning in de Ransfortstraat in Sint-Jans-Molenbeek. Vandaag werd een muurschildering van hem ingehuldigd, ter ere van de Internationale Dag van de Vermiste Kinderen.

Hij kwam uit een groot Aramees gezin, dat nog maar enkele jaren in Brussel woonde. Op het moment van zijn verdwijning had hij twaalf broers en zussen en was de dertiende onderweg. Volgens zijn broer Zeki was hij een heel lieve, zachte jongen maar ook erg timide. "Hij was altijd aan het lachen en hij was altijd vrolijk”, vult zijn zus Havi aan.

De dag dat hij verdween wou hij met zijn oudere broers gaan voetballen op het pleintje in de buurt. Dat mocht niet van zijn ouders, hij was nog te jong. Zijn zus had de deur op slot gedaan en de sleutel op de frigo gelegd. Volgens zijn familie is hij toen op een stoel geklommen om de sleutel te pakken en zijn broers achterna te gaan. Sindsdien ontbreekt van hem elk spoor. Zijn familie ging meteen naar de politie, maar die begreep hen niet goed omdat ze geen Frans of Nederlands konden. Daardoor liep het onderzoek moeizaam.

Ondanks dat hij al bijna veertig jaar verdwenen is, blijft de familie hopen dat er ooit nog iets van hem wordt teruggevonden. “We zijn een zeer gelovige familie, dus we moeten blijven hopen. Wij blijven ook over hem praten, dat geeft ons hoop. We blijven hopen op een mirakel”, gaat Zeki verder.

Weg uit Brussel

Na zijn verdwijning trok het gezin weg uit Brussel. “Sinds die dag wouden zijn ouders niets meer te maken hebben met Brussel”, vertelt zijn nichtje Josephine. "Zijn moeder kreeg na zijn verdwijning een zware depressie. Ze verzorgde zichzelf niet meer, at niet meer. Tot de dag van haar dood (nu vier jaar geleden) heeft ze aan hem gedacht. Zelfs op haar sterfbed had ze het over hem.” Bovendien trokken veel van zijn broers en zussen weg uit België, sommige wonen in Nederland, anderen in Oostenrijk en Zweden.

“Door wat er met mijn broer is gebeurd, ben ik nu ook heel voorzichtig met mijn kinderen”, vertelt zijn zus Havi nog, haar dochter Josephine beaamt dat sentiment. “Ze mogen niet meer alleen over straat. Ook op klasuitstapjes of bosklassen durf ik ze niet mee te laten gaan. Dat is niet leuk voor hen maar ze begrijpen het wel. Los van wat er met mijn broer gebeurd is, is het tegenwoordig niet meer veilig om kinderen alleen te laten op straat. Volgens mij is het minder erg om te weten dat je kind gestorven is, dan dat het verdwijnt zonder spoor. Die onwetendheid, niet weten wat er gebeurd is, is wat het zo erg maakt.”

Correctie: in een vorige versie stond dat Gevriye Cavas uit een Turks gezin kwam. Dat is intussen aangepast naar een Aramees gezin.