'Naaktfouilles blijven plaatsvinden wanneer nodig, maar zonder kniebuigingen'

Op het proces komen vandaag opnieuw slachtoffers van de aanslagen op Brussels Airport aan het woord. Het kabinet van minister van Justitie Vincent Van Quickenborne heeft kennis genomen van het arrest dat het Brusselse hof van beroep maandag heeft uitgesproken over de omstandigheden waarin de beschuldigden op het assisenproces over de aanslagen van 22 maart 2016 naar de Justitia-site worden overgebracht. "Daaruit blijkt dat naaktfouilles nog steeds kunnen plaatsvinden wanneer dat nodig is, maar zonder kniebuigingen", klink het bij het kabinet.

18.34 uur: Vrouw getuigt hoe ze compleet verlamd zat na explosies: "Ik zat daar en at maar"

Een vrouw die aanwezig was op het moment van de aanslagen in Brussels Airport heeft getuigd over de zware psychische gevolgen ervan, met het knagende schuldgevoel waar ze mee achterbleef. "Ik zat daar en at maar", zei ze.

De vrouw, Katrijn Janssens (47), zou met haar man die ochtend op citytrip naar New York vertrekken, voor hun tiende huwelijksverjaardag. Ze waren al de security voorbij toen ze twee knallen horen. Janssens getuigde hoe ze verlamd bleef zitten op het bankje, waar ze met haar man was gaan zitten om boterhammen te eten. "Ik voelde niets, ik zat daar maar, ik keek alsof het een film was. Ik deed niks. Niks. Overal waar ik keek, zag ik mensen, sommigen met bloed."

Uiteindelijk slaagde haar echtgenoot, die niet verlamd was door de shock, erin om door te dringen tot haar. Ze konden ongedeerd de luchthaven verlaten. Pas toen ze in de vroege namiddag thuiskwamen, besefte de vrouw goed en wel aan wat ze ontsnapt was. "Toen kwam ook de vaststelling: ik heb gekeken, gegeten maar vooral niemand geholpen", getuigde ze.

Een dag na de aanslag moest de huisarts al langskomen om kalmerende medicatie voor te schrijven. Voortdurend overliep ze in haar hoofd of ze niets gezien had wat nuttige informatie kon zijn, of dat er geen andere vluchtwegen waren. De maanden en jaren nadien zou de gezondheidstoestand van de vrouw alleen maar verslechteren.

"Op 1 september 2019 ging het licht letterlijk uit. Mijn geest en lichaam begaven het volledig. Ik was nog een schim van persoon die ik was voor de aanslagen. Door mijn posttraumatische stresstoornis, en voor een stuk ook mijn voorgeschiedenis, kreeg ik niet genoeg voeding binnen. Ik kan nog steeds amper eten. Als ik eet, word ik teruggekatapulteerd naar die dag. Ik zie me daar opnieuw zitten op bankje. Ik walg van mezelf, met iedere hap die ik neem", zei de vrouw, die nog steeds dagelijks kunstmatig gevoed moet worden.

Ze deed destijds ook een euthanasie-aanvraag, "die spijtig genoeg geweigerd werd". Er werden foto's getoond van de vrouw: de eerste een vakantiefoto van voor de aanslagen waarop de vrouw vrolijk poseerde. Op de tweede foto is de vrouw te zien in het ziekenhuis, in 2019, fel vermagerd. De vrouw zegt dat zij, maar ook haar familie, tot op de dag van vandaag de gevolgen ondervinden van de aanslagen.

Ze zei dat haar kinderen "geen goede mama" meer hebben, en haar man "geen goede echtgenote" meer. Ze getuigde dat het voor haar zoon, die autisme heeft en een hechtingsstoornis, altijd belangrijk is geweest om te beloven dat ze zal terugkeren als ze vertrekt.

"Ik beloof het, maar we kunnen niets meer beloven", getuigde ze snikkend. "Ik kan moeilijk leven met feit dat ik er maar zat en niemand probeerde te helpen. Ik heb heel grote slaapproblemen, angst voor mensen, wantrouw iedereen en zie overal gevaar. Ik kan niet eens meer in auto rijden of in een wagen zitten zonder paniekaanval", klonk het nog.

Haar man, Chris De Backer, getuigde eveneens over de grote angst die hem nog steeds overvalt als hij op een plaats komt met veel volk, zoals het station Brussel-Noord. Hij getuigde ook over de zware impact van de aanslagen op de hele familie. "De verjaardag van onze zoon, op 22 maart, kunnen we zelfs niet meer normaal vieren."

Op het einde van haar getuigenis had Katrijn Janssens nog een boodschap voor de beschuldigden. Ze zei dat ze hen "nooit" zal kunnen vergeven. Als ze in de cel zitten, hebben ze dat geheel aan zichzelf te danken, maar "door hun toedoen zijn wij ook veroordeeld tot levenslang". Wat haar betreft mag iedereen die ook maar van ver iets met de aanslagen te maken heeft in de cel, "en mogen ze de sleutel wegsmijten".

Niettemin weigert ze om te haten of haat te zaaien: "Wat dat betreft hebben ze niet gewonnen. Dat gun ik hen niet." De voorzitster had op het einde nog enkele bemoedigende woorden voor Janssens en zei dat het geen abnormale reactie was om in zo'n situatie verlamd te blijven zitten. "Het lijkt misschien dat ze minder mooi is, maar het blijft een menselijke reactie"; zei ze.

18.33 uur: Inpakker Brussels Airport getuigt hoe hij slachtoffers hielp voor hulpdiensten aankwamen

Alphone Youla, een man die bagage inpakte op de luchthaven, heeft getuigd hoe hij verschillende slachtoffers hielp na de aanslagen. "Tot vandaag spookt het door mijn hoofd dat ik nog meer mensen had kunnen redden", aldus de man in zijn emotionele getuigenis.

Youla werkte aan een machine waarmee bagage in plastic gewikkeld wordt toen de aanslagen plaatsvonden. Hij verstopte zich achter zijn machine en besliste na de aanslagen om slachtoffers te helpen, nog voor de hulpverleners aankwamen.

De man had verschillende foto's bij, waaronder een van basketter Sebastien Bellin, die Youla dichter bij een deur verplaatste zodat hij weer kon ademen. Op een andere foto is te zien hoe hij een jongeman naar buiten draagt die niet meer kon stappen - later volgde ook een foto van de hereniging tussen de twee mannen jaren later. Youla hielp ook een vrouw die vastzat op de roltrap naar de vierde verdieping en zag een man die volgens hem aan het sterven was.

"Hij zit nog altijd in mijn hoofd, hij bewoog niet, hij verloor enkel bloed", aldus Youla. Uiteindelijk zei de politie hem dat hij naar buiten moest gaan, waarna de man werd aangeklampt door journalisten. "Ik heb verteld hoe ik de dag beleefd heb. Het was een zwarte dag voor mij." Daarop is hij beginnen stappen, helemaal tot thuis. "Niemand stopte voor mij, niemand wilde met mij praten." Voorzitter Laurence Massart wilde weten hoe het nu gaat met de man.

"Het is sterker dan mezelf, het is alsof iets in mij zich afvraagt waarom ik niet meer mensen heb geholpen", aldus de man. Die gedachte bleef lang door zijn hoofd spoken en veroorzaakte slapeloze nachten en nachtmerries. "Een jaar lang heb ik een totaal wantrouwen gevoeld tegenover iedereen. Ik vluchtte weg van iedereen en was heel de tijd de tijd alleen."

De man krijgt tot vandaag psychologische hulp en is nooit meer terug aan het werk gegaan. "De begeleiding helpt, maar het is een lange weg, iets dat ik nooit meer kan vergeten. Ik leef er elke dag mee en zeker wanneer de maand maart nadert is het zwaar."

17.41 uur: "Naaktfouilles blijven plaatsvinden wanneer nodig, maar zonder kniebuigingen" (kabinet)

Zes beschuldigden in het assisenproces hadden de minister van Justitie gedagvaard in kort geding, over de omstandigheden waarin ze elke dag vanuit de gevangenis worden overgebracht naar het gerechtsgebouw in Haren. De zes klaagden onder meer aan dat ze dagelijks naaktfouilles moesten ondergaan, waarbij ze door de knieën moesten buigen.

In kort geding had de eerste rechter de dagelijkse naaktfouilles verboden, omdat ze een vernederende behandeling vormden en ze dus in strijd waren met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Naaktfouilles bleven wel mogelijk, maar dan mochten ze niet systematisch zijn en moesten ze individueel gemotiveerd worden. De Belgische staat ging tegen die beslissing in beroep, maar ook in in beroep heeft de overheid nu ongelijk gekregen.

"Het hof is van oordeel dat de kniebuigingen die de beschuldigden moeten uitvoeren tijdens hun fouille door de politie, niet voorzien zijn door de Wet op het Politieambt, en beveelt de Belgische staat dus een eind te maken aan die praktijk, die in strijd is met artikel 8 van het EVRM", zei persmagistrate Anne Leclercq. "Dat betekent niet dat naaktfouilles helemaal niet meer kunnen", klinkt het bij het kabinet.

"Enkel dat naaktfouilles met kniebuigingen niet kunnen. We zullen daarmee rekening houden en de procedure zal aangepast worden. De naaktfouilles zullen dus blijven plaatsvinden waar en wanneer dat nodig geacht wordt, maar zonder de kniebuigingen."

16.40 uur: Paci: "Hopelijk morgen geen onaangename verrassing"

"Hopelijk wacht ons morgen geen onaangename verrassing." Dat zei Delphine Paci, advocate van beschuldigde Salah Abdeslam, maandag in een eerste commentaar op het arrest van het hof van beroep, dat de kniebuigingen bij naaktfouilles illegaal bevond.

Paci nam maandagmiddag kort het woord, nadat in de voormiddag het hof van beroep een arrest had geveld over de controversiële naaktfouilles met kniebuigingen van de beschuldigden. Ze benadrukte eerst en vooral dat ze "het lijden van de slachtoffers niet wou vergelijken met dat van de beschuldigden".

"Dat zou onfatsoenlijk zijn en dat is nooit onze intentie geweest", zei ze aan de jury. Paci zei dat het haar daarentegen te doen was om het recht op een rechtvaardig proces, elementair in een rechtstaat. Ze wees de jury er vervolgens op dat het arrest van het hof van beroep verder ging dan de uitspraak in eerste aanleg.

"De kniebuigingen zijn illegaal. Ze moeten stoppen. Hopelijk wacht ons morgen geen onaangename verrassing." Paci wees erop dat de naaktfouilles nog slechts toegelaten zijn om de kledij te controleren en stelde dat het hof van beroep enkel toelaat om de beschuldigden te blinddoeken tijdens het transport, niet meer in de gangen van het Justitia-gebouw waar het proces plaatsvindt.

"Het waren niet wij, maar de Belgische staat die in beroep is gegaan. Maar het is heel duidelijk: het is 'nee' voor de kniebuigingen, ze zijn illegaal. We hopen dat het proces sereen verder kan en dat de Belgische staat het arrest respecteert", besloot Paci. Er werden, voorlopig tenminste, geen conclusies ingediend.

Voorzitster Laurence Massart zei nog dat ze voortaan niet meer zal vragen naar de individuele motiveringen van de naaktfouilles. Volgens haar lezing zijn die niet meer nodig, maar Paci zei dat ze er een andere lezing op nahield.

15.48 uur: Terroristen Zaventem "leken gewoon toeristen onder de toeristen"

Mohamed Abrini, Najim Laachraoui en Ibrahim El Bakraoui, de drie terroristen van Zaventem, leken op gewone toeristen zoals alle andere. Dat heeft een vroegere medewerkster van Délifrance op Brussels Airport maandag verklaard. De drie dronken iets in de Délifrance en Najim Laachraoui activeerde de drie bommen in de zaak.

De vrouw getuigde hoe ze op 22 maart hielp bij de bediening van de drie terroristen, die haar op het moment zelf niet waren opgevallen. "Het waren toeristen onder de toeristen", verklaarde ze.

Een week later hoorde ze van de politie dat de leden van de terreurcel nog iets gedronken hadden in de Délifrance - een water en twee koffies. "Ik heb toen begrepen dat ik oog in oog stond met hen, dat ik hun plateau heb afgeruimd", aldus de vrouw. Achteraf gezien herinnerde ze zich de drie wel.

"Ze waren met drie maar ze stonden niet samen. Er was er een met een hoed, hij zag eruit als een gewone jongeman, ik vroeg aan hem of hij bij de twee anderen hoorde, zodat we konden afrekenen", aldus de vrouw. "Ik herinner me dat hij aan het bellen was, dat maakt het lastig om te communiceren, als iemand je niet aankijkt of aan het bellen is."

De vrouw hielp verschillende slachtoffers. Ze raakte niet fysiek gewond, maar de aanslagen hebben wel een diepe indruk op haar nagelaten. "Ik was bijna dood maar besefte dat aanvankelijk niet. Later had ik steeds het gevoel dat ik in gevaar was en dat ik mijn kinderen in gevaar bracht. Ik heb een zoon van 17 jaar die ik niet meer durfde loslaten. Hij vond mij een slechte moeder omdat ik hem verhinderde om zijn leven te leven, ik belde hem heel de tijd. Hij zei dat hij het gevoel had dat ik hem niet vertrouwde", legde de vrouw uit.

Pas twee weken geleden hebben moeder en zoon zich verzoend. De voorzitter wilde nog weten hoe het vandaag gaat met de vrouw. "Vandaag is een zware dag omdat ik hier voor u zit", antwoordde ze.

Ze is ook al zes jaar in behandeling voor een depressie. "Ik durfde niet meer naar buiten, de bus te nemen, tussen de mensen te komen. Maar ik moest voor mijn twee kinderen mijn leven weer opnemen, ik kon niet heel de dag in mijn pyjama rondlopen."

14.27 uur: Slachtoffer Zaventem spreekt over schuldgevoel na aanslagen

Pierre-Yves Desaive heeft maandag verteld over het schuldgevoel dat hij heeft omdat hij vlakbij een van de bommen stond en niet gewond geraakte. "Ik probeer daarmee om te gaan door me nuttig te maken", aldus de man, die zichzelf geen slachtoffer wil noemen maar een overlevende.

Desaive (54) was op het moment van de aanslagen in de buurt van het grote standbeeld in de vertrekhal waar de tweede explosie plaatsvond. In zijn hoofd gooide hij de feiten van die dag volledig om: zowel de timing als de volgorde van de ontploffingen had hij fout onthouden.

"Dat is een beschermingsmechanisme, zoals de psychiater vorige week ook uitlegde. Zo heeft mijn brein me laten geloven dat de ontploffing heel ver was van mij", aldus Desaive. Hij bleef die versie geloven tot hij in oktober 2016 een eerste reconstructie hoorde van de aanslagen en zelfs vandaag is hij er nog niet altijd 100 procent van overtuigd dat de feiten anders waren dan hij zich herinnert. Via behandelingen met hypnose is hij erin geslaagd de feiten van die bewuste 22 maart voor zichzelf te reconstrueren.

Desaive spreekt ook over een schuldgevoel dat hij heeft, omdat hij zo dicht bij de ontploffing stond en toch niet geraakt werd door bouten of moeren. "Ik ben in contact gekomen met slachtoffervereniging V-Europe, maar voelde me totaal illegitiem als slachtoffer. Ik heb vervolgens geprobeerd om nuttig te zijn binnen de organisatie, ik heb er ook geen problemen mee om met de pers te spreken, dus ik neem vaak het woord", legt hij uit.

Ook op het proces zelf komt dat schuldgevoel terug, omdat er mensen zijn die het veel zwaarder hebben dan hij. "Veel mensen willen toch niet komen getuigen en ik heb het gevoel dat ik het gewicht van die mensen op mijn schouders draag, dat ik ook voor hen kom spreken." De man vertelde ook hoe hij slachtoffers hielp na de aanslagen, onder wie een vrouw die zwaar aan het bloeden was. En hij getuigde over oorlogstaferelen, de chaos en het gebrek aan coördinatie.

Desaive, die vandaag nog steeds niet aan het werk is, kampt vandaag nog met psychologische problemen en suïcidale gedachten. Hij werd al verschillende keren opgenomen in het ziekenhuis, ook op eigen initiatief.

14.19 uur: "Niet geleefd, niet overleefd" na dood moeder, zoontje kreeg migraine

Zeven jaar lang heeft ze "niet geleefd, maar overleefd" na de dood van haar moeder. En ook haar twee zoontjes hadden zwaar te lijden onder de dood van hun grootmoeder, met de oudste die migraine en maagpijn kreeg. Katarina Viktorsson, dochter van Berit Viktorsson (64), die omkwam in de luchthaven, getuigde maandag erg emotioneel op het assisenproces over de aanslagen van 22 maart 2016.

Katarina Viktorsson (38) getuigde hoe haar moeder haar alleen heeft opgevoed in Zweden, na de scheiding met haar vader. Ze omschreef haar moeder als een "sterke vrouw", "heel actief" en iemand die "heel dichtbij" haar en haar kinderen stond. Ze hield van muziek en dansen, "en waar ze ook kwam, trok ze haar schoenen uit omdat ze graag op blote voeten stapte".

Tot vijfmaal per jaar bezocht haar moeder haar in Brussel, na de geboorte van haar kinderen, soms zelfs drie weken lang. Ze bracht dan veel tijd door met haar kleinkinderen. "Op dat moment was het alsof ik niet meer bestond." Er werden verschillende foto's geprojecteerd tijdens de getuigenis. Zo is te zien hoe Berit Viktorsson samen met de oudste leest in een boekje. Op een andere foto zit ze op een bankje terwijl de jongen kunstjes uithaalt.

Ook werd de laatste foto getoond die van haar genomen werd, op het verjaardagsfeest van haar nicht op 19 maart 2016, waarvoor ze naar Brussel was afgezakt. "Het was een fantastische avond. Onze familie en vrienden leven verspreid over de wereld en we waren blij dat we elkaar eindelijk eens samen zagen op een gelukkig moment, niet op een begrafenis zoals meestal. Ironisch genoeg zagen we elkaar daarna terug voor minder leuke zaken."

De vrouw getuigde over hoe ze in de uren en dagen na de aanslagen schipperde tussen hoop en wanhoop. Ze getuigde ook over hoe verschillende journalisten haar herhaaldelijk benaderden. Het pijnigde haar dat ze een journalist vertelde dat ze "de kracht niet" had, en "geen zin", om een interview te geven, en hoe die woorden twintig minuten later online te lezen waren, alsof ze toch een interview had gegeven. Samen met haar ex-vriend en vrienden belde ze ziekenhuizen af, op zoek naar nieuws over haar mama. In het militair hospitaal in Neder-Over-Heembeek, waar ze dacht meer te vernemen, stortte ze in.

Ook daar werd ze op de parking achtervolgd door een cameravrouw. Een opsporingsbericht dat een vriend op Facebook had geplaatst, leverde alleen maar valse sporen op. De hele tijd dacht ze dat haar moeder, die de taal niet machtig was, "ergens verloren was, in shock en zich afvroeg waarom ik niet kwam". Het duurde tot vrijdag vooraleer Katarina Viktorsson te horen kreeg dat haar moeder overleden was. Al die tijd wisten haar kinderen van niks.

De vrouw getuigde dat ze zich nadien aan haar lot overgelaten voelde. Zo nam ze contact op met slachtofferhulp, maar kwamen die hun belofte niet na om haar terug te bellen, of pas maanden later. Ze legde ook uit dat ze recht heeft op een volledige terugbetaling van consultaties bij de psycholoog, maar dat het maanden duurt voor die papiermolen in orde is en ze het geld niet kan voorschieten.

"Als ik moet kiezen voor een nieuwe jas voor mijn zoon of een bezoek aan de psycholoog, dan kies ik voor een nieuwe jas", zei ze. "Maar het is een vicieuze cirkel. Als ik mezelf niet verzorg, kan ik niet de beste moeder zijn." Katarina Viktorsson bekloeg zich er nog over dat er een hulplijn bestond voor radicalisme, maar niet voor slachtoffers. Ze getuigde dat zij een van de slachtoffers was die foutief een oproepingsbrief tot kandidaat-jurylid had gekregen voor het assisenproces.

Ze zei bovendien dat het pijnlijk was om in de akte van beschuldiging de precieze doodsoorzaak te lezen van haar moeder, zonder dat iemand daar op een of andere manier op voorbereid had. Hulp vond Katarina Viktorsson bij een ander slachtoffer, die ze dag en nacht kan bereiken en "bij wie ik me niet moet rechtvaardigen". Daarnaast deed een verblijf van de week in de Koninklijke Villa in Oostende haar goed, waar een project is opgezet voor de terreurslachtoffers.

Ook bij het herdenkingsmonument voor de aanslagen in het Zoniënwoud in Ukkel vindt ze troost. Toch lukte het haar nog niet om het werk weer te hervatten, ook al deed ze al twee keer een poging. Katarina Viktorsson werd meermaals erg emotioneel tijdens haar getuigenis, in die mate dat ook knuffelhond Lucky erbijgehaald werd.

Toen voorzitster Laurence Massart vroeg hoe het nu met haar ging, antwoordde Katarina Viktorsson dat ze schommelde tussen woede en verdriet. "Enkele weken geleden besefte ik dat ik zeven jaar lang niet leefde, maar overleefde. Zonder kinderen had ik waarschijnlijk niet meer geleefd. Een maand geleden dacht ik dat het zo niet verder kon. Op een bepaald moment is het op een zekere manier comfortabel om in de put te blijven zitten, je riskeert geen verrassingen. Maar het is geen manier van leven. Mijn kinderen worden ook ouder, ze beseffen meer en meer. Maar ik doe het ook voor mij. Ik ben het zelf waard. Mijn moeder zou het niet anders hebben gewild, dat ik vooruitga met mijn leven en gelukkig ben."

Viktorsson getuigde ook hoe haar oudste zoontje, niet ouder dan elf jaar, in 2022 migraine en maagproblemen kreeg, door de stress. Ze las voor uit een verslag van een leerkracht die zei dat het kind niet alleen leed onder het verlies van zijn grootmoeder, maar ook zijn kinderlijke onschuld kwijt was en zijn moeder van voorheen. Hij wou zijn moeder beschermen, zorgde voor zijn kleine broer voor mama opstond, en stak veel energie in het verbergen van hoe slecht het met hem ging. Op 22 maart 2022 stond het kind, opnieuw met migraine, plots in tranen op het secretariaat. "Hij is er ingestort. Hij zei: 'Vandaag is dag dat mijn oma gestorven is.' Ik wist niet eens dat hij de datum kende", zei Katarina Viktorsson.

12.20 uur: Belgische staat veroordeeld voor behandeling van beschuldigden van aanslagen Zaventem

Mohamed Abrini, Sofien Ayari, Bilal El Makhoukhi, Salah Abdeslam, Hervé Bayingana Muhirwa en Ali El Haddad Asufi klaagden van meet af aan de naaktfouilles aan. Bij elke overbrenging van en naar de gevangenis van Haren werden de beschuldigden onderworpen aan een naaktfouille. De zes terreurverdachten spraken van “vernederende en overdreven” veiligheidsmaatregelen. Zo vonden ze het denigrerend dat ze zich telkens volledig moesten uitkleden en een paar keer door de knieën moesten bukken, zodat de politie kon controleren dat ze geen verborgen wapens bij zich hadden.

Volgens de advocaten was die behandeling totaal overbodig. “Onze cliënten zitten in de gevangenis in een uitermate streng veiligheidsregime, in totale isolatie, waarbij ze elk voorwerp dat ze in hun cel willen gebruiken, na gebruik meteen moeten teruggeven", verklaarde de de advocate van Salah Abdeslam. “Ze worden in een extreem beveiligd transport overgebracht naar het gerechtsgebouw, waar dagelijks bijna honderd politieagenten aanwezig zijn.”

Volgens de Belgische staat waren die maatregelen niet alleen noodzakelijk, maar ook proportioneel. "Het potentieel gevaar komt bij elke overbrenging, elk transport terug", klonk het. "Er wordt dan ook dagelijks een evaluatie gemaakt over de noodzakelijkheid van de maatregelen.”

De verdediging spande een procedure bij de kortgedingrechter aan, die de dagelijkse systematische naaktfouilles met kniebuiging verbood omdat ze in strijd zijn met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. De Federale Overheidsdienst (FOD) Justitie tekende beroep aan, maar ving vanmorgen bot.

De eerste kamer van het hof van beroep sprak zich maandag uit over de zaak en oordeelde dat er geen wettelijke basis is voor de kniebuigingen die de beschuldigden moeten uitvoeren tijdens de naaktfouilles. Het hof beveelt de Belgische staat om een einde te maken aan de praktijk. Daarenboven besliste het hof van beroep ook dat de beschuldigden enkel en alleen mogen worden geblinddoekt tijdens het transport tussen de gevangenis en de assisenzaal. Er worden ook dwangsommen opgelegd van 1.000 euro per inbreuk vanaf de negende dag na betekening van het arrest.

De advocaat van Mohamed Abribi, is tevreden met de uitspraak. “Dit is een moedige beslissing,” zegt meester Stanislas Eskenazi. “Ik hoop dat dit arrest het zwijgen zal opleggen aan de mensen die beweerden dat de verdediging zich in een slachtofferrol wentelt op dit proces. Wij doen gewoon onze taak, namelijk het verdedigen van de rechtsstaat.”

6.00 uur: Nieuwe getuigenissen van slachtoffers Brussels Airport

Maandag hoort het hof de getuigenissen van verschillende personen die op het moment van de aanslagen op de luchthaven van Zaventem waren. Ook de dochter van de Zweedse Berit Viktorsson, die stierf door de tweede ontploffing in Zaventem, komt getuigen.

Dinsdag en woensdagvoormiddag volgen nog meer getuigenissen van slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen op de luchthaven.

Vanaf woensdagnamiddag komen de slachtoffers en nabestaanden van Maalbeek aan de beurt, te beginnen met de bestuurders van de metro waarop de bom ontplofte en van de metro die in de tegengestelde richting door de tunnel reed op het moment van de aanslag.

De getuigenissen van de slachtoffers zouden duren tot eind maart.