Jodelahiti, een kolgans

Als het in formatie vliegt, en het klinkt als een jodelaar, dan is het allicht een kolgans, die in de winter van Rusland naar de polders migreert, en over Brussel passeert.

“De vriezeganzen zijn weer geland.” Afgelopen zaterdag kon Natuurpunt met zijn vreugde geen blijf, toen het op Facebook de mededeling zette over een 'prachtig natuurspektakel' dat ieder jaar in januari plaatsvindt: namelijk de trek van duizenden ganzen die vanuit het barre noorden komen (regio Noord-Rusland en West-Siberië) en de komende maanden in de polders en andere waterrijke gebieden overwinteren. Zich tegoed doen aan graslanden, wilde planten en soms oogstresten van suikerbieten.
Over welke soorten gaat het specifiek? De grauwe gans, de kleine rietgans, de kolgans.

Kunnen Brusselaars dezelfde vreugde delen als Natuurpunt? Niet echt. Want de vriezeganzen stoppen niet onderweg; het gewest ligt niet op hun route, toch niet om uit te rusten. Wie het fenomeen rustig wil aanschouwen, moet vooral richting West-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen trekken, waar de vogels honkvast in groep blijven. (Soms tot frustratie van de lokale boer die vreest voor de gezondheid van zijn akker: te veel ganzenpoep kan een grond verzuren en minder vruchtbaar maken.)

Toch kan de Brusselaar, met een beetje geluk, de soorten de lucht zien kruisen in formatie. Neem de kolgans, te herkennen aan de witte vlek rond zijn roze snavel, en aan het jodelende geluid tijdens het vliegen. Afgelopen week werd de kolgans meermaals in tomen van dertien tot vijftig exemplaren gespot, in zuidwestelijke richting boven Sint-Pieters-­Woluwe en Neder-­Over-Heembeek.
Aangezien de vriezeganzen en masse migreren, is de kans groot dat nog wel een paar keer jodelahiti in de lucht zal weerklinken.