Gewest is mee verantwoordelijk voor verloedering Noordstation

Dat de maatregel niet bevorderlijk is voor de mobiliteit of de aantrekkelijkheid van het openbaar vervoer lijkt niet meteen de eerste zorg voor Vlaams minister van Mobiliteit Ben Weyts (N-VA). Velen ontwaren achter de beslissing dan ook electoraal geïnspireerd spierbalgerol van de Vlaams-nationalisten, die zich met de dag meer profileren op het thema migratie.

Het N-VA-discours problematiseert niet alleen de aanwezigheid van (trans)migranten in en rond het station, maar schrijft hun concentratie toe aan hulpacties in de buurt en een te vriendelijk gewestelijk beleid. Het gevreesde aanzuigeffect. Tegenstanders verwijten de Vlaams-nationalisten dan weer dat net hun hardhandige aanpak mensen op doortocht naar Brussel jaagt.

Maar los van de vraag of het hier gaat om een ordinair politiek manoeuvre, kan niemand ontkennen dat er een probleem is met het Noordstation. Dat is ook allesbehalve nieuw. Al lang voor er sprake was van transmigranten zijn uithoeken van het station uitgegroeid tot verzamelplaatsen voor mensen in de marge van de maatschappij. In combinatie met de kille architectuur van het CCN, de uitbreiding van het station uit de tijd van het beruchte Manhattanplan, en de aanpalende kantoorwijk die buiten de werkuren een niemandsland is, zorgt de concentratie van ellende voor een unheimlich gevoel.

Renovatie

De voorbije jaren zijn slechts kleine stapjes gezet. De ondergrondse tramperrons van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB zijn opgeknapt en spoorbedrijf NMBS legt momenteel de laatste hand aan de geslaagde renovatie van het eigenlijke stationsgebouw. De tussenruimtes en het busstation wachten echter nog altijd op beterschap. Het Brussels Gewest is de belangrijkste mede-eigenaar van het CCN en is dus mee verantwoordelijk voor de verloedering.

Weyts heeft geld voor een nieuw busstation voor De Lijn. In wezen gaat het om enkele luifels en nieuwe zitbanken die geïnstalleerd zouden worden aan de zuidkant van het CCN. Het Brussels Gewest talmt echter met het afleveren van de vergunning. Aan de noordkant ziet Smet plaats voor een internationaal busstation. In beide gevallen is het wachten op duidelijkheid over de toekomst van het CCN. Het Gewest plaatste dat gebouw jaren geleden al in de etalage, maar vond pas onlangs een gewillige kandidaat-­koper (Ghelamco).

Behalve mogelijke electorale motieven en trage besluitvorming, toont deze trieste saga ook nogmaals de hardnekkige versnippering van het mobiliteitsbeleid. In plaats van elk gewest en elke maatschappij voor zich, zouden alle spelers samen werk moeten maken van een beter Noordstation. Of zoals Luckas Vander Taelen schreef: “Misschien moeten alle betrokken beleidsvoerders worden opgesloten in de wachtzaal van het Noordstation tot ze een echte oplossing hebben gevonden.”