'Als we nu opgeven, is het pas echt een verloren jaar geweest'

Een verloren jaar. Zo zullen heel wat mensen 2021 omschrijven want het begon zoals het eindigde: tussen de golven.

We probeerden er natuurlijk het beste van te maken, zo zijn we wel. Ten persoonlijke titel trachtte ik door het vele thuisblijven de band met mijn kinderen te verstevigen. Dat leek op goede weg, maar toen ik laatst vroeg wie de beste papa van de hele wereld was, was het antwoord toch weer gewoon: mama. Ik zei het al, een verloren jaar.

Een jaar ook waarin het leven flink duurder werd en gas en elektriciteit bijna onbetaalbaar. Waarin politie en betogers elkaar geregeld afrosten, onze persoonsgegevens te grabbel werden gegooid, sans-papiers zichzelf uithongerden, taxi's dan wel Uberchauffeurs de stad blokkeerden, de Brusselse vaccinatiecampagne veel te snel sputterde, het begrotingstekort Griekse proporties kreeg en klassen zonder leerkrachten kwamen te staan.

Een verloren jaar dat ons massaal deprimeert, zo leerde het interview met psychologe Charlotte Viaene ons vorige week, en de wachtrijen bij de psycholoog langer maakt dan die bij het vaccinatiecentrum. Een jaar kortom, dat ons nauwelijks een stap dichter bracht bij het rijk der vrijheid. Dat ons nauwelijks een stap dichter bracht bij - hoe christelijk - elkaar. Want als deze coronacrisis ons iets leert, is het wel dat we door en door sociale wezens zijn. Maar goed, dat wisten we vorig jaar natuurlijk ook al.

Die processie van Echternach leidt tot wrevel en opstootjes, die fel gemediatiseerd worden, ja ook door onszelf. Maar zoals verschillende interviewees in dit eindejaarsnummer het zeggen: laat ons niet overdrijven. Want ook dit jaar is de wereld niet vergaan, ook dit jaar gebeurden er heel wat goeie dingen.

Ook in Brussel. Vrouwen maakten een vuist tegen hun agressors, daarbij gesteund door mannen die het even beu zijn. Brusselse coronapatiënten werden probleemloos in Vlaamse ziekenhuizen opgevangen, en vice vesa. Vrijwilligers blijven ook tussen Kerst en Nieuw belangeloos de vaccinatiecentra bemannen, leerkrachten verrichtten kunst- en vliegwerk om hun leerlingen toch van goed onderwijs te kunnen voorzien en Union werd herfstkampioen.

Op de metro en in de winkel zet zowat iedereen keurig z’n mondmasker op– wat in Londen wel anders is – en bij de slagers worden vooral kleine kerstbestellingen geplaatst, goed wetende dat grote familiefeesten het overwerkte zorgpersoneel helemaal de dieperik in zouden duwen.

Groundhog Day

En toch is het een verloren jaar, want eind 2021 zijn we aanbeland in een fase die verdacht veel op die van eind 2020 lijkt. Toen sijpelden berichten binnen over de gevaarlijkere en besmettelijkere Britse variant, die het oorspronkelijke virus uit Wuhan ging verdringen. Het zorgde voor de derde golf, gevolgd door de deltavariant en de vierde golf.

“De vijfde golf is die van de omikron-variant", zegt Marc Noppen, CEO van het UZ Brussel verderop in dit magazine. En uit Brits onderzoek dat eind vorige week gepubliceerd werd, lijkt die nu toch niet zoveel minder ziekmakend te zijn dan de deltavariant. Al is het nog te vroeg voor stellige conclusies.

Dat we nu na al die moeite weer enkele stapjes naar achter moeten doen in plaats van naar voor, is dan ook ergerlijk, toch zit er niks anders op. Want als we er ons nu niks meer van aantrekken en de zorg alsnog overspoeld wordt, is het pas echt een verloren jaar geweest.