Asielcrisis: 'Schiet in actie'

“We hebben deze asielcrisis onderschat.” Een mea culpa van premier Yves Leterme (CD&V) dat de perfecte aanzet had kunnen zijn voor een ommezwaai in de discussie over de asiel- en opvangcrisis. Jammer maar helaas, het heeft niet mogen zijn. Eerst was er het pijnlijke spektakel in De zevende dag . Van de discussie in de VRT-studio blijft één beeld hangen: politici die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Maar wie op een ommekeer gehoopt had, kwam bedrogen uit. De andere moet met de vinger gewezen worden.

Niemand met het hart op de juiste plaats kan ongevoelig blijven voor sukkelaars die in de winterkou de nacht op straat moeten doorbrengen. Niet de bewoner van een villawijk in de Antwerpse Kempen, en evenmin de inwoners van een grootstedelijke probleemwijk die asielzoekers en andere daklozen op straat tegenkomen. Het zijn de Brusselaars in de eerste plaats, maar ook de Antwerpenaars en de Gentenaars, die met het gebrekkige asiel- en migratiebeleid moeten leven. Maar nu de crisis op scherp wordt gesteld, kunnen ook de volksvertegenwoordigers uit Luxemburg, West-Vlaanderen of Limburg (de voorbeelden zijn willekeurig) niet langer om de kwestie heen. Met vier keer (Elio Di Rupo) of zes keer (Bart De Wever) meer asielaanvragen dan de ons omringende landen zijn asiel en migratie geen exclusief stedelijke kwesties meer. In Bastogne waren ze alvast niet welkom.

Nu de N-VA een batterij wetsvoorstellen klaar heeft voor een nieuw migratie- en asielbeleid, en nu ook de PS duidelijk gezegd heeft dat ze een humaan maar strenger terugkeerbeleid voorstaat, mag een parlementaire behandeling niet uitgesteld worden. Dit is een uitgelezen kans voor de parlementsleden om hun instelling op te waarderen. De jongste jaren is al te vaak gebleken dat het parlement excelleert in het louter bevestigen van afspraken op regeringsniveau of tussen partijen. Waar dat toe leidt, hebben we de jongste jaren meegemaakt. Een minister (Marie Arena, PS) die asielzoekers onderbrengt op hotel, bewijst het land een slechte dienst. Ook de dwangsommen die de Belgische staat aan asielzoekers moet betalen, zijn rampzalig voor het imago van ons land. Het is maar al te begrijpelijk dat sukkelaars en gelukzoekers op dat soort berichten afkomen. Ook al maken ze geen enkele kans op asiel, ze maken nog altijd kans bij een volgende grote regularisatiecampagne.

Alle regeringspartijen zijn verantwoordelijk. Laat ze dus ophouden met zwartepieten. En laat het parlement in actie schieten. Laat de volgende premier in december 2011 niet opnieuw zeggen: "We hebben de asielcrisis onderschat."