Edito: iedereen snakt naar zuurstof

Deze week is het precies een jaar geleden dat Tim Gatzios, een van de nieuwslezers op BRUZZ radio, de eerste coronabesmetting in Brussel meldde. De ironie wil dat ik twaalf maanden later dit edito schrijf in zelfquarantaine, wachtend op de resultaten van een PCR-test die een van mijn huisgenoten in allerijl moest afleggen. Het afgelopen jaar is een rollercoaster geweest voor iedereen. De tijdslijn maakt dat wel duidelijk.

Maar we hadden ook een andere tijdslijn kunnen afdrukken: die van de vreemde politieke beslissingen of uitspraken van het afgelopen jaar. Een virus dat niet meer dan een griepje zou zijn, mondmaskers die absoluut niet nodig waren, het verplicht ontsmetten van winkelkarretjes gebaseerd op een wetenschappelijk onderzoek dat langs alle kanten rammelde, een verantwoordelijke minister die het UZ Brussel met de vinger wees omdat dat de alarmbel durfde te luiden, te laat ingevoerde lockdowns, te vroege versoepelingen, de door de overheid bij een Luxemburgs postbusbedrijf bestelde mondmaskers die weleens giftig zouden kunnen zijn ... de lijst is lang.

Ik hoop dat we dit met de loop der jaren voortschrijdend inzicht zullen noemen. Maar ergens knaagt de vrees dat we het ooit over flaters zullen moeten hebben, of – als we mild zijn – politiek en administratief geklungel. Over een brokkenparcours perfect weerspiegeld in de grillige lijnen van de besmettingscurve.

De farmaceutische sector heeft een mirakel verwezenlijkt door nu al werkende vaccins op de markt te brengen. Maar dan is het toch godgeklaagd dat we er niet in slagen om een degelijke vaccinatiecampagne uit te rollen. Van de elfduizend mensen die vorige week voor hun prik in de vaccinatiecentra op de Heizel en in het Pacheco-instituut werden verwacht, kwamen er achtduizend niet langs. Het drama was niet eens dát ze niet kwamen opdagen. Het echte drama was dat niemand wist of die achtduizend mensen hun uitnodiging wel hadden ontvangen. Inge Neven van de Brusselse Gezondheidsinspectie was in dezen zo moedig om in de vuurlinie te gaan staan en de kritische vragen te beantwoorden. Alleen, de echte verantwoordelijken zaten op een ander niveau: de Brusselse en, zeker in dezen, de federale overheid.

Afgelopen vrijdag had journalist Dirk Barrez het op de radiozender Klara over zijn boek 11 politieke dwaasheden. 50 jaar schuldig verzuim van onze politici. Hij stelt daarin dat “het falen van de politici zo ernstig is dat de politiek een gevaar betekent voor samenleving, economie en de planeet.”

Wie op de voet volgt hoe deze gezondheidscrisis wordt aangepakt, is geneigd om dat volmondig te beamen. Het politieke opbod waarbij partijvoorzitters in aanloop naar het overlegcomité de ene versoepeling na de andere eisten, was in dezen exemplarisch. Logisch dat het draagvlak voor de genomen maatregelen afneemt met elke graad dat het buiten warmer wordt. Iedereen snakt naar zuurstof. Zeker in deze stad waar slechts een kleine minderheid geniet van de luxe van huis met tuin. Een stad ook waar de minister-president – bijna eigenhandig, zo liet hij trots verstaan – beslist om de avondklok om 22 uur te behouden, zodat de politie de jongeren dan twee uur vroeger uit de parken kan verwijderen.

Duidelijke communicatie, een duidelijke (vaccinatie)strategie en zicht op het licht aan het eind van de tunnel: dat hebben die jongeren nodig. Mochten die er geweest zijn, was er misschien wel nog draagvlak voor de strenge maatregelen. En dan hadden onze politieagenten zich met andere dingen kunnen bezig­houden.