Edito: politici, doe de taalwet respecteren

La fonction fait l’homme. Het is een waarheid als een koe. En het verklaart waarom een politicus zonder verpinken A kan zeggen en niet veel later B.

De feiten spreken voor zich. Het aantal agenten met een taalattest in Brussel daalt zienderogen. Voor 2005 was het zeventig procent, vandaag duikt het onder de zestig procent. Dat kan alleen maar betekenen dat de politiezones gretig eentalige agenten aanwerven. De taalwet is nochtans zonneklaar. Elke lokale agent moet een attest van de kennis van de andere taal hebben.

Dat de taalwet niet gerespecteerd wordt, is minstens een gedeelde verantwoordelijkheid van Gewest en federale regering. Binnenlandse Zaken is bevoegd voor de opleiding van de agenten, en voor het algemeen toezicht. De aanwerving gebeurt inderdaad door de politiezones zelf. Die lijkt vandaag te ontsnappen aan elk toezicht. Dat is een manco in de wetgeving.

Vreemder is vast te stellen dat de N-VA op geen enkel moment van haar regeerdeelname van de toepassing van de taalwet in Brussel een issue heeft gemaakt. Alsof het haar niet veel kon schelen. Nochtans is het een van de grote verwezenlijkingen van de Vlaamse beweging in dit land.

Wanneer instellingen als de Raad van Europa de bescherming van minderheden onderzoeken, komen de gezondheidssector, de hulp aan personen en de openbare orde als eerste onder de loep. Kunnen de burgers in hun eigen taal naar de dokter of het ziekenhuis, en zijn politie en brandweer de taal voldoende machtig? Het is logisch dat de eisen er hoog liggen. Gezondheid en openbare orde raken aan de essentie van de samenleving.

In Brussel, hoofdstad van dit land, is het er triestig mee gesteld. Het kan niet genoeg herhaald worden.

In plaats van de schuld op elkaar af te schuiven zouden de Nederlandstalige partijen, N-VA incluis, beter samen met een plan komen om er wat aan te doen.