Johan Leman: Vlaamse Brusselaars dreigen culturele indignado’s te worden

Onze Brusselse brievenbussen puilen nu al uit van reclamefolders, schrijft emeritus professor Johan Leman (KU Leuven). Hij hoopt dat Brussel Deze Week niet dezelfde richting opgaat. De raad van bestuur moet respect opbrengen voor de lezers van de krant, vindt Leman, door het ontslag van hoofdredactrice Anne Brumagne ongedaan te maken.

W at ik tot nu toe als BDW-lezer vernomen heb, is dat mevrouw Anne Brumagne ontslagen werd omdat ze het niet eens was met de nieuwe redactionele lijn haar overgebracht door de nieuwe CEO. Drie vaststellingen: het hele BDW-team staat achter de houding van de hoofdredactrice, die dus gedaan heeft wat van een goede teamleidster mag verwacht worden. Ten tweede, het managementteam van de Vlaams-Brussels Media vzw vindt zich evenmin in de aanpak van de CEO. Ten derde, ook de subsidiërende ministers en andere politici oordelen dat er bijgestuurd moet worden. Wat verantwoordt dan nog het ontslag van Anne? Dat ze stout geweest is tegenover de CEO? Maar over hem hoor ik unaniem zeggen dat zijn communicatie niet feilloos is geweest. Dit moet een raad van bestuur tot nadenken stemmen.

Het zou erom gaan dat de CEO zijn hoofdredactrice wilde opleggen dat de advertentieruimte een belangrijkere plaats moest innemen tegenover de journalistiek. Ook zouden de partijpolitieke boodschappen iets meer plaats moeten krijgen. Ik weet niet welke indruk de andere lezers momenteel hebben van BDW, maar persoonlijk vind ik dat de advertentieruimte er allerminst gering is en dat partijpolitieke boodschappen, foto’s inbegrepen, meer dan voldoende ruimte krijgen. Wil men een BDW die enkel dient om aardappelschillen mee in te pakken?

Er kan ongetwijfeld meer geld verdiend worden aan de advertenties door ze op de voorpagina te plaatsen. Voor zo’n inzicht moet je geen Vlerick gevolgd hebben… Maar onze Brusselse brievenbussen puilen nu al uit van reclamefolders. In elke gele zak vullen ze een mooi percentage. De ruimte vrijgelaten voor redactioneel werk wordt in BDW nu al tot een volstrekt minimum herleid. Bij de samenstelling van de artikelen heb ik overigens niet de indruk dat een eenheidsdenken doorgedrukt wordt. Er komt ruim voldoende diversiteit aan bod, zowel in reportages en opiniestukken, als lezersbrieven. Zoals bij de meeste BDW-lezers, vermoed ik, ben ik het inhoudelijk soms eens, maar ook soms oneens met wat ik lees. Zo hoort het.

Wat volgt hieruit? Mag de BDW-lezer hopen dat de raad van bestuur respect zou opbrengen voor de lezers van de krant? Dat kan het best getoond worden door het ontslag ongedaan te maken van diegene die, buiten haar wil om wellicht, momenteel symbool staat voor de onafhankelijkheid van de journalistiek tegenover marketing en partijpolitiek bij het beheer van Brussel Deze Week. Ik ben overtuigd dat de raad van bestuur zijn geloofwaardigheid enkel kan herstellen, naast het herzien van de toekomst voor FM Brussel, door het ontslag van Anne Brumagne ongedaan te maken. De discussie moet aangevat worden in volle transparantie met alle personeelsleden die er waren tot op het moment dat de CEO zijn onheilzame communicatieronde begonnen is, dus ook met een niet onder ontslag staande of door ontslag bedreigde mevrouw Brumagne. Zo niet, riskeren vele Vlaamse Brusselaars culturele indignado’s te worden.

Johan Leman,
Em. Prof. KU Leuven,
Voorzitter integratiecentrum Foyer, Laken