'Ook aan de linkerzijde ontbreekt het soms aan vijf minuten politieke moed'

Donderdag legt Défi het onverdoofd slachten op de regeringstafel. In Brussel is dat nog altijd toegelaten omdat partijen zoals PS en Ecolo de moslimkiezer niet voor het hoofd willen stoten. Vooral voor die laatste partij is dat een kwalijke zaak.

De discussie over het onverdoofd slachten is weer helemaal terug. Zelf had ik tien jaar geleden de eer om het slachthuis van Mechelen te bezoeken, waar koeien standaard halal geslacht worden. Twee rubberen horens tillen het hoofd van een stier op, zodat de keel goed bereikbaar is, waarna een man met een vlijmscherp mes die in één keer oversnijdt. Pas twee of drie seconden later lijkt de stier dat te beseffen, en zakt hij schokkend door zijn poten, waarna hij met een ketting ondersteboven wordt getakeld om leeg te bloeden. Daar hangt hij nog enkele tientallen lange seconden spartelend pijn te lijden, vooraleer finaal de geest te geven.

Dat de Brusselse PS zich nog altijd niet wil uitspreken over een verbod hierop, viel te verwachten. De partij kent een groot aantal moslims onder haar kiezers, die zo’n verbod niet zouden, welja, smaken. Want om halal te zijn, moet het dier bij bewustzijn geslacht worden. En dat wordt serieus genomen, bewijst ook Fouad Ahidar (One.brussels/Vooruit): “Het is aan de imam om te zeggen of het vlees halal is. En als hij vindt dat dat alleen kan na een onverdoofde slachting, wie ben ik om dat tegen te spreken?”

Of hoe goddelijke voorschriften toch nog altijd de politiek bepalen.

Geen excuus

Dat de PS twijfelt, valt nog te begrijpen omdat ze zich niet op dit thema profileert. Maar dat een partij als Ecolo na al die jaren nog niet kan zeggen of ze nu voor of tegen het onverdoofd slachten is, is flauw. Dat de Franstalige groenen het breder willen zien, en ook het transport en het fokken zelf in rekening willen brengen, mag geen excuus zijn om nu op de vlakte te blijven. Zeker als je weet dat het vlees van Vlaamse runderen, die meteen na de halssnede met een penschiettoestel verdoofd worden, ook naar moslimlanden geëxporteerd wordt. Een compromis is dus mogelijk.

Toch heeft Ecolo ook gelijk door te stellen dat het slachten niet het enige element is waarmee rekening moet worden gehouden. Dat werd treffend geïllustreerd door datzelfde slachthuis, maar nu bij de varkenslijn. Die dieren worden met een plaatje tegen de borst en het hoofd geëlektrocuteerd en vallen meteen daarna levenloos op de lopende band. Een pijnloze dood dus, maar ook akelig, want er komt geen mens meer aan te pas die het dier nog even in de ogen kijkt.

En loop je de slachtlijn in omgekeerde richting verder, dan vallen de varkens op die dood op de vrachtwagen liggen – gestorven van de stress. Nog verder op die lijn, bij de varkenskweker, zie je dan weer biggen die opeengepakt zitten in een benepen betonnen ruimte, waar ze alleen aan het einde van hun leven buitenkomen. Als afleiding hebben ze een rubberen bal aan een ketting, te weinig voor een dier dat zo intelligent is dat onderzoekers ze kunnen leren gamen.

Vleestaks

Geen vlees meer eten is natuurlijk de oplossing, maar als ik mijn kinderen de stukjes ham van tussen de macaroni zie peuteren, vrees ik dat het gewoon in ons zit. Toch mag dat ons er niet van weerhouden maatregelen te nemen die het dierenwelzijn bevorderen én de vleesconsumptie doen afnemen. Door de ridicuul lage prijzen van het vlees te verhogen bijvoorbeeld, iets wat ook de noodlijdende boer ten goede zou komen, én het levert geld op dat geïnvesteerd kan worden in betere levensomstandigheden voor de dieren.

Maar toen Ecolo net voor de verkiezingen van 2019 daarvoor door de MR aan de tand werd gevoeld, zeiden ze zo’n verhoging van de vleesprijs zeker niet te willen. "Alle journalisten hebben ons programma al doorzocht, en hebben er niet één lijn in gevonden die zegt dat wij de vleesprijzen willen verhogen", klonk het in reactie.

Of hoe het ook aan de linkerzijde soms aan vijf minuten politieke moed ontbreekt.