Standpunt BDW: Verkeerd gedacht

Ons kan dit niet overkomen. Dat is wat wij dachten. Allemaal. Na Madrid, na Londen, na Parijs. 22 maart staat voortaan in de geschiedenis van de hoofdstad gebeiteld als een gitzwarte dag. Dertig doden, honderden slachtoffers. Vandaag zijn ze nog anoniem. Binnenkort kennen we de namen van de slachtoffers. Het zal nog confronterender zijn.

Vorige dinsdag was er enige opluchting bij het ontdekken van een safehouse in Vorst. Vrijdagavond was er nog meer opluchting, na de arrestatie van Salah Abdeslam, de ‘meest gezochte terrorist van Europa.’

De latente terreurdreiging van elke dag kende een moment van afkoeling. Eindelijk. We konden terug overgaan tot de orde van de dag. En de ‘echte’ problemen van deze stad gaan aanpakken.

Maar dat was gerekend buiten enkele fundamentalisten. Ze deden de korte hoop in enkele ogenblikken teniet.

De vraag die dadelijk rijst: is er een verband tussen de arrestatie van Abdeslam en deze aanslagen? Is het een wraakactie? Of vreesden de terroristen dat Abdeslam zou gaan klikken? Of kwam de arrestatie hen misschien zelfs goed uit? Van de luwte profiteren om aanslagen te plegen. Laffer kan niet.

De Belgische regering had gewaarschuwd. Slapende jihadcellen in de hoofdstad riskeerden in waaktoestand te komen. Het dreigingsniveau mocht niet naar beneden. Dat heeft de federale regering goed ingeschat.

Maar ze heeft ondanks het maandenlange militair machtsvertoon op straat deze gruwelijkheden niet kunnen vermijden. Hen dat brutaal verwijten is kort door de bocht. Maar het federaal en Brussels veiligheidsbeleid hebben wél gefaald. Een zelfonderzoek is op zijn plaats. Iemand anders de vinger wijzen gaat niet. En framing is nu helemaal ongepast: op zoek naar het politiek discours dat electoraal het best rendeert. Het moet gaan over beleid en welk resultaat daarmee bereikt kan worden. Als de federale en Brusselse regering nu nog niet begrepen hebben dat ze beter moeten samenwerken, dan kunnen we van kwade wil spreken.

En dan zal de komende dagen weer de onvermijdelijke vraag gesteld worden: hoe kan de overheid de veiligheid van de burger garanderen in een wereld waarin terroristen zich vrij kunnen bewegen en zich ongezien kunnen verstoppen in de achterwijken van deze stad? En hoeveel van onze vrijheden willen we daarvoor opgeven?