Tweetalige wachtdienst zet kwaad bloed: 'Geen garantie op Vlaamse zorg'

In de Brussel Deze Week van 13 november 2015 verdedigt Vincent Janssens, ondervoorzitter van de (Nederlandstalige) Brusselse Huisartsenkring (BHAK), het project van de ‘Garde Bruxelloise-Brusselse wachtdienst’. Hierbij benadrukt hij de veranderde, superdiverse realiteit van Brussel en worden de tegenstanders afgeschilderd als wereldvreemd en ‘zielig’.

Dit is ronduit kort door de bocht. Als Nederlandstalige artsen maken we volwaardig deel uit van de meertalige Brusselse context. De Nederlandstalige artsen zijn de facto sowieso tweetalig, vaak zelfs meertalig. De huidige wachtdienst van BHAK heeft – in tegenstelling tot de wachtdienst georganiseerd door de Franstalige kring – een drietalige werking die goed werkt.

Het grootste bezwaar van de tegenstanders, waaronder mezelf, ligt inderdaad wel in het feit dat de organisatie van de nieuwe tweetalige wachtdienst, zoals voorgesteld door de Franstalige Huisartsenkring, geen garantie geeft op Nederlandstalige zorg. En het gaat niet enkel om wat ‘taalkundige imperfecties’. Dit werd trouwens formeel bevestigd door minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD). Het is nochtans de bestaansreden van de Nederlandstalige BHAK om zorg te bieden in eigen taal, ook aan de Nederlandstalige patiënt. BHAK, erkend door Vlaanderen, werd jaren geleden opgericht door de Nederlandstalige huisartsen juist omdat er een tekort aan Nederlandstalige zorg in de Brusselse wachtdienst was. En op dat vlak is de veranderde realiteit van Brussel juist niet veel veranderd, integendeel.

Dit betekent niet dat we blind zijn voor de uitdagingen waar we als Nederlandstalige huisartsen mee te kampen hebben, zoals het hoge aantal wachten dat we moeten draaien. Volgens Vincent Janssens kan je “niet verwachten dat een perfect tweetalig systeem op een schoteltje wordt aangeboden alvorens dat de BHAK zich engageert en als deelnemer de werking verbetert.” Ik ga daar helemaal niet mee akkoord. De onderhandelingen tussen de Franstalige en Nederlandstalige Brusselse huisartsenkringen slepen al jaren aan. Telkens botste men op de onwil om de organisatie in die zin aan te passen dat er ook Nederlandstalige zorg zou aangeboden worden. Instappen in het project zonder voorafgaandelijk garanties te krijgen, betekent zonder twijfel het einde van een Nederlandstalige zorg tijdens de wachtperiode in Brussel.

In plaats van in overleg tot een aanvaardbaar alternatief van samenwerking te komen, koos men ervoor om via allerlei manoeuvres dit project te ‘forceren’. Vandaar de noodzaak van juridische en deontologische procedures. Dat meer dan een derde van de leden van BHAK bereid was om mee in te stappen in deze procedures, zegt genoeg over het draagvlak voor de tweetalige wachtdienst bij de kleine groep Nederlandstalige huisartsen.

Dat de Franstalige huisartsen voorstander zijn van de samenwerking, heeft in grote mate te maken met de financiële voordelen die een samenwerking voor hen zou betekenen. Zo zou BHAK een belangrijk deel van onze verworven subsidies moeten afstaan en zullen de leden tevens een hoger lidgeld moeten betalen aan de GBBW. Waarvoor? Om eentalige wachtposten steeds open te houden. Dat strookt niet met het principe van huisartsgeneeskunde.

De Nederlandstalige huisartsen krijgen een minderheidspositie binnen de beslissingsorganen van de GBBW. Dit terwijl het in een recent verleden duidelijk was dat de boekhouding van de Franstalige kring (op zijn minst) geen voorbeeld van financiële transparantie en behoorlijk beheer was.
De tactiek om karikaturen te maken van tegenstanders is niet nieuw, zeker wanneer er gebrek is aan inhoudelijke argumenten om in debat te gaan. Het opiniestuk van Vincent Janssens is hier een mooi voorbeeld van.

Dr Luc D’Hooge, erevoorzitter BHAK,
Dr Erika Vander Meersch, erevoorzitter BHAK