120 sans-papiers straks weer op straat: ‘Overal weggejaagd'

Tegen 15 maart moet het collectief ‘La voix des sans-papiers’ het gebouw waarin ze wonen in Schaarbeek definitief verlaten. Als de 120 sans-papiers, van wie negen kinderen, tegen dan geen nieuw onderkomen hebben gevonden, zullen ze komende woensdag op straat belanden. Het is al de derde keer in zes maanden tijd dat het collectief moet verhuizen.

“Ik ben bang”, vertelt Bangoura Rouguiatou een bewoonster van het pand aan BRUZZ. “Elke dag komt de politie langs om ons te waarschuwen en bedreigen, alsof we niet op de hoogte zijn van wat er zal gebeuren.” Haar koffers staan al dagen klaar in een hoekje op de kamer die ze met vier andere vrouwen deelt.

De 120 sans-papiers moeten binnen zes dagen verhuizen, maar ze hebben nog steeds geen pand gevonden. Meermaals vroeg de vereniging uitstel maar die kreeg ze niet omdat het gebouw onbewoonbaar werd verklaard door de brandweer.

Bangoura vreest dat er geen uitweg meer is. “We kunnen nergens naartoe. Hoewel we nu al in erbarmelijke omstandigheden leven, is het hier toch beter dan op straat, maar misschien is dat de enige oplossing.”

Op de vlucht
Bangoura vluchtte tien jaar geleden uit Guinee en liet haar kinderen achter in de handen van haar moeder. “Ik dacht dat ik in België papieren zou krijgen en nadien mijn kinderen naar hier zou kunnen halen. Ik heb ze ondertussen al tien jaar niet meer gezien. Mijn jongste zoon, die ik achterliet toen hij vier jaar oud was, weet niet eens wie ik ben.”

Ondertussen wacht Bangoura bang af voor wat de toekomst zal brengen: “Overdag kan ik niets doen aangezien ik niet mag werken. Ik blijf op mijn kamer en ik pieker over ons lot. Het maakt me ziek om niet te weten waar ik volgende week zal kunnen slapen.”

Opnieuw verhuizen
Baïdy Moussa M’bodj is één van de migranten die aan de oorsprong ligt van het collectief. In 2014 werd zijn aanvraag voor regularisatie geweigerd waardoor hij dakloos werd. “Na het negatieve antwoord had ik niets meer, geen papieren, geen recht op werk en geen dak boven mijn hoofd. Nu dreigt hetzelfde opnieuw te gebeuren”, vertelt hij aan BRUZZ.

Met een paar mensen die in het Maximiliaanpark verbleven, startte hij een beweging voor sans-papiers in Brussel. Samen gingen ze op zoek naar een pand, zo kwamen ze terecht in het oude rusthuis in Molenbeek waar ze tot september verbleven. “Overal waar we naartoe gaan worden we weggejaagd maar het wordt steeds moeilijker om een nieuw pand te vinden.”

Geen verwarming
In september verhuisde hij samen met het collectief naar Schaarbeek. Twee maanden later moesten ze ook dat pand verlaten en verhuisden ze naar een gebouw van de Schaarbeekse Haard. “Oorspronkelijk was er meer plaats maar een deel van de woningen werden met beton dichtgemetseld. Daardoor leven we nu met 120 mensen, waarvan ook negen kinderen, in onmenselijke omstandigheden.”

Baïdy logeert samen met vier anderen in een kleine kamer waar amper zonlicht binnenvalt. Er is geen geld voor bedden waardoor de bewoners op oude matrassen op de grond liggen. Daarnaast is er amper elektriciteit en van centrale verwarming is er al helemaal geen sprake. “We hebben gelukkig een paar elektrische verwarmingen maar omdat de elektriciteit regelmatig uitvalt kan het soms zeer koud worden.”

Lees verder onder de foto.

Regularisatie belangrijker dan geld
Omdat de sans-papiers geen recht hebben op werk, en dus geen geld kunnen verdienen is het zeer moeilijk om alledaagse benodigdheden zoals bijvoorbeeld brood te kopen. Het collectief kan gelukkig rekenen op een paar sociale organisaties en vriendelijke buurtbewoners. “We proberen geld in te zamelen om boodschappen te doen, daarnaast krijgen we hulp van mensen uit de buurt”, vertelt Baïdy.

Op 27 februari lanceerde de Brusselse organisatie Front d’Actions des Migrants (MRAX) een online growfunding met als doel 4.000 euro. Met dat geld wil de organisatie de politieke strijd van migranten en sans-papiers vergemakkelijken en hen steunen bij de procedure van regularisatie.

“Geld is noodzakelijk om te kunnen overleven, maar wat we echt nodig hebben is regularisatie. Dan kunnen we werken en zelf onze boterham verdienen”, zegt Bangoura Rouguiatou.