Baasjes gezocht: tekort aan gastgezinnen voor assistentiehonden in Brussel

Er is nood aan meer gastgezinnen voor assistentiehonden in Brussel. Parlementslid Carla Dejonghe (Open VLD) is zelf gastgezin. "Die hond kan een groot verschil maken voor mensen met een handicap."

Wie een blindengeleidehond nodig heeft, moet tegenwoordig heel wat geduld oefenen. Volgens het Belgisch Centrum voor Geleidehonden (BCG) lopen de wachtlijsten op tot vijf jaar. De organisatie is dringend op zoek naar pleeggezinnen die pups kunnen opvangen en instaan voor de opleiding. Dat schrijft De Zondag.

Ook in Brussel is er een tekort aan assistentiehonden, zegt Brussels parlementslid Carla Dejonghe, die zelf ook al jaren honden opleidt.

Hoeveel honden vonden al een tijdelijke thuis bij u? En is het moeilijk om daarna afscheid te nemen van de dieren?
Carla Dejonghe: "Momenteel verblijft Vicky bij mij, ondertussen al de zesde hond. Tuurlijk is het moeilijk om afscheid te nemen. De honden verblijven meer dan een jaar bij je thuis, dus je geraakt er automatisch aan gehecht. Maar je kan ook contact blijven houden. Zo heb ik onlangs Quatta bezocht, die nu in Antwerpen woont bij Marjolein. Zij zit in een rolstoel, en Quatta helpt haar in het dagelijkse leven. Altijd als ik de honden die bij mij verbleven ga bezoeken, zijn ze heel blij om me terug te zien."

Waarom is het zo moeilijk om gastgezinnen te vinden?
Dejonghe: "Net om die reden: omdat het moeilijk is om die hond uiteindelijk af te staan. Daarnaast vraagt het ook om een serieuze tijdsinvestering. Je moet naar de lessen en thuis oefenen. De opleiding duurt twee jaar en de hond blijft bij het gastgezin tot hij anderhalf jaar is. De bedoeling is dat je de hond overal meeneemt. Voor mij is dat net een voordeel: ik weet nooit hoe laat ik thuis zal zijn, dus het zou onmogelijk zijn voor mij om een gewone hond in huis te nemen. Vicky mag overal mee, ook naar het parlement. En nu schuimt ze mee de nieuwjaarsrecepties af."

Zijn er nog voordelen?
Dejonghe: "De voeding wordt gegeven door de vzw en de dierenartskosten worden vergoed. Als ik op reis ga en de hond kan niet mee, dan zijn er gastgezinnen op wie ik een beroep kan doen. En nogmaals: zo'n hond kan het leven van iemand met een handicap zoveel beter maken. Bovendien krijg je veel liefde en vriendschap van de dieren."

Kan de Brusselse regering iets doen om voor meer gastgezinnen te zorgen?
Dejonghe: "Dat lijkt me moeilijk, want het blijft een persoonlijke keuze. Ik kan alleen maar ambassadeur zijn, in de hoop dat anderen ook de stap zetten."