Beeldspraak: Chrysant, bloem ter dood veroordeeld te B.

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: een ter dood veroordeelde bloem te B.

Geen terrassen. Geen toeristen. Gewoon een plein dat eraan herinnert dat de Grote Markt oorspronkelijk niet alleen voor toeristen was bedoeld. Dat je er ook achteloos, desgewenst zelfs in rechte lijn overheen kon wandelen onderweg naar ergens anders.

Wie was het die ooit uitgerekend de chrysant bij uitstek geschikt achtte voor het verzachten van onze rouw in de kou, en de bloem zo veroordeelde tot de doden­herdenking op Allerzielen? En wat doen sindsdien de overblijvende chrysanten, in de toch niet zo onaanzienlijke periode tussen de zelf ook behoorlijk eindige Allerzielen van nu en die van volgend jaar?

Als kind hoorde ik iemand die het eventueel kon weten eens zeggen dat chrysanten lelijk zijn. Ik heb er daarom dan maar lang net hetzelfde over gedacht, ook al leek het me met name voor de onlangs overledenen wel andermaal een hard oordeel, zo net nadat ze hun laatste oordeel meenden te hebben gehad. De bolle bloemkroon doet inderdaad wat denken aan de protserige coiffure van oude dametjes - van een ander slag dan Lowette dan wel - die net van een flamboyante kapper komen. Maar ondertussen mag ik die topzware, volup­tueuze verschijning wel. Chrysanten zijn in dat opzicht de hortensia’s van de winter.

Deze foto is er dan ook zo één waarbij de toenmalige fotograaf moet hebben verzucht dat zijn baan nog geweldiger ware geweest, mocht het fotografisch procedé ook het reproduceren van kleur mogelijk hebben gemaakt. Vandaar misschien dat Lowette ook niet meteen enthousiast poseert. Zij zag het nut niet van een foto die haar koopwaar haar opmonterende essentie zou ontnemen, en alleen de grauwe kleur van de kasseien en de gevel van het Broodhuis recht zou doen. Helaas ontbreekt ons vandaag dan weer het procedé om de vrouw te laten weten hoeveel mensen zich op deze dag toch weer aan haar verrezen bloemen vergapen.