Brusselaars in de frontlinie (19): maatschappelijk werkster Saida Rian

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast het zorgpersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: sociaal assistent Saida Rian, die ouderen ondersteunt via Het BuurtPensioen.

Saida Rian kreeg het verenigingsleven met de paplepel ingegoten. In haar gezin in de Marollen stonden burenhulp, zorgen voor elkaar en vrijwilligerswerk centraal. Het sprak dan ook vanzelf dat ze ging studeren om maatschappelijk werkster te worden. Vorig jaar ging ze bij Het BuurtPensioen aan de slag, een netwerk van buren die elkaar helpen en waar oudere Brusselaars centraal staan.

Ook voor haar verandert het werk volledig sinds de coronacrisis. De permanenties in de buurthuizen vallen weg. Maar het contact met de buurtnetwerken blijft. "De ouderen zijn tussen de 60 en 90 jaar, in het netwerk van de Marollen gaat het om ongeveer dertig mensen. De meesten van hen zijn gelukkig nog gezond, op één zeventiger na, die met corona in het Sint-Pietersziekenhuis ligt, maar niet op de intensieve zorgen. Ze was al een jaar niet buiten geweest. Maar ze had zorg aan huis, en ook de familie kan het virus hebben meegebracht."

Veel ouderen zijn, nu de familliebezoeken zijn geannuleerd, geïsoleerd geraakt. "We bellen de mensen uit ons netwerk daarom om te horen hoe het gaat. Eén van de vrouwen die ik belde, zei dat ik de eerste was waarmee ze die dag sprak. Ze noemde me haar engel. We hebben gewoon een praatje gemaakt. Maar het deed haar zoveel deugd!”

Daarnaast bezorgen de vrijwilligers van Het BuurtPensioen voedselpakketten en boodschappen bij de ouderen thuis. "We hebben een oproep geplaatst waarin we zochten naar hulp. Enorm veel mensen wilden helpen de boodschappen te bedelen, vooral jongeren uit de buurt."

De vrijwilligers hebben maskers en handschoenen gekregen, en instructies om de afstand te bewaren. Betalen gaat elektronisch en de boodschappen worden voor de deur neergezet. Er zijn volgens Rian geen risico's. "Sommige ouderen vragen ons binnen, omdat ze zien dat we een masker dragen. Het is wel moeilijk voor hen te begrijpen dat ook dat niet gaat."

De meeste ouderen hebben een klein pensioentje, waarmee ze de boodschappen kunnen betalen. "Ze zijn dus door de crisis geen geld verloren, maar ze maken zich wel grote zorgen om hun medische toestand. Ze vragen zich af wanneer ze weer naar de kinesist kunnen, of wanneer hun uitgestelde operatie zal plaatsvinden."

Deze crisis schijnt volgens Rian een nieuw licht op wat het betekent om mens te zijn. "We waren altijd bezig met rennen naar werk, de huur te betalen, te consumeren. Nu dat allemaal wegvalt, zien we wat er echt toe doet. Elkaar helpen: er zijn voor iemand."