Buitenlandse dokters: ‘Het is aanpassen, maar wij brengen ook iets bij'

De afgelopen vijf jaar begonnen er meer nieuwe buitenlandse dan Belgische artsen in Brussel. Wie zijn al die buitenlandse dokters? En wat komen ze hier doen? BRUZZ sprak er twee. “Beter dan in België had ik niet terecht kunnen komen.”

“Alles is anders hier: het gehele zorgsysteem, de manier waarop je bent opgeleid als arts, de vervolgopleiding als specialist en de verzekering. Waar ik vandaan kom is er helemaal geen verzekering of sociale zekerheid.” Dahham Alsoud (28) klinkt nog altijd wat onder de indruk van de cultuurshock die hij moest overwinnen om als Syrische arts in België aan de slag te kunnen. Toch is hij inmiddels meer dan een jaar werkzaam in het UZ Brussel in Jette. En tot volle wederzijdse tevredenheid.

Alsoud behaalde in september 2015 zijn diploma geneeskunde in Syrië. Direct erna ontvluchtte hij het door oorlog verscheurde land, op zoek naar een betere toekomst voor hem en zijn vrouw, die ook arts is. Dat hij in België zou belanden, had hij niet gepland, maar in het Nederlands vertelt hij dat hij heel blij is met de keuze die hij tijdens zijn reis maakte. “Via de boot ging ik van Turkije naar Griekenland. Ik belandde in Oostenrijk, maar daar had ik geen goed gevoel bij. Hetzelfde gold voor Duitsland, waar ik ook een dag verbleef. Terwijl mijn vrienden kozen voor Nederland, besliste ik naar België te gaan.”

Taalproblemen

Alsoud is een van de 29 artsen van buiten de EU die in 2017 in Brussel begonnen. Met de 169 artsen van binnen de EU erbij, begonnen er dat jaar meer buitenlandse dan Belgische artsen in de hoofdstad. Uit cijfers van het RIZIV blijkt dat er de laatste vijf jaar meer buitenlandse dan Belgische artsen begonnen in Brussel.

Dat leidt tot onrust bij de Bel­gische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS). Voorzitter Marc Moens waarschuwde tegenover BRUZZ voor de gebrekkige talenkennis van met name artsen die van binnen de EU komen en een minder goed begrip van het Belgische zorgsysteem. Hij pleitte voor ingangstoetsen voor taal en kennis over het Belgische zorgsysteem. Momenteel geldt er enkel een taaltoets voor artsen van buiten de EU.

Een jaar onder begeleiding

Als Syriër was Alsoud verplicht om een taaltoets af te leggen voor hij kon beginnen. Op vrijdag 2 juni deed hij examen, de maandag na het weekend startte hij zijn stage bij het UZ Brussel. “Om aanvaard te worden, moet je een cursus hebben gevolgd”, zegt hij. “Van januari 2017 tot juni 2017 volgde ik een intensieve cursus. Ervoor sprak ik alleen Engels of Arabisch, ik begrijp dat ik de taal moest leren.”

Ondanks zijn taaldiploma duurde het nog bijna een jaar voordat Alsoud op de diabetesafdeling één-op-één met patiënten mocht communiceren. “Dat was een keuze van de verantwoordelijken hier”, legt hij uit. “Op papier bewijzen dat je een taal kent, is niet genoeg. Om die in de praktijk te gebruiken, moet je beetje bij beetje begeleid worden.”

Multiculturaliteit

Micaela Conte (38) is een cardioloog in de Kliniek Sint Jan met de Italiaanse nationaliteit. Voor haar was er geen verplichte taaltoets. Toch volgde ze een cursus Frans voor ze in 2017 naar hier kwam om samen met haar vriend en dochtertje te zijn. Eens haar diploma hier erkend was, kon ze direct aan de slag. In vlot Frans legt ze uit dat ze nooit problemen ondervindt wanneer ze met patiënten of collega’s moet communiceren. “Tenzij ze zelf geen Nederlands of Frans spreken, natuurlijk.”

Conte ziet de toestroom van buitenlandse artsen in Brussel als een troef. “Ik houd van het multiculturaliteit. Iedereen neemt iets anders uit zijn eigen cultuur mee naar hier en dat is alleen maar positief. We kunnen leren van elkaar.”

Alsoud kijkt er op dezelfde manier tegenaan. “Ik begrijp de discussie die gevoerd wordt wel”, zegt hij. “Maar ik denk dat het goed is wanneer de multiculturaliteit van op straat ook in de kliniek te zien is. Op voorwaarde dat de kwaliteit gewaarborgd is. Als er zelfs maar 1 of 2 procent kwaliteitsverlies zou zijn, zou dat een slechte zaak zijn. Maar het zijn de overheid, de deelstaten, de ziekenhuizen en de diensthoofden die over die kwaliteit moeten waken. Op die manier kunnen de positieve aspecten van die grote instroom van verschillende nationaliteiten in het ziekenhuis worden benut.”

Belgisch zorgsysteem

Het taalprobleem werd door Conte en Alsoud dus overwonnen. Beiden spreken inmiddels tenminste een landstaal en terwijl Conte bezig is met een cursus Nederlands, probeert Alsoud zijn Frans te verbeteren.

De tweede door Moens genoemde handicap van buitenlandse artsen, is hun kennis van het Belgische zorgsysteem. Zowel bij Alsoud als Conte werd hun kennis hierover niet vooraf getoetst. “Voordat ik begon met werken, heb ik bij het RIZIV alle informatie opgevraagd over zaken die ik nog niet begreep”, zegt Alsoud. “Zij hebben me goed geholpen en alles toegestuurd. Wanneer je de taal begrijpt, is het allemaal niet zo heel moeilijk.”

Conte leerde het systeem van binnenuit kennen. “In het begin was er nog wel wat onduidelijkheid”, zegt ze. “Het systeem is soms lastig te begrijpen. Bovendien werkte ik in Italië in een privékliniek, dat is ook nog anders. Maar je moet je aanpassen en inmiddels begrijp ik alles wel.”

Bijdrage leveren

Zowel Alsoud als Conte is tevreden over de keuze voor België. “Als ik zie hoever mijn landgenoten in andere West-Europese landen nu staan, heb ik geluk gehad”, zegt Alsoud. “Beter dan hier had ik niet terecht kunnen komen.” Conte: “Ik kwam naar hier om familiale redenen, maar ik ben hier heel graag. De levensstandaard is hoger dan in Italië. Alleen het weer is hier slechter.”

In ruil hopen ze hun bijdrage te leveren aan de Belgische gezondheidszorg. “Natuurlijk moet je je aanpassen”, besluit Conte. “Maar als iedereen maar in zijn eigen dorpje blijft, verbetert er nooit iets. Ik ben naar hier gekomen om nieuwe dingen te leren en met veel enthousiasme. En ik neem ook mijn eigen kennis en ervaring mee naar hier.”