Daklozen brengen kerst op straat door, tussen hoop en verdriet

Terwijl de laatste kerstshoppers door Brussel trekken, blijven heel wat daklozen op straat achter, onder meer voor het Centraal Station. “Ik blijf optimistisch en toon altijd een glimlach.”

Geen witte kerst dit jaar. De zon schijnt en voor de tijd van het jaar is de temperatuur vrij mild. “Nee, het is koud”, gromt Alex voor het Centraal Station. BRUZZ sprak de dakloze Roemeen eind februari al. Aan zijn situatie is intussen niets veranderd. “Ik slaap nog altijd op straat. Als ik naar Samusocial ga, kan ik geen geld verdienen.”

Alex is niet alleen. Naast hem zit Daniël, een 44-jarige man uit Roemenië. “Dit is moeilijk hoor”, zucht hij, terwijl hij naar de mensen wijst die met kerstinkopen het station binnenwandelen. “Ik leef hier al een jaar op straat. Niemand biedt concrete hulp. Ik wil geen geld, maar een job, een uitweg. Mensen geven wel eens iets om te eten, maar ik blijf ondertussen op straat!”

'Is dit Kerstmis?'

Naar eigen zeggen is hij op straat beland door een scheiding. “Mijn vijf kinderen heb ik sindsdien niet meer gezien.” Daniëls ogen beginnen te tranen. “Ik wil gewoon terug naar Roemenië.” Daar zou hij terecht kunnen bij een zus, die hij tot nu toe niet heeft kunnen bereiken, want een gsm heeft Daniël niet.

Nadat hij op straat bestolen is geweest, is hij naar de ambassade van Roemenië getrokken. “Ik heb daar gevraagd om een busticket dat achttien euro kost, zodat ik naar Boekarest kan. Maar ze konden mij niet helpen.” Hij kreeg er wel een tijdelijk identiteitsdocument. “Dat is geldig tot midden januari. Daarna besta ik niet meer. Is dit Brussel? Is dit Kerstmis?”

Koekjes voor daklozen

Toch kunnen de daklozen net tijdens de kerstperiode rekenen op meer aandacht van voorbijgangers. Elizabeth, een Brusselse scholier die in het vijfde middelbaar zit, heeft met haar vriendin Cassianne koekjes gebakken voor de daklozen. Tezamen wandelen ze door het centrum om de koekjes uit te delen.

“Hallo, wij weten dat het niet zo gemakkelijk is om Kerstmis op straat door te brengen”, zeggen ze om de beurt wanneer ze een dakloze benaderen en een doos met koekjes presenteren. “Wil je even met ons praten?” Het koekje wordt meestal aangenomen, maar de communicatie verloopt eerder moeilijk, vooral met de dakloze Roma.

“Ik was bang dat de daklozen niet zo open zouden zijn”, vertelt Elizabeth. “Dat ze eerder om geld zouden vragen. Maar ze zijn vaak blij met het koekje. Ze reageren positief en zijn dit precies niet gewoon.”

'Hoop en vrede'

François, al zes maanden dakloos, waardeert het gebaar alvast. “Ik ben altijd gelukkig”, lacht hij terwijl hij een koekje uit de doos neemt. “Ik blijf optimistisch en toon altijd een glimlach.” François lijkt een grote sportliefhebber te zijn. In plaats van een bekertje, gebruikt hij een sjaal van voetbalclub Anderlecht om muntstukken op te vangen.

"Kijk eens", glundert hij wanneer hij zijn felrode shirt toont. "De Rode Duivels! Ik ben ook heel erg trots op onze hockeyploeg." Ondanks zijn moeilijke situatie, blijft hij hoopvol. “Van kinds af aan wilde ik vulkanoloog worden. Ik ben misschien te oud om nog te studeren, maar ik geef mijn droom niet op.”

En als François nog één boodschap kan meegeven: "Hoop en vrede."