Danseres Cynthia Loemij: 'Sint-Joost betekent voor mij rust'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Sint-Joost-ten-Node te wonen. Wij belden aan bij twee opmerkelijke bewoners: de Nederlandse danseres Cynthia Loemij is de eerste.

“De eerste jaren woonde ik in de Dansaertstraat. Ik ben er vertrokken toen het hip werd (lacht). Een collega van me had een appartement in Sint-Joost gezien, en vroeg of ik het wou delen. Ik weet nog goed hoe verbaasd ik was toen ik kwam kijken. Allemaal huizen in verschillende stijlen. Maar dit is een rustige gezinnenbuurt, en toch vlak bij het centrum, dat vond ik toen een goede verandering.”

Eerst met haar collega, later met haar Britse vriend, intussen ook met hun tienerdochter. “Het huis is gebouwd in 1929. Ik vind de stijl fantastisch, met die tegeltjesvloeren, die hendeltjes aan de raamkozijnen, al die mooie details.”

“Op dit moment ben ik telkens de helft van de week voor werk in Parijs. Steden als Parijs en New York hebben de hype mee, maar bezorgen je ook heel veel stress. Sint-Joost betekent voor mij rust, de plek waar ik thuishoor, de plek ook waar ik Stella grootbreng.”

Favoriet Turks frietkot
“Stella en Clive zijn veel meer geïntegreerd in de buurt dan ik, omdat ik zo veel weg ben. Mijn dochter heeft een favoriet Turks frietkot (lacht). Veel mensen vonden dat ik mijn dochter niet naar Sint-Joost-aan-Zee moest sturen, de Nederlandstalige school hier om de hoek. Slechts twee kindjes in haar klas spraken thuis Nederlands. Maar ik vond: je woont hier, hier ziet de wereld er zo uit, zo leer je elkaar een beetje kennen.”

“Onze buurt is voornamelijk een Turkse buurt. Als ik de buren groet met een merhaba, moeten ze lachen. Pas als er iets aan de hand is in Turkije, merk je hoe nationalistisch ze zijn. Hoewel de meesten ondertussen Belg zijn, hangen ze meteen de Turkse vlaggen uit. Daar kan ik me niet mee identificeren, ik hang niet echt vast aan mijn Nederlandse nationaliteit.”

“Vaak maakt het me trots dat ik in een gemengde buurt woon, dat heeft me altijd al aangetrokken. Toen ik aan de Dansacademie in Rotterdam studeerde, woonde ik ook al in zo’n soort wijk. Er is hier een soort respect voor anders-zijn. En het feit dat je ervoor kiest om hier te wonen is op zich al een soort statement, hoop je.”

Minder verkeer en vuilnis
De Warmoesstraat is een vrij rustige straat, met bomen aan weerszijden. Een man duwt onder luid gesteun een auto op gang, de chauffeur toetert dankbaar. “Dit was vroeger een sluipweg richting centrum,” zegt Loemij. “Een jaar of vijf geleden is de straat heraangelegd en een eenrichtingsstraat geworden, nu is het hier veel rustiger. Ook het sluikstorten is fel verminderd. Tegen de boom voor onze deur stond elke dag wel een koelkast of bank. Om een of andere reden is die boom weggehaald, en sindsdien wordt er veel minder afval gedropt."

"Er blijven wat kleine ergernissen, mensen die de klimplant aan de gevel uitrukken of onze fietsen die al twee keer gestolen zijn uit de gang. Dan word je er weer even aan herinnerd dat je in de grote stad woont.”

“Ik loop altijd door de Kruidtuin als ik naar het centrum moet, om even wat natuur op te snuiven. Of we trekken naar de buvette in het Josaphatpark. Dat ontbreekt hier wel. Jonge gastjes uit de straat trappen hun bal tegen de deuren, omdat ze gewoon een veldje nodig hebben om te kunnen voetballen."

"Een aantal buren heeft zich ingespannen om van een binnenplaats in de straat een soort ruige tuin te maken, waarin kinderen ook konden ravotten. Maar anderen vonden dat te lawaaierig, en dus heeft de gemeente het naar zich toegetrokken. Zij plannen er weer een net parkje, waar kinderen zeker niet in de bomen zullen kunnen hangen. Zonde toch.”

“We wonen hier heel graag tot nu toe. We zoeken weleens naar een appartement op een andere plek in Brussel, en dan beseffen we dat het niet gaat (lacht). Als je iets zoekt met eenzelfde charme in een vergelijkbare straat, dan wordt het al gauw heel duur.”

Lees ook het portret van de andere inwoner van Sint-Joost: Boniface Munyaneza (27), ambtenaar.