Enfant terrible: Annick Holvoet, reismanager en globetrotter

Een heuse aha-erlebnis kwam er op mijn 28ste. Ik was nog niet zo lang getrouwd, en zag een documentaire over Tibet en Nepal. Ik was compleet verkocht en zei tegen mijn kersverse man dat ik ervan droomde om zo’n verre reis te maken. Hij vond dat prima, maar ging zelf wel niet mee (lacht). Toen heb ik me ingeschreven voor een groepsreis met Joker. Mijn eerste Joker-ervaring, en meteen een schot in de roos. Ik herinner me dat mijn man en ouders de verhuizing organiseerden naar onze nieuwe woning, terwijl ik met de rugzak door de Himalaya stapte. Beetje vreemd wel. Ons huwelijk heeft niet standgehouden (glimlacht).

Intussen werkte ik al bij de bank, eerst het toenmalige Gemeentekrediet, daarna de Cera. Vijftien jaar heb ik dat gedaan. Ik heb er enorm veel plezier gehad met mijn collega’s en heb er ook mogelijkheden gekregen, maar de laatste jaren kreeg ik almaar meer problemen met bepaalde conservatieve ideeën.

Ik voelde me er een witte raaf in een gouden kooi. Je hebt natuurlijk heel wat materiële voordelen, maar het werd op den duur te beklemmend. Dus ging ik solliciteren en op een dag – als een godsgeschenk - kreeg ik een telefoontje van Joker. Ik kon er beginnen als communicatieverantwoordelijke. Ik was er geen onbekende, want had als vrijwilliger al heel wat reizen voor hen begeleid.

De meest onvergetelijke ervaring? Dat is ongetwijfeld de trip naar de Ladakh-­bergketen in Noord-India: de indrukwekkende weidsheid van het landschap met de helblauwe meren, de eenvoudige levensstijl van de mensen in combinatie met hun generositeit, het licht … het voelde als thuiskomen. Kijk, ik krijg nog kippenvel als ik erover spreek.

Ik zou nooit zomaar in de toeristische sector zijn gaan werken, ik heb heel bewust voor de filosofie van Joker gekozen. Hun manier van reizen staat heel dicht bij de lokale bevolking: intens samenwerken met plaatselijke gidsen, het openbaar vervoer gebruiken, logeren in tenten of guesthouses … dat zijn allemaal heel belangrijke keuzes voor mij.

En je kan als begeleider ook eigen accenten leggen. Nu begeleid ik zelf nog slechts één reis per jaar, binnenkort naar Zimbabwe en Botswana. Doorgaans werk ik vanuit het kantoor in Mechelen, waar ik samen met een team onder meer nieuwe groepsreizen voorbereid, de agentschappen aanstuur en de budgetten opmaak. Ik zei het al: ik ben helemaal niet zo’n avontuurlijk type (lacht).

Ik heb ooit overwogen om enkele jaren in het buitenland te gaan wonen, dat wel. Nu niet meer, ik heb de job van mijn leven, dat laat je niet zomaar staan. En ook, intussen woon ik in Brussel en dat voelt voor mij nog altijd als buitenland. Door het internationale karakter, de ongelooflijke verscheidenheid. Ik ben hier nog lang niet uitgekeken.

Weet je dat ik voor mijn 50ste verjaardag voor mijn Leuvense vrienden een verrassingsuitstap naar Brussel heb georganiseerd? Te beginnen bij de Grote Markt, uiteraard, en eindigen deden we in het Ethiopisch restaurant Toukoul, omdat ik ook heel veel van Ethiopië hou. Ja, soms speel ik – en met plezier - ook reisbureau voor onze hoofdstad (lacht).