Mijn eerste stappen als professioneel performer waren in het cabaret. Ik bracht - als vrouw toen nog - burleske sketches, een mix van erotiek, humor en travestie. Maar sinds mijn transitie naar man ben ik als artiest sterk geëvolueerd. Ik zou zeggen dat mijn performances nu transparanter zijn, authentieker.
© Saskia Vanderstichele
| Camille Pier
Enfant terrible: Camille Pier, schrijver/performer/LGBTQI-activist
Wie is Camille Pier?
Camille Pier (29) werd geboren in Luik, waar hij Franse taal- en letterkunde studeerde. Daarna volgde hij een theateropleiding aan Ecole Lassaad in Brussel. Hij is transgender, en werkt bij het Regenbooghuis. Hij staat vaak op de scène als slam poet of performer, onder meer met de voorstelling La Nature contre-nature (tout contre). Hij woont in Sint-Gillis.
© Saskia Vanderstichele
| Camille Pier (29)
Alleszins, ik voel me bevrijd, kan nu meer mezelf zijn op de scène. De humor is er nog, maar ik krijg ook vaak reacties van toeschouwers die me vertellen dat ze geweend hebben bij bepaalde teksten of liedjes. Die schrijf ik zelf, trouwens. Ik heb altijd graag en veel geschreven, van kleins af aan. Taal en vooral poëzie zijn mijn grote liefdes.
Ik was een androgyn kind, zeker, maar ik was niet het clichébeeld van het stoere meisje dat liever met autootjes speelde dan met Barbies. Mijn ouders hebben me helemaal niet stereotiep opgevoed, dus lange tijd was mijn gender geen issue. Nu nog beschouw ik me eerder als een non-binair persoon, iemand die zich zowel vrouw als man kan voelen. Maar ik herinner me wel levendig de dag dat ik het zebrapad overstak en de politieagent van dienst ‘Bonjour jeune homme!’ riep. Waw, cool, dacht ik.
Ook tijdens de puberteit was mijn gender op zich nooit erg problematisch. Ik worstelde eerder met het feit dat ik soms – stiekem - verliefd werd op andere meisjes, met mijn biseksualiteit. Rond mijn twintigste was er een keerpunt. Mijn toenmalige partner, een jongen, verwachtte de klassieke dingen van mij, zoals kinderen krijgen en opvoeden. Ik voelde me daar absoluut niet goed bij, en ik ging - misschien uit reactie - almaar meer zijn kleren dragen (lacht).
"Mijn leven is nu veel makkelijker dan als vrouw"
Brussel heeft een rol gespeeld in mijn transitie. De grootstad was nieuw terrein om te veroveren, en tegelijk ontdekte ik onbekend gebied in mezelf. Op de theaterschool ging ik volop de travestie exploreren, zowel in tekst als in kostumering. Door in contact te komen met de LGBTQI-gemeenschap hier begreep ik pas echt hoeveel verschillende soorten identiteit er mogelijk zijn. En dat dat allemaal oké is. Kortom, er ging een wereld voor mij open.
In 2015 ben ik begonnen met een hormonenbehandeling, injecties van testosteron, maar begin 2017 stopte ik daarmee. Ik voel niet langer de noodzaak om mijn lichaam nog meer te transformeren. Maar ik heb nu wat baard staan en mijn stem is gezakt. En eerlijk, ik voel me een pak beter zo, ben meer in harmonie met mezelf.
Het feit dat mijn omgeving mij nu heel anders benadert, is ronduit hallucinant. Mijn leven is veel makkelijker nu dan toen ik een vrouw was. De sociale positie van de vrouw is nog altijd ondergeschikt aan die van de man, wat men ook beweert. De vele seksistische opmerkingen die ik vroeger kreeg op straat, het feit dat je niet te sexy gekleed mag gaan of je krijgt problemen, of geen te grote mond mag opzetten als meisje, ga maar door ... Feminisme is nog altijd broodnodig.
Ruim een jaar nu werk ik deeltijds als projectmedewerker bij het Regenbooghuis. Ik doe de programmatie van het Pride-festival en organiseer ook de vorming van het gemeentelijk personeel bij het onthaal van transgenders. Dat blijkt in sommige gevallen erg noodzakelijk. Al is mijn eigen ervaring positief: in Sint-Gillis, waar ik woon, hebben ze mij met veel respect behandeld toen mijn documenten moesten worden veranderd.
Of Brussel goed scoort op het vlak van tolerantie tegenover de LGTBQI-gemeenschap? Moeilijk te zeggen. De statistieken zeggen dat we er niet op achteruitgaan, maar het is geweten dat heel wat anders geaarde mensen gevallen van agressie nooit aangeven, uit angst voor vaak ongepaste reacties van de politie. Dus betrouwbaar zijn die cijfers zeker niet. Alleszins, met het Regenbooghuis blijven we volop inzetten op sensibilisering en vorming.
Lees meer over: Brussel , Samenleving , Pride , Enfant Terrible , Camille Pier , Regenbooghuis
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.