Enfant terrible: Eoghan Walsh, bierschrijver

Brussel heeft een rijke biergeschiedenis, die ik bestudeerd heb op basis van het werk van La Fonderie in Molenbeek en het biermuseum van Schaarbeek. De stad was in de negentiende en twintigste eeuw meer dan geuze en lambiek, er werd bijvoorbeeld ook pils en Münchens lagerbier gebrouwen. Spijtig dat het industriële erfgoed verloren gegaan is, op een enkele uitzondering als Wiels na.

Brussel is opnieuw een bierstad. Lange tijd was Cantillon de enige brouwerij, maar in het zog van Brasserie de la Senne zijn er de voorbije jaren microbrouwerijen ontstaan, zoals En Stoemelings en L’Ermitage. Moeder Lambic heeft navolging gekregen als het betere biercafé.

Er bestaat in de stad een hechte biergemeenschap, die ook achter de festivals SWAFFF en BXLBeerFest zit. Er mogen wel wat meer vrouwen op de voorgrond treden, want nu zijn het vooral mannen met baarden (glimlacht). Sommigen noemen craft beer een hype, maar ik denk dat mensen vandaag op zoek zijn naar lokale, ambachtelijke producten met een transparant verhaal.

Ik droom ervan volgend jaar zelf een festival te organiseren, waarin bier gelinkt wordt aan kunst, architectuur, muziek en eten. Waarom geen expo over bieretiketten of een wandeling langs verdwenen brouwerijen? Ik blijf verhalen verzamelen op mijn bierblog en organiseer workshops.

Een niet te technische, onderhoudende biercursus zou ik ook wel willen geven. Een eigen bier brouwen, daarvoor heb ik het geduld niet. Een brouwer besteedt gemiddeld tachtig procent van zijn tijd aan schoonmaken, vijf procent aan administratie en slechts vijftien procent aan het brouwen zelf (lacht).

Ik zie mezelf niet naar Ierland terugkeren. Ik heb hier een gezin, een huis en een baan. Ik ben al tien jaar weg en ik kom sowieso uit een atypisch Iers gezin met niet-religieuze gescheiden ouders. Ik voel me nu vooral Ier als ik naar het rugby kijk of met Ierse vrienden klaag over de politiek in Dublin.

In Koekelberg, waar ik sinds drie jaar woon, is het erg relaxed, met het Elisabethpark om de hoek. Ik wandel graag naar het moeras van Ganshoren of dwars door Molenbeek naar het stadscentrum. Ik apprecieer soms ook de anonimiteit van de grootstad. Ik erger me daarentegen aan Brusselse politici die de auto nog altijd slaafs ondersteunen, en de traagheid van de bureaucratie. En weet je wat soms vermoeiend is? Je weet nooit welke taal de andere hier spreekt en je moet jementaal voorbereiden op meerdere scenario’s.