Hans Lucien Roosen (47) is geboren in Borgerhout, in een meertalig gezin. Hij groeide op in Aalst en Brussel. Momenteel werkt hij als leraar Nederlands en Frans aan het Brussels Education Center. Hij is ook een gepassioneerd auteur. Begin deze zomer verscheen zijn debuutroman, "Wilde venkel" bij uitgeverij Bitbook.
© Saskia Vanderstichele
| Hans Lucien Roosen, leraar en schrijver.
Enfant terrible: Hans Lucien Roosen, leraar en schrijver
Lees ook: Verhalenwedstrijd: Manu
© Saskia Vanderstichele
| Hans Lucien Roosen zat in 2014 al bij de laureaten van de BRUZZ-verhalenwedstrijd en heeft nu zijn debuutroman uit.
Ik, een laatbloeier? Debuteren op je 47ste is misschien eerder laat, maar de noodzaak van én het plezier in het schrijven leven bij mij al heel lang. Vanaf mijn zeventiende schrijf ik bijna dagelijks: brieven, kortverhalen, passages uit bestaande boeken hervertellen ...
Ik was en ben ook een fervent lezer, vooral van de grote Europese roman, zeg maar. Nabokov, Tolstoj, Proust, ik heb ze allemaal verslonden. Het is moeilijk te achterhalen waarom mijn boek nu pas in de winkel ligt. Het boekbedrijf is in crisis en als debutant maak je weinig kans. Ik heb regelmatig meegedaan aan schrijfwedstrijden. Enfin, vooral mijn vrouw stuurde af en toe een manuscript van me op. En ja, dan plots wordt het toch door iemand opgepikt, in dit geval door Bruno Depover, een jonge Brusselse uitgever.
Ik geloof dat mijn liefde voor taal ook sterk met de veeltaligheid van Brussel zelf te maken heeft. Ik ben in een meertalig gezin opgegroeid. Ik had een grootvader die er prat op ging dat hij zich in het Nederlands, Frans, Duits én Engels kon uitdrukken. En nog twee woorden Spaans sprak op de koop toe (lacht). Dat is toch typisch Brussel, de Zinneke die altijd wel zijn plan trekt, desnoods in een sappige mix van meerdere talen tegelijk.
"Schrijven is als ademen voor mij"
Ik heb filosofie en economie gestudeerd. Als jongeling was ik zowel door Sartre als door Marx gefascineerd. Ik vond het ook heel boeiend om de wereld door een economische bril te leren lezen. Hoe onze maatschappij functioneert wordt toch voor een groot stuk economisch bepaald.
Toen ik afstudeerde, deed ik mee aan een wedstrijd van KBC waar ik als winnaar uitkwam. Daardoor lag de weg open om een internationale carrière te maken en voor het grote geld te gaan, maar die keuze wilde ik niet maken, ik wilde mensen helpen.
© Uitgeverij Bitbook
| Wilde venkel, de debuutroman van Hans Lucien Roosen.
In opdracht van een ngo ben ik samen met mijn vrouw eind jaren negentig een paar jaar in Brazilië gaan werken. Brazilië was toen nog een zeer prille democratie. De lokale boeren die woonden op het land van de rijke grootgrondbezitters konden hun groenten nooit met winst verkopen omdat alle opbrengsten aan de eigenaars van de grond toekwamen. We hebben een distributiecentrum opgestart en contacten gelegd met de plaatselijke supermarktketen, waardoor de boeren zelf gelukkig wel een deel van de winst konden opstrijken. We hebben daar bij wijze van spreken zwarte groenten wit gewassen.
Het was een heel interessante tijd, maar we zijn teruggekeerd voor de opvoeding van de kinderen. En natuurlijk, Brussel riep (glimlacht). Ik hou enorm van het levensgevoel hier. Hoe kan ik het omschrijven? Kijk, Parijs heeft de Eiffeltoren, San Francisco de Golden Gate Bridge en wij, wij hebben Manneken Pis (lacht).
Het Atomium telt niet echt mee, want dat ligt al bijna op de Ring (schatert). Ik bedoel, de Brusselaar kent een soort nederigheid, mensen nemen zichzelf hier niet te zeer au sérieux. Maar tegelijk houden ze wel degelijk van hun stad. En ook, ‘tout ne doit pas être trop propre’ mijnheer, er mag gerust een hoekje af zijn. Mijn roman Wilde venkel is in zekere zin een liefdesverklaring aan Brussel, ook al speelt hij zich grotendeels aan de Middellandse Zee af. Maar ook als je ver van huis bent, neem je volgens mij altijd die typische, beetje relativerende blik van een Zinneke mee.
Sinds enkele jaren geef ik Nederlands en Frans in het Brussels Education Center aan de VUB, voornamelijk aan expats en doctorandi. Dat bevalt me heel erg. Maar mocht ik geen gezin te onderhouden hebben, dan ging ik fulltime schrijven, zeker. Mijn kast puilt uit van de projecten en papiertjes met plannen. Schrijven, dat is als ademen voor mij.
Wilde venkel is uitgegeven bij uitgeverij Bitbook.
Lees meer over: Brussel , Samenleving , Hans Lucien Roosen , Literatuur , debuutroman
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.