Enfant terrible: kinderarts Lore Van Bruwaene

Sinds een maand is Lore Van Bruwaene een van de Nederlandstalige kinderartsen in Sint-Pieter, een ziekenhuis met - gezien de vele vroeggeboorten - grote afdelingen pediatrie, neonatologie en intensieve zorg. In Brussel ontmoet ze mensen van overal en dat vindt ze best belangrijk.

De kiem voor die buitenlandse interesse legde ze in haar stagejaar geneeskunde, toen ze voor pediatrie naar Chili trok. Ze kreeg er de smaak te pakken van werken in andere werelddelen. “Mijn man is van hetzelfde studentenjaar. Hij werkt nu als cardioloog in het UZ Gent en in Lokeren. In Pretoria (Zuid-Afrika) deden we twee van onze specialisatiejaren. Daar werden we besmet met het ‘virus’ om ooit weer als arts in Afrika te werken.”

Met een peuter en een kleuter thuis is dat voorlopig niet aan de orde. “Voor ik in Brussel belandde, woonden we in Utrecht in een gemeenschapshuis. Nu huren we, maar als we ooit kopen, zal het cohousing zijn. Een auto hebben we niet. Uit ecologische overwegingen, maar ook omdat het intercityvervoer in België het snelst met de trein gaat en ontspannender is dan met de auto. Mijn man doet de kindjes ‘s morgens met de fiets weg. Als hij van wacht is, doe ik dat.”

“Het universitair ziekenhuis Kalafong in Pretoria bleek een nieuwe en unieke ervaring voor ons. Zuid-Afrika op zich is al confronterend: de kloof tussen rijk en arm is nergens in de wereld zo groot. Er is topgeneeskunde in privéziekenhuizen voor de rijken, maar de arme mensen sterven op straat. Op het platteland is er een tekort aan dokters. Mensen wachten er te lang om naar het ziekenhuis te gaan. Ze gaan eerst naar een traditional healer. In Kalafong zag ik veel kinderen met ondervoeding, hiv of tbc. Het werk was er interessant en tof omdat, als ik het nogal cru mag stellen, je er zoveel ernstige ziektes tegenkomt.”

“Het verschil met ons land is onmetelijk groot. Hier worden kinderen met hiv en tuberculose vooral bij ons in Sint-Pieter en in Antwerpen verzorgd. Ze worden zo goed opgevolgd dat ze amper opgenomen moeten worden en thuis met medicatie verder kunnen. De situatie van de kinderen in Zuid-Afrika was vaak dermate gevorderd, dat de hulp te laat kwam. Het hardst was omgaan met stervende kinderen. Ik kende dat vanuit mijn opleiding in België niet. De confrontatie viel me zo zwaar dat ik op een bepaald moment de wacht niet wou doen.

Mijn oudere collega’s stelden toen dat ‘maar’ twee kindersterftes per nacht ‘niets’ was, in vergelijking met hun Afrikaanse ervaring elders: tot tien kinderen per nacht. Het hardde mij. Achteraf heeft mijn ervaring als moeder van twee prematuren van 33 en 31 weken, die zelf lang zorg nodig hadden, mijn inlevingsvermogen versterkt. Als er moeders komen met heel zieke kinderen, gaat de communicatie vlotter.”

In Sint-Pieter voelt de jonge pediater zich helemaal in haar biotoop. “Sint-Pieter is gewoon het buitenland. Hier komen ‘s lands meeste kinderen met hiv, tuberculose en sikkelcelanemie (voortdurende bloedarmoede met afbraak van rode bloedcellen, vooral bij zwarten, JMB). Maar ook de mengeling van mensen uit alle contreien en alle sociale klassen, spreekt me hier aan.

Gelukkig spreken de patiënten vaak Frans, soms Engels. Terwijl hun kinderen Nederlands spreken. Wie ons niet begrijpt, kan een beroep doen op een tolk. Ik maakte al een paar keer mee dat dat niet lukte. Een keer was dat met Syrische vluchtelingen. Ik vroeg om terug te komen, maar dat hebben ze nooit gedaan.”

“Ik vind het hier vooral tof omdat ik veel bijleer door samen te werken met fantastische collega’s die vaak een subdiscipline van de pediatrie kennen en die allen proberen een zo goed mogelijke kindergeneeskunde uit te oefenen.”
Jean-Marie Binst