Geen officiële, maar wel alternatieve Pride: 'Onze Pride is politiek'

Door de coronamaatregelen vindt de Belgian Pride voor het tweede jaar op rij niet op straat plaats, maar online. Toch kwam een honderdtal mensen samen op de Kunstberg, voor een alternatieve Pride. “We moeten tonen dat we er zijn.”

“De Pride geeft visibiliteit om uit te leggen waarom de strijd vandaag belangrijk is. Als je ziet wat er vorige week in Sint-Agatha-Berchem is gebeurd (een regenboogvlag aan het gemeentehuis werd er in brand gestoken, red.), toont dat aan waarom de Pride vandaag jammer genoeg nog noodzakelijk is.”

Het zijn de woorden van Belgian Pride-voorzitter Laurent Mallet eerder zaterdagnamiddag, vanuit het stadhuis aan de Grote Markt. Een fysieke Pride kan voor het tweede jaar op rij niet plaatsvinden. De jaarlijkse parade wordt vervangen door een livestream vanuit de gotische zaal, met enkele speeches en een kort optreden van La Diva.

Niet iedereen binnen de LGBT+-gemeenschap legt zich zomaar neer bij de beslissing van de Belgian Pride om voor een online-evenement te kiezen. Een uur na de laatste speech in het stadhuis- voor de camera’s werd nog even een grote regenboogvlag uitgerold op de Grote Markt - komt een honderdtal mensen samen op de Kunstberg, met regenboogvlaggetjes. “Het is schandalig dat Belgian Pride een online-evenement organiseert”, vertelt Yuni Mertens, nadat hij net gespeecht heeft over de homofobe moord op David Polfliet, twee maanden geleden in het Oost-Vlaamse Beveren. “Het is belachelijk, respectloos voor de mensen die het voorbije anderhalf jaar gestorven zijn.”

‘Slachtoffers van sanitaire crisis’

Yuni verwijst niet alleen naar homofoob geweld, maar ook naar zelfmoorden. De coronamaatregelen hebben een nog zwaardere impact gehad op mensen in de LGTB+-gemeenschap, klinkt het bij verschillende deelnemers aan de alternatieve Pride. “Er wordt al meer dan een jaar geen rekening gehouden met de situatie van LBTQI. Er wordt ons verteld om, door corona, binnen je familie te blijven, maar voor ons is de familie vaak een omgeving van onderdrukking en geweld. Het is geen veilige situatie”, zegt Yuni.

“Er zijn heel veel mensen binnen de gemeenschap die het voorbije jaar gedwongen werden om met homofobe mensen samen te wonen. Dat maakt je mentaal kapot. We zien veel depressies en zelfs zelfmoorden, of mensen vluchten weg en belanden op straat. Die problemen worden onzichtbaar gemaakt. We willen tonen dat wij ook slachtoffers zijn van de sanitaire crisis.”

Zichtbaarheid

Visibiliteit, het woord waar de Belgian Pride-voorzitter zijn speech mee begon, is net waarom enkele individuen het initiatief hebben genomen om deze alternatieve Pride te organiseren. Voor de bijeenkomst op de Kunstberg, begon die alternatieve versie met een fietstocht door de stad. “Om ons de publieke ruimte toe te eigenen”, legt medeorganisator Samy uit. “Een online Pride, daar gaan wij niet mee akkoord. Het benadrukt de eenzaamheid binnen onze gemeenschap. De Pride maakt ons net zichtbaar. We zijn meer dan een jaar opgesloten geweest, het is belangrijk om te tonen dat we er zijn.”

Er klinken allerlei speeches, van getuigenissen over homofobe opmerkingen op weg naar het werk tot verhalen over het geweld waarmee LGBT+-asielzoekers te maken krijgen. “Onze Pride is politiek. Wij vinden dat de officiële organisaties niet inclusief zijn. De meest kwetsbare mensen in onze gemeenschap laten zij in de steek”, gaat Samy verder. “We willen meer rechten voor sekswerkers, voor sans-papiers. We willen een einde aan transfobie.”

Veiligheid

“De Pride is niet zomaar een feest. Het is een moment om de LGBT+-agenda op de politieke agenda te zetten”, vult Ruth aan. “We moeten een Pride hebben die onze eisen ondersteunt, en daarom kunnen we niet op de officiële organisaties rekenen. Het gaat over allerlei kwesties waarmee we te maken krijgen, van huisvesting tot werk, en dat samen met seksisme en discriminatie. Op wettelijk vlak valt het wel mee in België, maar het gaat over de dagelijkse realiteit van homofobe opmerkingen, op straat of online, en agressie. We moeten ons veilig kunnen voelen.”

Dat beaamt ook Zoé, die er samen met haar vriendin in de regen staat, terwijl tientallen anderen schuilen onder de parasols van Plein Publiek. “Wij voelen ons niet op ons gemak als we hand in hand door Brussel stappen. Je voelt je bekeken of je krijgt opmerkingen”, vertelt ze. “Je weet dat je een pak slaag kan krijgen, maar toch doen we het. De angst mag niet overwinnen.”

De kritiek die sommige deelnemers hebben op de Belgian Pride, deelt zij niet. “Ik vind het jammer dat de officiële Pride niet kon doorgaan. Het is een moment waarop je honderd procent jezelf kan zijn, want je weet dat je niet beoordeeld wordt, en dat samen met anderen. Je kan dan trots op jezelf zijn, terwijl anders altijd zo benadrukt wordt hoe je niet binnen de norm past. Dat doet deugd.”