Het fotografisch geheugen 1: Ivan De Vadder in het Brussel van zijn jeugd

Tijdens de zomer bladeren we door oude albums van bekende mensen, op zoek naar een fotografische herinnering aan het Brussel van hun jeugd. Vandaag treffen we VRT-journalist Ivan De Vadder met zijn driewieler aan in Ukkel.

Gevraagd naar een foto uit zijn Brusselse jeugd komt Ivan De Vadder meteen met dit zonnige beeld aanzetten van hemzelf en zijn oudere zus op de trappen van een huis in de De Frélaan in Ukkel. “Dat huis bestaat nog en is op dit ogenblik een vluchthuis voor vrouwen. Maar toen was het de voormalige directeurswoning van de Sint-Elisabethkliniek. In die kliniek ben ik ook geboren, het dak dat je rechts op de foto ziet, is van de wasserij van de kliniek.”

“Dat het dak er nog ligt, betekent dat de foto van voor juni 1967 dateert en dat ik toen dus nog net geen drie jaar was. Want in het boek INferNO van Geert De Vrieze en Frank Van Laeken over de brand in de Innovation las ik tot mijn grote verbazing dat de brand in de Sint-Elisabethkliniek, die ik heb meegemaakt en die in de wasserij ontstond, één van de mysterieuze branden was die Brussel in juni 1967 teisterden in de nasleep van de brand in de Innovation. Over de brand in de Innovation heb ik als kind natuurlijk ook wel gehoord, maar de koppeling met de brand vlak naast ons had ik nooit gemaakt.”

Toen De Vadder in de jaren zestig en zeventig met zijn zus en zijn ouders in het huis woonde, behoorde het nog tot de campus van het ziekenhuis. “Mijn vader mocht daar als elektricien van de kliniek in wonen. Als kind had ik dus heel veel ruimte ter beschikking om rond te zwerven, want er hoorden ook nog veel tuinen en een boomgaard van het zusterklooster tot het domein. Het was een heel groene plek in het midden van de stad, waar ik in mijn jeugd echt van genoten heb. Binnen de muren van de campus had je ook een beschermd gevoel. Alleen met sirenes moest je leren leven. Die zijn ook een stuk van mijn jeugd. Ik heb er geen trauma aan overgehouden, maar als je op tweehonderd meter van de spoedafdeling van een ziekenhuis woont, dan hoor je die wel constant.”

Qua groen was ook het Ter Kamerenbos vlakbij. “Voor de zomerwandeling 's avonds of op zondag hadden we twee klassiekers. De eerste ging richting Ter Kamerenbos naar Chalet Robinson, met een veerpont die je zelf kon bedienen. De tweede liep naar ijssalon Zizi in de Vanderkinderestraat (dat nu nog bestaat, red.).”

Gaandeweg werden de banden met de rest van de stad intenser, tot De Vadder Brussel definitief verruilde voor Gent. “De middelbare school volgde ik in het Sint-Joris­instituut in de Cellebroerstraat. Daarvoor nam ik een half uurtje de bus van de Buurtspoorwegen die tussen Waterloo en het Rouppeplein reed. Zo heb ik ook de binnenstad vrij goed leren kennen. Ik baskette ook in het 'Klein sportpaleis' in Vorst bij de Black Devils, en ik ging heel mijn jeugd naar de KSA in het Ukkelse Sint-Job, waar je toen nog die kern van Nederlandstaligen aantrof die in de jaren zestig in Brussel nering kwamen doen. Bakkers, beenhouwers en andere zelfstandigen van de generatie van mijn moeder die uit West-Vlaanderen kwam en mijn vader die uit het Leuvense afkomstig was.”

“Ondertussen zijn de meeste van die mensen in de Vlaamse Rand gaan wonen. Op mijn achttiende ging ik zelf in Leuven studeren, waarna ik vrij snel bij de VRT terechtkwam. Ik heb nog in Schaarbeek en in de buurt van het Fontainasplein gewoond, maar op mijn 27ste heb ik Brussel definitief verlaten. Maar ik kom er nog elke dag en heb er een haat-liefdeverhouding mee. Gent is een stuk kleiner, maar ook toegankelijker en leefbaarder, terwijl Brussel wat dat betreft pas aan een inhaalbeweging is begonnen.”