In isolatie in eigen huis: deze Brusselaars met coronavirus zieken thuis uit

Omdat alleen ernstig zieke mensen op corona getest worden, weten veel Brusselaars niet zeker of ze het gevreesde virus hebben opgelopen. Zij zitten ziek thuis en leggen zichzelf verregaande afzondering op om hun familie en vrienden te beschermen. “Het voelt even alsof ik met een huisgenoot samenleef, eerder dan met mijn vriend.”

Ze voelen zich serieus ziek, zijn op doktersadvies aan huis gekluisterd en hebben redenen om aan te nemen dat ze het coronavirus hebben opgelopen. In die situatie verkeren momenteel veel mensen in Brussel, en elders in het land.

Maar zekerheid hebben ze niet: alleen medisch personeel en heel zwaar zieke mensen, die in het ziekenhuis moeten worden opgenomen, worden getest op het virus. Patiënten met mildere symptomen krijgen (telefonisch) advies van hun huisarts om thuis te blijven en uit te zieken.

“Of het echt Covid-19 is, weet ik dus niet zeker. Maar ik heb een inenting tegen de griep gehad, dus ik ga ervan uit dat het geen griep is,” zegt Marc (44), die als ambtenaar op de administratie van een hogeschool werkt.

Het is zijn vrouw Klara (40) die met BRUZZ contact had opgenomen. Bij de vraag of we haar man konden spreken, gaf ze ons zijn eigen gsm-nummer door. Want Marc zit in isolatie – zelf opgelegd - in de slaapkamer van hun huis in Laken, dat ze delen met hun twee kinderen en een au pair.

Klara heeft momenteel alleen contact met hem van achter een gesloten deur, waarvoor ze ook driemaal daags zijn maaltijden neerzet.

“Vorige donderdagavond kreeg ik de eerste symptomen,” vertelt Marc aan de telefoon. “Vrijdag voelde ik me echt ellendig, en heb ik mezelf hier afgezonderd.

Ik kreeg keelpijn, had zware hoofdpijn, lichte koorts, en begon te hoesten. Mijn luchtwegen deden zeer.

Ik heb gebeld met de huisarts en vroeg of ik getest kon worden, maar dat kon alleen als ik in het ziekenhuis zou moeten worden opgenomen, dus moest ik gewoon thuisblijven.

Het is vervelend dat er geen grotere testcapaciteit is, want met een goede diagnose begint alles. Ik dacht eerst dat het nog wel zou meevallen en had geen ziektebriefje gevraagd, maar dat was duidelijk te optimistisch.”

“Ik heb een gemene hoest en voel dat mijn longen 'vol' zitten. Ik heb momenteel geen ademnood, maar dat is wel mijn angst. Ik hoop dat de toestand van mijn longen niet verergert, zo hier thuis. Normaal gezien moet ik me na een week weer bij de dokter melden.”

Slapjes en spierpijn

Maarten (28) werkt als leraar Engels op een Brusselse middelbare school en werd ziek nadat leerlingen na de krokusvakantie waren teruggekomen van skivakantie in Noord-Italië. Een paar van die kinderen zijn later getest en bleken inderdaad het coronavirus te hebben opgelopen.

“De eerste week na de krokusvakantie was veertig procent van de leerlingen afwezig,” zegt hij. “Dat gebeurt nog in griepperiodes, maar nu waren het er wel heel veel. En veel van de wél aanwezige leerlingen waren ook serieus aan het hoesten.”

Twee weken later, op zondag 8 maart, voelde Maarten zich heel erg pips. “Ik ben op maandag nog gaan werken, met lichte koorts, maar ik had het gevoel dat ik zou flauwvallen.”
“Maandagavond heb ik de dokter gebeld, maar die zei gewoon dat ik thuis moest blijven. Testen was niet mogelijk. Het aantal coronagevallen ligt veel hoger dan wat de officiële statistieken aangeven. Tachtig procent van de patiënten heeft mildere symptomen.”

Vanaf dinsdag bleef Maarten thuis. Met koorts, zware spierpijn, rillingen, diarree en een droge hoest die steeds erger werd. “Ik voelde me zwak en had spierpijn, alsof ik de dag tevoren heel hard gesport had. Ik voelde me belabberd.”

“Een combinatie van verschillende ziekten door mekaar,” zo beschrijft de leraar Engels het. “'s Nachts was ik aan het ijlen, wist ik niet precies waar ik was.”

Maarten woont samen met zijn vriend en hond in Molenbeek, in de buurt van Thurn & Taxis. Sinds de (waarschijnlijke) diagnose is gesteld, blijft zijn vriend op afstand.

“Het voelt even alsof ik met een huisgenoot samenleef, eerder dan met mijn vriend (lacht). Omdat ik hem niet kan vastpakken, knuffel ik onze hond plat. Die kan het virus gelukkig niet oplopen.”

Vuile vaat

Maartens vriend is voorlopig zijn enige contact met de buitenwereld. Hij is degene die de boodschappen doet en met de hond uit wandelen gaat. “Ik blijf twee weken thuis en hou iedereen buiten de deur. Ook mijn ouders, die zijn al in de zestig. Ik heb mijn buren gemaild dat ik waarschijnlijk het coronavirus heb en dat ze dus niet mogen aankloppen. Ik kijk al heel hard uit naar de dag dat ik weer met de hond naar het park kan.”

Ook Marc houdt zich ver weg van iedereen. “Mijn dochter van zes en zoon van vier wuiven naar me van achter de glazen deur. En mijn dochter maakt ook tekeningen, van een man die ziek in bed ligt. En een meisje dat er lachend naast staat (lacht).” Zij wil ook heel graag meehelpen om het eten voor haar papa te bereiden, zegt Klara later. “Ik weet niet of het iets te maken heeft met rollenpatronen, maar mijn zoon wil dat helemaal niet (lacht).”

Klara houdt haar hart vast voor zichzelf, haar kinderen en de au pair. “Zij is geen familielid, ik voel een zware verantwoordelijkheid om te voorkomen dat zij besmet raakt. Dus heb ik haar werkdagen gehalveerd van vier naar twee uur, zodat ik toch even de boodschappen kan doen.

Werken zal ik 's avonds moeten doen, als de kinderen naar bed zijn. Ik ben doctoraatsstudente en kan op zich telewerken, maar het is duidelijk dat dat op een lager pitje dan normaal zal zijn. Overdag moet ik de kinderen bezighouden en tegelijk voor mijn man zorgen. Ik ben heel dankbaar voor onze tuin, zo kunnen de kinderen toch nog wat ravotten.”

Tijdens de dag stapelt de vuile vaat zich op in Marcs slaapkamer. 's Avonds, als iedereen naar bed is, gaat hij de trap af om die op te bergen en zijn afval weg te gooien. Zo hoeft niemand anders ermee in contact te komen. “Ik begrijp dat niet iedereen daar de ruimte voor heeft. Wij hebben ook maar één badkamer, die we allemaal gebruiken. Maar ik kan nergens anders terecht. Mijn ouders zijn oud en mijn vader heeft bovendien slechte longen, dus die wil ik zeker niet aansteken.”

Daglicht en paracetamol

Marc heeft wel wat advies voor alle andere (vermoedelijke) corona­patiënten die thuis moeten uitzieken. “Gisteren was het erg zonnig en heb ik een tijdje in het zonlicht gezeten. Dat heeft me erg goed gedaan. Dit coronavirus komt over van vleermuizen in vochtige krochten.

Het gevaar bestaat dat je als je in quarantaine zit de neiging hebt alles dicht te houden, inclusief de gordijnen. Maar je moet goed verluchten en ook het zonlicht binnenlaten. Ik heb ook het gevoel dat veel water drinken helpt.”

Dat mist hij wel, meer informatie over wat je kan doen zodra je Covid-19 te pakken hebt. “Ik denk dat er nog veel meer mensen ziek zullen worden, maar voorlopig wordt er enkel gepraat over hoe het aantal besmettingen te beperken. Maar het virus is er al, en veel mensen hebben het opgelopen. Hoe kan je jezelf dan behelpen, als je ziek bent? Welke fasen maak je dan door, welke medicijnen mag je nemen?”

“Zo las ik toevallig dat je beter geen ontstekingsremmers als Ibuprofen neemt, maar eerder paracetamol. Wij hebben ze allebei in het medicijnenkastje en het was louter toevallig dat ik paracetamol ben beginnen te slikken. Ik vraag me ook af: zodra ik me beter voel, mag ik dan naar het park zolang ik maar voldoende afstand hou van andere mensen?”

Na tien dagen voelt leraar Maarten zich al minder beroerd, al is het virus nog niet uit zijn lijf. “Maar vanaf deze week ga ik opnieuw aan het werk, thuis aan de computer. We experimenteren met online lesgeven. Ik zou niet willen dat mijn leerlingen door mij een achterstand op het lesprogramma oplopen als ze wekenlang geen les krijgen.”

Ook Marc gaat van huis uit werken zodra hij weer op de been is. “Iedereen die thuis kan blijven, moet dat nu doen.”

(*) Marc, Klara en Maarten zijn schuilnamen