Lies Creve schoolde zich om tot verpleegkundige: ‘Het voelt als thuiskomen'

Na al heel wat professionele watertjes doorzwommen te hebben, waagde Lies Creve zich op haar eenenveertigste aan een sprong in het diepe water. Ze nam afscheid van haar topfunctie bij Actiris en besliste om zich om te scholen tot verpleegkundige. Dankzij de coronacrisis.

Sinds vorig jaar zit Lies Creve opnieuw op de schoolbanken, in het eerste jaar van een vierjarige bacheloropleiding tot verpleegkundige aan de Odisee Hogeschool. Al is haar schoolbank vaker dan haar lief is haar eigen bureau thuis, aangezien heel veel lessen nog online gebeuren. Maar ze heeft er ondertussen wel al een stage van een maand op zitten, in een woonzorgcentrum in Jette. “Daar kreeg ik de bevestiging dat ik de juiste keuze had gemaakt,” zegt ze. “Het voelde als thuiskomen.”

Creve heeft er al een lange en gevarieerde loopbaan in de Brusselse sociale en publieke sector op zitten. Zo werkte ze onder meer voor het Klein Kasteeltje, Fedasil, het Brussels onthaalbureau voor inburgering (bon), de Etterbeekse vzw Wijkhuis Chambéry en als lesgever voor anderstaligen. Haar laatste werkgever was de Brusselse arbeidsbemiddelingsdienst Actiris, waar ze op een bepaald moment een leidinggevende functie opnam. Maar toen liep het fout. “Ik kon het werk wel aan, maar ik werd niet gelukkig van het leiding geven, onder meer door het vele vergaderen had ik gaandeweg geen energie meer.”

Creve kreeg last van psychosomatische klachten en had nog nauwelijks de fut om haar computer op te starten. Bij een bezoek aan de huisdokter kreeg ze de intussen bekende diagnose: burn-out. Ze moest bijna anderhalf jaar ziek thuis blijven, waardoor ze veel zaken in vraag begon te stellen. “Maar stel het alsjeblieft niet voor alsof ik enkel door mijn burn-out de overstap maakte naar de zorgsector, dat is niet zo,” drukt Creve me op het hart, tijdens ons gesprek op een caféterras in Schaarbeek, dicht bij haar woonplaats. “Ik liep al langer rond met het idee, al is het wel zo dat ik er tijdens mijn ziekte intenser en concreter over begon na te denken.”

De definitieve klik kwam er tijdens de coronacrisis. Creve was weer halftijds aan het werk bij Actiris, maar het gevoel dat ze iets miste, werd steeds acuter. “Ik denk dat ik het miste om mensen te kunnen helpen met heel concrete actie, in plaats van zoveel tijd aan overleg te moeten spenderen. Tegelijk maakte corona de nood aan zorgpersoneel heel zichtbaar, plots noemde iedereen een job in die sector letterlijk een essentieel beroep en werd er overal voor geapplaudisseerd. Niet dat ik zelf applaus verwacht voor mijn carrièreswitch, maar die steunbetuigingen waren wel veelzeggend.”
Lies Creve vroeg kennissen met een job in de zorgsector naar hun ervaringen en ging op zoek naar praktische informatie. Daarbij stootte ze op het project #kiesvoordezorg, waarmee het Intersectoraal Fonds voor de Gezondheidsdiensten (IFG) van de koepel-vzw FeBi een antwoord wil bieden op de enorme vraag naar gekwalificeerde verpleegkundigen en zorgkundigen. Via dit project krijgen werknemers uit andere sectoren de kans om zich om te scholen tijdens een betaald opleidingstraject in dienst van een werkgever uit de zorgsector. Wanneer ze hun diploma behalen, kunnen ze meteen aan de slag bij de werkgever met wie ze een arbeidsovereenkomst afsloten.

Mindfulness

Creve zelf sloot een overeenkomst met de Europa Ziekenhuizen. In de komende zomers zal ze telkens zes weken ingeschakeld worden in een ziekenhuis van haar werkgever, de rest van haar tijd kan ze zich concentreren op haar studies en stages doen op verschillende plekken. “Zo kan je verschillende aspecten van het beroep leren kennen en krijg je een beter zicht op wat je precies wil doen,” zegt Creve. “In ieder geval zie ik me niet terechtkomen in de hectiek van een spoedafdeling. Op dit moment denk ik eerder aan een job op palliatieve zorg of op een afdeling geriatrie of psychiatrie.”

Ondertussen is ook haar huisdokter mee in haar verhaal, hoewel die eerst bezorgd reageerde op Creves beslissing. “Ze was in eerste instantie wat ongerust dat ik deze richting insloeg na mijn burn-out, en ze blijft ook waakzaam, want het is natuurlijk wel degelijk een zwaar beroep. Ik krijg ook vaak de reactie van mensen dat het zo 'dapper' is wat ik doe. Maar ik merk gewoon dat deze job mij opnieuw energie geeft, omdat het werk zo zinvol is en een onmiddellijke impact heeft. Ik heb volop de kracht van aanrakingen ontdekt, je voelt dat mensen daar nood aan hebben, waarschijnlijk nog meer sinds de coronacrisis. Tijdens mijn stage voelde ik ook hoe je op een ander ritme moet actief zijn, je moet als het ware vertragen en veel meer in het hier en nu zijn, het voelt soms een beetje aan als mindfulness.”

In het hier en nu is het ook studeren geblazen voor Creve, want er komen examens aan. “Dat voelt best wat vreemd aan, om net zoals mijn dochter van twaalf en zoon van tien jaar opnieuw te studeren voor examens. Het vergt ook heel wat praktische organisatie, maar mijn hele gezin staat sterk achter mijn beslissing, ze steunen me volop.” Al spelen daar misschien ook bepaalde motieven mee. “Mijn dochter zei al: 'Perfect, nu kun je me beter verzorgen wanneer ik eens val of zo' (lacht).”