Meron Knikman: 'Ik wil allerlei groepen vrouwen vertegenwoordigen'

Op Internationale Vrouwendag zet BRUZZ twee Brusselse vrouwen in de kijker die de afgelopen tijd een professionele mijlpaal hebben bereikt. De Schaarbeekse Meron Knikman (35), die op het kabinet-Van den Brandt als kabinetssecretaris op projecten rond vrouwen en de openbare ruimte werkt, werd eind vorig jaar verkozen tot nieuwe voorzitster van de Vrouwenraad. “Als je geen job kunt krijgen omwille van discriminatie, heb je weinig aan het debat over het glazen plafond.”

Hoe ben je bij de Vrouwenraad terechtgekomen?

"De voorbije twee jaar was ik al vicevoorzitter van de Raad van Bestuur van de Vrouwenraad. Ik werkte toen nog bij verschillende vzw's rond asiel en migratie en zag dat asielprocedures niet altijd aangepast zijn aan wat vrouwen meemaken."

"Bijvoorbeeld: in Congo heeft 80 procent van de vrouwen te maken gehad met allerlei vormen van geweld, in Irak is het voor een hoogopgeleide vrouw ontzettend moeilijk om werk te vinden, in Albanië is huiselijk geweld een huizenhoog probleem. Maar daar worden tijdens de procedure niet altijd vragen over gesteld, omdat we ervan uitgaan dat ze alle details zelf op tafel zullen leggen."

"Ik wil alle aspecten van vrouw-zijn onder de aandacht brengen: het maakt heel veel uit of je hoogopgeleid bent of niet, of je een migratieachtergrond hebt of niet, of je werk hebt of niet, of je een hoofddoek draagt... Ik hoop dat we al die aspecten kunnen meenemen en dat het bij wijze van spreken niet enkel gaat over het glazen plafond. Dat is superbelangrijk, maar als je niet eens een job kan krijgen omwille van discriminatie heb je weinig aan dat debat over de loonkloof of het glazen plafond."

Hoe ben je in Brussel beland?

“Ik ben geboren in Ethiopië, en daar ook opgegroeid tot mijn zevende. Daarna ben ik met mijn moeder en mijn Nederlandse stiefvader verhuisd. Eerst naar Nederlands-Limburg, daarna een paar jaar naar Saoedi-Arabië. Toen ik terugkeerde naar Nederland was ik het Nederlands verleerd.”

“Na mijn studies wilde ik ervaring opdoen op EU-niveau. Ik heb gesolliciteerd bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Daarna heb ik nog bij een paar andere vzw’s gewerkt en intussen woon ik bijna tien jaar hier. Dat was nooit het plan, en dat is zo bij heel veel mensen die ik ken.”

“Ik heb eigenlijk overal een beetje stukjes van mezelf. Brussel is in die zin wel een hele fijne plek omdat alles hier door elkaar bestaat. Het maakt hier niet uit dat je niet perfect Frans spreekt, of dat je hier nog niet zo lang woont of net wel."

"Ik ben veel verhuisd in mijn leven, en ik weet nog toen ik hier tien jaar geleden aankwam, dat dat instant goed voelde. In die zin wilde ik ofwel hier wonen, ofwel in Washington D.C. in de VS, waar mijn familie woont. Dat zijn hetzelfde soort steden, met een openheid naar nieuwe mensen en nieuwe dingen. Die maakt Brussel wat het is, en dat is iets om te koesteren."

Wat zijn de doelen die je wil bereiken als voorzitster van de Vrouwenraad?

"Ik heb lang nagedacht of ik me kandidaat wilde stellen, en zo het boegbeeld worden. Ik zit er op een zitje van Groen, maar er zetelen 35 leden in de Vrouwenraad, van wie een groot deel niet-politiek zijn. Je moet je gewoon kandidaat stellen als je voorzitter wil worden, en dan kiezen de leden onderling."

"Ik dacht: als ik een ander gezicht kan zijn dan wat we tot nu toe gewend zijn, zullen zich misschien meer mensen vertegenwoordigd voelen door de Vrouwenraad."

"Ik ben geen Belg, ik ben geen Vlaming, ik ben denk ik wel een beetje een Brusselaar inmiddels (lacht). Maar ik ben ook jonger, en heb een migratieachtergrond. De mijne is sowieso een mengelmoes, daardoor heb ik denk ik wel raakvlakken met verschillende groepen." (Lees verder onder de foto)

"Een groot doel voor mij is zelfbeschikking en vrijheid. Het doorbreken van stereotypen, en dat ook naar mannen toe. Mijn zoontje bijvoorbeeld vindt Elsa van Frozen, roze en glitters allemaal geweldig."

"Mensen reageren daarop met: 'Wat een schattig dochtertje heb jij'. Hij heeft nu al op zijn vierde geleerd dat bepaalde dingen toch niet kunnen of mogen. Er is ook bijvoorbeeld de stereotypering dat vrouwen pas geslaagd zijn in het leven als ze getrouwd zijn en een kind hebben, het huisje-boompje-beestjeverhaal."

"Mijn tweede stokpaardje is tewerkstelling. Want werk is niet enkel het krijgen van loon op je rekening, maar ook jezelf kunnen ontplooien."

Wat betekent Internationale Vrouwendag voor jou?

“Ik ben blij dat die bestaat. Daardoor is er in ieder geval één moment in het jaar – in België eigenlijk twee, met de nationale dag op 11 november – dat we bij vrouwenrechten stilstaan. De strijd die in het verleden is gevoerd, maakt dat wij nu kunnen doen wat we doen.”

“Er is heel veel vooruitgang geboekt, maar tegelijkertijd is er nog veel om voor te blijven strijden. Niet alleen in Hongarije en Polen, maar ook in België. Als je ziet hoeveel de maatschappij aangepast is aan mannen, dan denk ik: Gun ons één dag in het jaar.” (lacht)