Twintig jaar geleden pleegde terreurorganisatie Al Qaeda met gekaapte vliegtuigen aanslagen op de torens van het World Trade Center in New York. Dertien jaar later werd het enige Belgische slachtoffer, een Brusselaar, eindelijk geïdentificeerd. De voorloper van BRUZZ, Brussel Deze Week, sprak bij die gelegenheid met de ouders van Patrice Braut. Vanwege de 20ste verjaardag van 9/11 haalden we dat interview uit ons archief. “We mogen ons niet schuldig voelen om zijn dood. En toch...”
© PhotoNews
Lees ook: Anderlecht eert 'haar' 9/11-slachtoffer
N u de identificatie een feit is, proberen Patrice Brauts ouders, Paola en Michel, de gevonden lichaamsresten van hun zoon naar Anderlecht te repatriëren. Zodra hun zoon begraven is, kunnen ze deze dramatische bladzijde omdraaien. Met het hart op de tong vertellen ze het dramatische verhaal van hun zoon die in 1996 naar New York verhuisde.“Eigenlijk is hij er door mij beland. Ik werkte al jaren bij een consultancybedrijf in Brussel,” steekt Michel van wal.
“Nadat Patrice zijn diploma Economische Wetenschappen had behaald aan de ULB, bood mijn baas hem een baan aan in New York, in het World Trade Center. Patrice was al een paar keer bij ons komen werken als jobstudent en had een goede indruk nagelaten bij mijn baas. Hij was zielsgelukkig en tekende een contract van vier maanden op proef. Patrice leverde uitstekend werk en werd vast in dienst genomen.”
“Na een jaar of vijf wou Patrice promotie maken, maar daarvoor had hij een master in Management nodig,” vult Paola aan. “Hij besloot zich in te schrijven in de Pace University in New York. Het eerste jaar verliep perfect en ook het tweede jaar was goed begonnen. Hij ging vanaf dan elke dag een halfuur vroeger werken, om 8.30 uur in plaats van om 9 uur, om ’s avonds iets vroeger te kunnen stoppen en meer te kunnen studeren. Het eerste vliegtuig is om 8.46 uur de noordelijke WTC-toren ingevlogen. Als Patrice niet zo’n harde werker was geweest, leefde hij nu misschien nog.”
Michel: “Patrice is altijd een harde werker geweest. Daarom heeft Marsh & McLennan besloten om elk jaar een prijs te geven aan de meest volhardende laatstejaars van het Atheneum Bracops-Lambert in Anderlecht.”
Hebben jullie nooit geprobeerd om Patrice hier te houden?
Paola: “Nee, dat kan je niet als ouder. Ik wou het beste voor mijn zoon en zag dat hij gelukkig was in de VS. Zo’n kans krijg je maar één keer in je leven en Patrice heeft die kans met beide handen gegrepen.”
Michel: “Na die eerste vier maanden op proef is hij even teruggekomen naar België omdat er problemen waren met zijn visum. Op dat moment twijfelde hij of hij wel zou terugkeren naar New York. Hij vroeg me om raad, maar ik zei hem dat hij die keuze zelf moest maken. Na een tijdje stond zijn besluit vast. Hij wou absoluut terugkeren naar New York.Na de aanslagen was ik ongelooflijk kwaad op mezelf. Ik had de kans om hem hier te houden, maar deed het niet. Dat verwijt ik mezelf enorm.”
Paola: “We weten dat we ons niet schuldig mogen voelen om zijn dood, maar we doen het toch. Dat is sterker dan onszelf.” (Lees verder onder de foto)
© Ivan Put
| De ouders van Patrice Braut, bij het interview in 2014
Wanneer hebben jullie Patrice voor het laatst gezien?
Michel: “In juli 2000 zijn we samen een week naar Florida geweest. Toen we terug in New York waren, heeft hij ons zijn bureau getoond op de 97ste verdieping. Ik heb hem gevraagd of hij niet bang was om in één van de WTC-torens te werken. In 1993 was er namelijk al een bomaanslag geweest in de parking van de noordelijke toren. Hij antwoordde lachend: ‘Oh papa, als dat gebeurt, spring ik met een parachute uit het raam.’ Als ik eraan terugdenk, krijg ik kippenvel.”
Paola: “In augustus van dat jaar stelden we hem voor om samen met de familie zijn dertigste verjaardag te vieren in Italië, waar mijn roots liggen. Op die manier kon hij ook zijn vriendin Lupe voorstellen aan de rest van de familie. Hij stemde in. We zijn met zijn allen acht dagen naar Italië geweest. Toen hebben we hem voor het laatst gezien.”
Waar heeft Patrice zijn vriendin Lupe leren kennen?
Paola: “Op het kerstfeest van Marsh & McLennan in 2000. Patrice zag haar staan en vroeg haar ten dans. Een paar dagen later is hij naar haar toe gegaan, om te vragen hoe ze heette. Daar is de romance begonnen. Nadat we zijn dertigste verjaardag hadden gevierd in Italië, is hij met haar ook naar Frankrijk en België gereisd. Hij wou haar zoveel mogelijk tonen. Ze zijn naar Parijs, de Mont Saint-Michel, Brussel, Brugge, Gent en de Belgische kust gegaan. Patrice was doodmoe na die reis, maar ook dolgelukkig. Hij had de vrouw van zijn leven Europa getoond. Als zij gelukkig was, was hij dat ook.”
En dan waren er die vreselijke aanslagen.
Paola: “Ik zat in de trein op de terugweg van Avignon. Enkele dagen voordien was mijn tante in Avignon gestorven. Ik vernam het droevige nieuws en belde meteen naar Patrice. Hij antwoordde niet, omdat hij al naar zijn werk was. Ik sprak een bericht in en zei dat hij me moest terugbellen. Zijn vriendin Lupe beluisterde het bericht en hoorde dat mijn stem niet normaal klonk. Ze liet dit aan Patrice weten en hij dacht dat er iets met zijn papa was gebeurd. Patrice kon ons niet bereiken en was in paniek. Hij boekte meteen een vliegtuigticket naar Brussel. ’s Avonds kon ik hem dan toch bereiken. Ik vertelde dat mijn tante overleden was en dat hij dus in New York kon blijven. Als ik hem niet aan de lijn had gehad, had hij de eerste vlucht naar Brussel genomen en zou hij niet in New York zijn geweest op 11 september.”
“Ik zat op die dag in de trein naar Brussel en kreeg telefoon van mijn zus. Ze vertelde me dat er aanslagen waren geweest in New York, maar ze wist niet precies waar. Ik hoorde een man Engels praten in de trein en vroeg hem of hij wist wat er gebeurd was in New York. Hij antwoordde me dat de Twin Towers waren ingestort. Ik ben beginnen te schreeuwen: ‘Mon fils est dedans! Mon fils!’ (huilt)”
Michel: “Ik kwam het nieuws ook te weten via haar zus. Nadat ze me had gebeld, ben ik meteen naar huis gegaan en heb ik de beelden gezien. Toen ik die grote vuurbol zag, wist ik meteen dat onze zoon dood was. Het vliegtuig is ingeslagen op de 94ste verdieping en Patrice werkte op de 97ste verdieping. Ik hoop dat hij meteen gestorven is en dat hij de tijd niet heeft gehad om te lijden.”
Hoe beleefden jullie de maanden na de aanslagen?
Paola: “We hebben enorm veel mensen ontmoet die hun steun betuigden. Iedereen leefde mee met ons. Vandaag krijgen we nog steeds brieven van mensen die hun medeleven betuigen. Zelfs van kinderen die de aanslagen niet hebben meegemaakt. Die solidariteit is onbetaalbaar.”
Michel: “De meeste steun hebben we gekregen van onze psycholoog. Het Rode Kruis had een jonge psycholoog aangeduid om ons te begeleiden. Hij is één van onze beste vrienden geworden.”
Paola: “Ook de gemeente Anderlecht heeft ons steeds gesteund. Toenmalig burgemeester Simonet (MR) stelde alles in het werk om ons op te vangen. Simonet had zelfs op vraag van de buurtbewoners een aanvraag ingediend om de naam van het Lindeplein, waar we wonen, te veranderen in het Patrice Brautplein. Jammer genoeg is zijn aanvraag afgewezen.”
Zopas is het DNA van Patrice gekoppeld aan één van de 21.906 gevonden lichaamsdelen...
Michel: “Op 10 september, één dag voor de herdenking, woonden we een bijeenkomst bij voor de familieleden van de slachtoffers. Ik wou een vraag stellen, maar de onderzoekers deden teken om te wachten tot na de bijeenkomst. Iedereen mocht een vraag stellen, behalve wij.”
Paola: “Na de bijeenkomst werden we meegenomen naar een lange gang in het National September 11 Memorial & Museum, enkel toegankelijk voor de familieleden van de slachtoffers. In die gang bevonden zich links en rechts koelkasten met de gevonden lichaamsdelen. Links lagen de geïdentificeerde lichaamsdelen en rechts de niet-geïdentificeerde lichaamsresten. De onderzoeker zei toen dat Patrice aan de linkerkant zat. We geloofden onze oren niet.”
Michel: “Patrice is het 1.639ste geïdentificeerde slachtoffer. Veertig procent van de slachtoffers van nine eleven is nog steeds niet geïdentificeerd. Op 23 september hebben we dan eindelijk de officiële overlijdensakte ontvangen.”
Jullie proberen nu de gevonden lichaamsdelen van Patrice te repatriëren. Hoever staan jullie daarmee?
Michel: “Begin november zou hij in het land moeten zijn. De Belgische ambassade is alles aan het regelen om Patrice zo snel mogelijk hier te krijgen.”
Paola: “Maar we weten niet wat we mogen verwachten. Komt hij terug in een kist of in een urne? We weten het niet. Als Patrice terug in België is, zijn we van plan een kerkelijke dienst te organiseren en zullen we hem opnieuw begraven. In 2002 hebben we hem al eens symbolisch begraven. Zijn graf bevindt zich op de begraafplaats Vogelenzang in Anderlecht. Daar liggen nu liefdesbrieven van Patrice en zijn lievelingsjas uit Las Vegas in. In het graf kunnen vier kisten: één met al zijn herinneringen, één voor de gevonden lichaamsresten en twee voor ons.”
Michel: “Als Patrice terug in België is, kunnen we eindelijk rusten. Dan hebben we hem voor altijd dichtbij ons. New York is altijd het graf van onze zoon geweest. Binnen een paar weken kunnen we eindelijk zeggen dat zijn graf hier ligt.”
Hoe moeten de mensen Patrice zich herinneren?
Michel: “Er is een anekdote die hem typeert. Enkele maanden voor zijn dood zaten Patrice en Lupe vast in een luchthaven in de Dominicaanse Republiek. Samen met honderd anderen, onder wie ook heel wat kinderen, werden ze tien uur aan hun lot overgelaten. Ze kregen niets te drinken of te eten. Patrice was kwaad en verzamelde de gegevens van alle passagiers. Toen hij uiteindelijk in New York aankwam, heeft hij een klachtenbrief gestuurd naar de luchtvaartmaatschappij. Patrice kreeg geen antwoord en herhaalde zijn klacht voor de camera’s van de Amerikaanse nieuwszender Fox. Ondertussen was die luchtvaartmaatschappij overgenomen door American Airlines.”
“Toen de directie van American Airlines Patrice wou uitnodigen voor een gesprek, vernam ze dat hij gestorven was in één van de WTC-torens. Gedood door één van hun vliegtuigen. De directie besloot als eerbetoon aan Patrice de passagiers van die vlucht te vergoeden. Alle passagiers kregen 250 dollar terugbetaald, dankzij Patrice. Hij gaf nooit op en bleef vechten. Zo willen we graag dat hij herinnerd blijft.”
Killyan Dauvillé was student journalistiek aan de Erasmushogeschool Brussel
Lees meer over: Anderlecht , Samenleving , Patrice Braut , 9/11 , aanslagen
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.