Brusselaars met Palestijnse roots in Gaza: 'Het wordt elke dag erger'

In het gebombardeerde Gaza leven momenteel ook Palestijnen met Brusselse roots. BRUZZ vertelt kort het verhaal van twee betrokkenen. "Elke dag wordt het erger en erger"

"Israël waarschuwt soms wel, soms niet vlak voordat een bom komt. Ze bellen. Het is een stem die je hoort. Iedereen krijgt diezelfde stem te horen, met de locatie waar de bom gaat vallen." Aan het woord is Aysha*, vijftien jaar. Ze is de oudste dochter van een Belgisch-Palestijns gezin, en ging tot vorig jaar in Sint-Pieters-Woluwe naar school.

Het gezin woonde dertien jaar in Brussel, om in de zomer van 2022 naar Gaza terug te keren om voor de grootouders te zorgen. De oudste drie kinderen zijn in België geboren: Gaza kenden ze tot voor kort vooral uit de verhalen, en uit het nieuws op televisie of online. Een jaar later, zomer 2023, beslist vader Ibrahim* om terug te keren naar Brussel.

De bombardementen van Israël op Gaza, na de aanval van Hamas op 7 oktober, had hij mogelijk voelen aankomen. "Hij appte me een paar maanden geleden nog dat hij de kinderen weer in Brussel wilde inschrijven op school," zegt Sabine van de Hoorn die het gezin goed kent; beider dochters komen goed overeen. "De grenzen waren in de zomer al moeilijk begaanbaar, ik denk dat er toen al dreiging in de lucht hing."

Het huis in Gaza waar het Brusselse gezin verbleef, is inmiddels onbewoonbaar. "Toen het bombardement begon, zijn we heel snel gevlucht. Mijn zus moest op blote voeten naar buiten en er lag overal glas en as. Een meneer op straat heeft haar zijn schoenen gegeven," zei Aysha op 25 oktober in een gesprek waar Van der Hoorn notities van nam.

'Twee weken lang wist ik niet of ze nog in leven waren'

De verhalen maken indruk op Van der Hoorn, die toegeeft dat ze "staat te trillen op haar benen" van elk bericht dat momenteel binnenkomt. Als al een bericht binnenkomt. "Want van 8 oktober tot 22 oktober heb ik niets gehoord. Was de familie nog in leven? Geen idee. Sinds 22 oktober spreken we elkaar elke dag. Ik onderhoud ook het contact met het Crisiscentrum en het Belgisch consulaat: ze staan op de lijst van Belgen die geëvacueerd moeten worden."

Een precieze datum voor evacuatie ligt niet vast. De grenspost bij Rafah, in het Zuiden van Gaza, bevindt zich momenteel in het oog van de storm. Israël wil geen hulpgoederen toelaten, Egypte laat geen vluchtelingen uit Gaza toe, en ondertussen gaan de bombardementen via de lucht door.

Nachtmerrie

Ander verhaal, zelfde onzekerheid. De Belgisch-Palestijnse Ahmed Shamali, student aan de VUB, kwam als dertienjarige naar België met zijn ouders, maar heeft nog veel familie in Gaza wonen. Hij voelt zich nauw verwant met zijn ooms, tantes, neven en nichten.

Voor de bachelorstudent Business Economics waren de laatste dagen dan ook een nachtmerrie: elke dag doorzoekt hij de lijsten met doden van ziekenhuizen om te zien of hij geen naam tegenkomt die een belletje doet rinkelen. Ook het nieuws over kapotgeschoten scholen en kerken die hij nog kent van vroeger, hakt er diep in. "Elke dag wordt het erger en erger", zegt hij tegen BRUZZ. "De dingen waarvan we hopen dat ze niet gebeuren, gebeuren."

Ook Shamali betreurt dat er geen veilige grensovergang open is. "Ik heb familie in het noorden die niet naar buiten wil, omdat ze bang zijn voor bombardementen onderweg," zegt hij. Israël roept op om naar het Zuiden te trekken, maar daar blijft de grensovergang voorlopig gesloten. "Niets komt nog binnen of buiten."

Collectief rouwen

In heel Brussel maken mensen zich zorgen om de situatie in Gaza, zo blijkt uit dagelijkse bijeenkomst aan de Beurs, die steeds meer belangstellenden trekt. De actie begon als bottom-up initiatief op 18 oktober, niet lang nadat het nieuws naar buiten kwam over een aanval op een ziekenhuis in Gaza stad. De daaropvolgende week kwam er elke dag een paar honderd mensen op af en steeds meer organisaties uit het middenveld verbinden zich met de samenkomst.

Sinds de betoging aan de Schuman-rotonde op 22 oktober, die opriep tot een staakt-het-vuren, groeide het aantal nog verder uit tot duizend of zelfs tweeduizend mensen, weet Riet Dhont van Vriendschap zonder Grenzen, die er telkens bij was. Volgens haar is de samenkomst niet zozeer een betoging, maar een moment van collectieve rouw. "Afgelopen vrijdag waren er veel vrouwen bij die weenden. Achteraf heb ik een berichtje gekregen van een dame. Ze zei dat ze aan de Beurs haar emoties kon laten gaan."

* De volledige naam van Aysha, de oudste dochter in het Belgisch-Palestijnse gezin en haar vader Ibrahim zijn bekend op de redactie.