Sint-Pieters-Woluwe: Johan Vandevelde koestert de plekjes uit zijn kindertijd

BRUZZ wil weten hoe het is om in Sint-Pieters-Woluwe te wonen. Wij belden aan bij twee opmerkelijke bewoners. Schrijver Johan Vandevelde is, na zuster Hilde, de tweede in de rij.

Een oude boom verplant je niet”, meent jeugdauteur Johan Vandevelde. De schrijver was twintig jaar terug bij de eerste scenaristen van de serie Windkracht 10 en later ook van Flikken. Al 44 jaar, zo oud als hij is, woont hij in zijn ouderlijk huis. Sinds kort alleen, en rustig, zijn ouders verhuisden naar Brugge. Hij wil altijd in Sint-Pieters-Woluwe blijven. “Zelfs naar het centrum van Brussel ga ik amper, ik blijf in mijn gemeente. Het is als mensen die aan de kust wonen, zij lopen zelden naar de zeedijk.”

“Ik werd geboren in het Brugmannziekenhuis en mijn wiegje stond in Laken, waar mijn grootouders woonden. Kort nadien verhuisden mijn ouders al naar de Bosstraat in Woluwe, mijn thuis. Als ik collega-schrijvers hoor klagen over tijdsgebrek met kinderen, besef ik hoe gelukkig ik ben, met de kalmte in mijn eentje in huis. Alle vertrouwde plekjes sinds mijn kindertijd kan ik koesteren voor wandelingen en winkelen: de Mellaertsvijvers, het Dumonplein, het Sint-Aleidisplein, … Het kleine restaurant Pizza Fresca in mijn straat volstaat om met vrienden uit te eten.”

Vandevelde doorliep alle schooljaren in het Koninklijk Atheneum, destijds al gemengd met kinderen van expats. Iets dat eigen is aan de Woluwes. “Hun ouders werkten bij de Navo of Europese instellingen, maar ze integreerden zich volledig. Het was leuk om andere culturen te leren kennen via die speelkameraadjes. Zo kwam ik als kleuter al bij kinderen uit andere landen aan huis. Dat er in het laatste jaar van de basisschool een Ecuadoraan of Chileen in de klas zat, daar keek niemand van op. Ze spraken Nederlands zoals wij. Verder was ik een eenzaat, en zat ik in geen enkele sport- of jeugdvereniging. Dat neemt niet weg dat ik mijn gemeente altijd sympathiek vond, en vooral heel groen en veilig. Vandaar dat ik moeilijk verplant raak.”

Nu de kluizenaar al achttien jeugdboeken op zijn palmares heeft staan, ligt zijn nieuwste young-adultboek klaar: Wolfsangel, Apollo. Of zijn inspiratie in de straten van Woluwe is te vinden, willen we weten. “Mijn personages zijn vaak gebaseerd op jongeren uit mijn jeugd. Of kinderen die ik vandaag in de gemeente zie. Van het stuk of zeven scholen in de buurt zie ik de jongeren dagelijks voorbijlopen. Ik luister veel naar hun conversaties op de tram. Het valt me op dat tieners mondiger zijn dan tien jaar geleden, en veel meer over actualiteit en politiek praten – zoals over Trump uiteraard. Vandaar dat ik het in Wolfsangel heb over een fictieve fascistische staat in België, iets wat leeft bij de jongeren van vandaag. Als het juiste klimaat er is, kan een situatie als in de jaren 1930 volgens mij wel terugkeren. Op dat gevaar speel ik in. Ook via sciencefiction kan je jongeren doen nadenken over wat extremisme en fascisme kan betekenen voor de vrienden en familie van wie ze houden. Meteen ook iets om mee te nemen in klasverband.”