Stakende Delhaize-medewerkers op 1 mei: 'In onze fierheid geraakt'

"Ik ben niet van plan om dertig procent van mijn loon in te leveren." Dennis, een trouwe Delhaize-medewerker uit het Brusselse, staakt al zeven weken, om zijn sociale rechten te verdedigen. Wat hij hoopt dat 1 mei, de Dag van de Arbeid, brengt? "Hoop. En een constructief overleg met de top van de winkelketen."

Al twintig jaar werkt Dennis (40)* bij Delhaize. Een trotse delhaizien, zo ziet hij zichzelf, maar die fierheid kreeg de afgelopen weken een flinke knauw toen bekend raakte dat de supermarktketen plannen heeft om zijn 128 winkels in eigen beheer te verzelfstandigen. In het Molenbeekse filiaal waar hij werkt, besloten de werknemers daarom te staken. Al sinds 7 maart is de winkel gesloten, maar na zeven weken staken opent de winkel begin mei opnieuw, “al blijven punctuele acties wel mogelijk,” zegt Dennis.

Hoe heeft u de eerste dagen van die staking beleefd?

Dennis: Er was woede, verdriet en veel onzekerheid. Zelfs onze directie wist van niets, ook omdat de Delhaize-top zo onduidelijk communiceerde. Ze lieten ons dagenlang in onwetendheid. Mijn collega’s die de uurroosters opmaken, wisten niet wat te doen.

Maar de bereidheid tot staken was wel meteen groot?

Dennis: De eerste drie weken was er een grote stakingsbereidheid, maar na verloop van tijd werd het financieel onhoudbaar. We hebben toen besloten dat de vakbondsafgevaardigden verder piket zouden staan, bijgestaan door werknemers die elkaar afwisselden in het werk.

Jullie zochten manieren om de staking voort te zetten?

Dennis: Je kan niet verwachten dat elke werknemer dagelijks mee doet. Met stakingsgeld van veertig euro per dag, kom je niet rond. Daarom spraken we af dat sommige mensen met ziekteverlof thuis bleven en anderen staakten. Sommige collega’s werkten enkele uren per dag en deden dan de rest van de dag mee. Zo kregen ze toch een deel van hun loon, aangevuld met een deel van de vergoeding. Ikzelf kon gelukkig nog overuren inzetten.

Tijdens de staking werd er toch nog gewerkt?

Dennis: Wij losten elkaar af. De ene deed de ochtend, de andere de namiddag bijvoorbeeld. En intussen egaliseerden we de winkelrekken en controleerden we dagelijks de data van de producten om ervoor te zorgen dat niets verloren zou gaan. Van begin af aan hebben we daarom alle verse voeding apart gehouden om te kunnen schenken aan de voedselbanken.

Bestaat er nog zoiets als een ‘Delhaizegevoel’?

Dennis: Laat ons zeggen dat de leeuw nog in onze buik zit, maar dat die aan het indommelen is. We hebben nog altijd wel een fierheid, maar die is vandaag een stuk minder dan vroeger, zeker sinds het transformatieplan in 2015. Voordien maakten we er een zaak van om de winkel er piekfijn te laten uitzien bij het jaarlijkse bezoek van het directiecomité. Ik denk niet dat dat vandaag nog het geval zou zijn.

De hele situatie heeft ook een impact op de mensen die hier nog maar pas werken. Ook zij vragen zich af of ze wel een toekomst willen opbouwen bij Delhaize.

De sociale onrust bij Delhaize duurt nu al zeven weken. Denkt u er soms aan elders aan de slag te gaan?

Dennis: Ik heb een collega die al twintig jaar bij Delhaize werkt en een andere al vijf en allebei zijn ze op zoek naar nieuw werk. Sommigen hebben dat zelfs al gevonden. Mensen hebben leningen af te betalen, zij kunnen niet zomaar bij de pakken blijven zitten. Ook ik niet. Ik ben niet van plan om dertig procent van mijn loon in te leveren.

U vreest dus dat de cao 32bis, die de rechten van werknemers moet waarborgen in geval van overname, niet gerespecteerd zal worden?

Dennis: Ja en dat leeft ook bij mijn collega’s. Ik zeg niet dat een zelfstandige winkeluitbater een slechtere werkgever is, maar de onregelmatigheden die een tijdje geleden werden vastgesteld in de AD Delhaize op de Anspachlaan, stemmen me niet hoopvol.

Kijk ook naar wat er bij Metro (overgenomen door het Nederlandse Sligro na het faillissement van moederbedrijf Makro Cash & Carry Belgium) gebeurt. Daar moest cao 32 bis ervoor zorgen dat werknemers onder dezelfde arbeidsvoorwaarden konden blijven werken na de overname, maar na twee maanden kregen die mensen een ander contract onder de neus. Wie niet wilde tekenen, werd ontslagen. Ik vrees eenzelfde scenario bij Delhaize.

Maandag is het 1 mei, Dag van de Arbeid, historisch gezien een dag waarop werknemers om betere werkomstandigheden vroegen. Welke boodschap heeft u voor die dag?

Dennis: Laat ons hopen dat er nog iets uit de bus valt, dat we toch kunnen onderhandelen met Delhaize en dat er constructief overleg mogelijk wordt, want dat is vandaag niet het geval.

* echte naam bij de redactie bekend