Tientallen jonge mannen melden zich bij Oekraïense ambassade: 'Vechten is enige optie'

Aan de Oekraïense ambassade in Ukkel bieden zich sinds maandag steeds meer jonge mannen aan om te gaan vechten in het conflictgebied. Ze komen uit alle hoeken van België en hebben meestal Oekraïense roots of vrienden in het land.

De toestroom van mensen aan de Oekraïense ambassade in Ukkel blijft groot, ook op deze doordeweekse dinsdag. Naast de bezorgde echtparen met Oekraïense roots die hulpmiddelen of kleren aanslepen, duiken er nu steeds meer mensen op die ter plaatse willen gaan gaan vechten. Vrijwel altijd zijn het jonge mannen en ze komen uit alle hoeken van België. De ambassade in Ukkel ontving al meer dan 50 aanvragen van mannen die voor zichzelf een rol in het conflict zien weggelegd.

Broers samen naar het front

Twee Oekraïense broers uit Arendonk, Vladimir (25) en Dmitrij (28) Tchervonisjenk, vertrekken vrijdag richting Oekraïne. Zo is hen net door een personeelslid van de ambassade duidelijk gemaakt.

"Er wordt transport voor ons geregeld. Op een Poolse luchthaven zal iemand van het Oekraïense Ministerie van Defensie ons opwachten met een contract. Dat biedt dan enige vorm van garantie, maar eigenlijk is dat niet nodig. Ik heb het ervoor over om te sterven. Dat geldt trouwens ook voor België. We zijn niet enkel Oekraïners, wij zijn ook Belgen,” zegt jongste broer Vladimir.

“Wij krijgen daar hoogstwaarschijnlijk ook een opleiding. Ik heb enige ervaring met kickboksen en street fights. Wij zijn hoe dan ook klaar om te vechten nu," legt Dimitrij, de oudste van de twee broers, uit. “We moeten Poetin nu stoppen, voor zijn leger nog dichterbij komt."

De stoere taal gaat ook gepaard met spanning. Nu het vertrekmoment nadert, is er bijvoorbeeld steeds vaker behoefte aan een sigaret. Dmitrij spreekt van stress die soms bezit neemt van zijn lijf en gedachten. Soms breekt het zweet hem uit, dan weer voelt hij de rillingen over zijn rug lopen. Dimitrij slaat zijn jongere broer bemoedigend op de schouder. Die antwoordt met een ingehouden lach.

Steun van andere nationaliteiten

Niet enkel onervaren twintigers staan paraat. Ook Brusselaar Erwins (31), geboren in Letland en opgegroeid in Brussel, staat vertrekkensklaar. Zelfverzekerd komt hij het gebouw uitgewandeld. Gisteren bood hij zich hier ook al aan, maar toen was er geen tijd meer om geregistreerd te geraken.

Erwins werkte lange tijd in het Letse leger en leidde daar de afgelopen jaren hoofdzakelijk Oekraïners op. “De dreiging hangt al jaren boven de hoofden van mensen die afkomstig zijn uit landen die grenzen aan Rusland. Sinds 2014 (toen Rusland het schiereiland de Krim annexeerde, red.) worden er ook soldaten door het Letse leger opgeleid,” vertelt hij aarzelend. Zijn stevige lichaamsbouw staat in contrast met zijn terughoudend gedrag. Over zijn eigen veiligheid wil hij amper iets zeggen.

Wel weidt hij enthousiast uit over hoe hij in zijn Brussels bedrijfje alles op orde heeft gebracht om nu een "hoger doel te dienen." Tegelijk probeert hij ook andere vrienden te overtuigen om zijn voorbeeld te volgen. "Er zijn ervaren soldaten zoals ik nodig om Oekraïne te verdedigen. Ik heb veel vrienden daar. Twee dagen geleden is er eentje aan het front gesneuveld. Dat maakt me niet bang maar juist nog strijdvaardiger. Poetin moet gestopt worden!”

Hij vertelt het op een toon die doet denken dat het een uitje is, maar zijn woorden kunnen niet misbegrepen worden.

Ongeruste familie

Niet iedereen in de omgeving van de mannen staat achter hun beslissing. “Onze vader vond meteen dat we moesten gaan, maar onze moeder is ongerust en weent vaak," geven de broers Tchervonisjenk toe. "Onze jongste broer van 19 wou zich ook aanmelden maar aangezien hij de laatste zoon is en echt nog een tiener, beslisten we dat hij hier blijft,” Heel even tonen ze een glimp van hun ongerustheid, maar die verdwijnt wanneer ze praten over de plicht die hen roept. “Wij hebben ons leven hier opgebouwd. Onze familie is hier, dus we hebben ook geen reden om dit zorgeloze bestaan achter te laten. Ik wil dit doen voor mijn land, mijn vrienden en familie daar!” voegt Dmitrij eraan toe.

Ook de familie van Erwins blijkt zich zorgen te maken. “Mijn zus is nog niet op de hoogte. Ik wil haar pas contacteren wanneer ik aan het front sta. Dan kan ik haar ook vertellen dat vechten de enige optie is." Dan verschijnt een grote zwarte Volvo ten tonele. Een vriend van Erwins, afkomstig uit Armenië, komt hem ophalen. Erwins stapt monter in de auto. Een van de volgende dagen zal iemand van de Oekraïense ambassade hem contacteren met de boodschap dat hij zich kan klaarmaken.