Vrouwencollectief W100 onthult 100 portretten: ‘Meer vrouwelijke leiders nodig’

Vrouwencollectief W100 onthulde vrijdag 100 portretten van vrouwen die een belangrijke rol speelden tijdens de pandemie. Het hele weekend lang brengt het collectief een eerbetoon aan het leiderschap van Brusselse vrouwen tijdens de COVID-crisis. BRUZZ ging in gesprek met drie vrouwen die zich op een bijzondere manier inzetten.

De tentoonstelling met het portret van honderd vrouwen aan de Beurs maakt deel uit van de doelstelling van de W100-gemeenschap om een krachtige visie te creëren met, door en voor vrouwen, en hoe we allemaal beter kunnen samenleven in een divers Brussel. De tentoonstelling en de bijbehorende acties zijn naar eigen zeggen ook symbolisch en feitelijk een herovering van de publieke ruimte door vrouwen.

De vrouwen op de foto's zijn soms bekendere namen, maar vaker zijn het net minder bekende figuren. Ook de acht initiatiefneemsters van de W100, waaronder Foyerdirectrice Loredana Marchi en politicologe Fatima Zibouh, bevinden zich onder de geportretteerden. BRUZZ sprak met drie vrouwen van wie het portret momenteel aan de Beurs te bewonderen valt.

Emma Rainey: ‘Vrouwen moeten zichtbaarder worden’

Emma Rainey (30) woont al tien jaar in België. Nadat ze in 2014 haar studies aan de KU Leuven voltooide, verhuisde de in Belfast geboren vrouw naar Elsene. Daar woont ze vandaag nog steeds. Als projectcoördinator bij Brussels Binder, dat genderdiversiteit in beleidsdebatten wil verbeteren, schoot ze meteen in actie toen ze vernam dat vrouwen door de coronapandemie extra hard getroffen werden.

“Van zodra de rapporten over de problemen waarmee vrouwen geconfronteerd werden tijdens de pandemie, verschenen, hebben we verschillende denktanks meteen gevraagd om het thema op te nemen, en gender in hun onderzoek op te nemen. Dat is belangrijk omdat denktanks het beleid vormgeven.”

Volgens Rainey werden er al stappen in de goede richting genomen om meer gelijkheid te bekomen tussen mannen en vrouwen. “Zo stelde de Europese Commissie in het kader van haar onderzoeksprogramma Horizon2020 reeds voor om gendergelijkheid in de projectvoorstellen op te nemen. Maar daarnaast moeten we natuurlijk nog meer inzetten op sensibilisering en moeten we vrouwen zichtbaarder maken in organisaties. Uit onze studies blijkt dat representatie cruciaal is. We hebben meer vrouwelijke leiders nodig om de volgende generatie te inspireren.”

Jié Zhang: ‘Taal is een belangrijke factor’

Jié Zhang (47) werd in China geboren, maar verhuisde in 1997 naar België. Na een tussenstop in Gent, verhuisde ze in 2001 naar Sint-Jans-Molenbeek en vervolgens naar Oudergem. In 2018 wisselde ze Brussel in voor Aalst. Als intercultureel bemiddelaar bij Foyer vzw gaat ze naar ziekenhuizen, scholen en andere organisaties om bruggen te bouwen tussen verschillende partijen. “We vertalen niet enkel. We proberen ook verbanden te leggen tussen verschillende achtergronden of culturen.”

Omdat het coronavirus de eerste slachtoffers in China maakte, volgde Zhang de ontwikkeling van de pandemie op de voet. “De start van de pandemie was voor iedereen heel moeilijk. Begin dit jaar werd ik verantwoordelijk voor verschillende vaccinatiecampagnes. Ik heb me verdiept in hoe we de meeste mensen kunnen informeren en motiveren om een vaccin te nemen. Omdat ik zelf een Chinese achtergrond heb, kon ik ook meer Chinese mensen bereiken.”

“Vrouwen werden tijdens de pandemie extra hard getroffen. Ze zaten vaker opgesloten in huis, raakten in conflict met familieleden en ervaarden extra stress door de zorg voor de kinderen. Ik probeer steeds – en tijdens de pandemie nog meer – om in contact te blijven met Chinese vrouwen. Zij moeten zichtbaarder worden in hun gemeentes.”

“Vaak werken ze immers in een restaurant, maar dat is een erg gesloten gemeenschap. Veel Chinese vrouwen werken in een keuken waar ze enkel andere Chinese mensen zien en waardoor ze geen Nederlands of Frans leren. Het zou echter goed voor hen zijn om de taal te leren. Dat is een belangrijke factor. Verder moeten we nadenken over hoe we elkaar samen verder kunnen helpen.”

Mireille-Tsheusi Robert: ‘Werkgevers zouden opleidingen rond vrouwenrechten moeten krijgen’

Mireille-Tsheusi Robert (39) werd in Kinshasa geboren, woont vandaag in Stad Brussel en is activiste en voorzitster van Bamko-Cran vzw, een feministisch centrum dat zich inzet tegen racisme. Tijdens de pandemie organiseerde Robert opleidingen voor mensen van verschillende achtergronden die extra hard door de restricties werden getroffen.

“Er zijn mensen in bepaalde beroepen, zoals bijvoorbeeld de schoonmaaksector, die wel naar hun werk moesten gaan en zo heel erg blootgesteld werden aan de risico’s van het virus. Veel mensen durfden echter niet te weigeren om naar het werk te gaan uit angst om vervangen te worden. Wat we ook zagen, is dat veel mensen in deze situatie hun rechten niet kenden. Voor hen, en voor de professionals die met hen in contact komen, zoals bijvoorbeeld sociaal assistenten, organiseerden we opleidingen.”

Het viel Robert op dat mensen in kwetsbare situaties het tijdens de pandemie nog veel harder te verduren kregen. “Daarom moeten we inzetten op preventie en ervoor zorgen dat we deze mensen kunnen beschermen nog vóór er een crisis aanbreekt.” Ook de pariteit moet volgens Robert beter verdedigd worden.

“Nog steeds moeten vrouwen vaker halftijds werken en nog steeds zijn de lonen van vrouwen lager dan die van mannen. Ook werkgevers zouden opleidingen rond vrouwenrechten moeten krijgen. Het is niet omdat je een bedrijf uit de grond kan stampen, dat je ook iets kent van vrouwenrechten. Het is tijd dat naar meer gelijkheid wordt gestreefd: anders moeten ze het maar zonder ons doen.”