Zelfisolatie: jongeren aan huis gekluisterd

De jeugd van tegenwoordig trekt zich noodgedwongen terug achter de pc en van wild uitgaan is geen sprake meer. Buiten sporten en in het park vrienden ontmoeten in een kleine bubbel kan gelukkig soelaas bieden. Anders is het van bed naar bureau om onlineles te volgen. “Gelukkig was de zomer nog redelijk chill.”

VUB-studente Anke Wijgaerts (22) was preses van de Wetenschappelijke Kring, toen de lockdown midden maart vorig jaar werd afgekondigd.

“Twee weken later hadden we een galabal gepland, en vanaf eind februari waren er al mensen die zich afvroegen of we dat niet beter zouden annuleren. Dat leek me in eerste instantie overdreven voor 'een soort griep'. Maar toen kwam het coronavirus meer en meer in het nieuws, en leek het toch steeds ernstiger. De dag dat ik na een gesprek met de decaan besloot het bal toch af te blazen, is ook de algemene lockdown ingeroepen.”

Wijgaerts liet haar kot aan de VUB achter en trok naar haar ouders in Heusden-Zolder. “Tevoren was ik continu bezig met plannen maken, en opeens was er zo'n rust. Heel raar: je gaat van je bed naar je bureau, je doet je computer open en volgt de hele dag onlineles, en dat was het dan voor die dag.”

“Het was wel mooi weer, 's avonds konden we eten in de tuin en gaan wandelen met de hond. Pas na een maand besefte ik dat ik eigenlijk niks kon doen en nergens naartoe mocht. Een paar weken later heb ik beslist om op kot te studeren. Meerdere vrienden deden hetzelfde. Om elkaar op een veilige manier te zien gingen we 's avonds wandelen.”
“Ik heb wel een chille zomer gehad, ben met vrienden op café kunnen gaan, en even met het gezin drie dagen naar de Champagne­streek. Mijn studentenjob is wel in het water gevallen. Gelukkig kon ik wat extra dagen draaien in de handtassenwinkel waar ik normaal in de weekends werk.”

Campusgevoel

“De meeste proffen zijn na de zomer op campus gestart, maar tegen midden oktober ging de VUB in code rood en waren alle lessen weer online. Eerst zou labowerk daar niet onder vallen, maar in het eerste semester mocht dat dan toch niet. Er wordt van een afgestudeerde bio-ingenieur verwacht dat je bepaalde technieken in het labo kunt, of dat je weet hoe bepaalde processen eraan toegaan, en als je die nooit hebt kunnen zien, dan voelt dat wel wat als een achterstand. Dit semester mogen we gelukkig weer in het labo. Het is veel fijner om je klasgenoten ook in het echt te kunnen zien.”

“Ik heb zelf een vriend. Mijn vrienden die geen partner hebben en altijd alleen zitten, hebben het een heel stuk moeilijker, wat ik ook kan begrijpen. Wij hebben elkaar nog.”

“Hoewel alle lessen volledig online te herbekijken waren, vond ik de laatste de moeilijkste examenperiode ooit. Onder een sfeer van: 'Je hebt niets anders te doen dan achter je boeken te zitten, alles is gefilmd, het kan toch niet slecht gaan.'”

“Vorige week zaten we in de zon met een groepje van vier op de campus te picknicken. Ook anderen deden hetzelfde – op een goede afstand. Sommige vrienden die ik tegenkwam, had ik al bijna een jaar niet gezien, en iedereen was het erover eens: 'Het voelt weer een beetje gelijk de VUB.' In normale omstandigheden zitten de grastrappen vol zodra de zon schijnt. Nu was het veel minder druk, maar iedereen werd ontzettend gelukkig om opnieuw een beetje een campusgevoel te hebben, voor één dagje.”

Matteo kan zich geen leven meer voorstellen zonder corona

In het prille begin van de coronacrisis lachten Matteo Devriendt (15) en zijn vrienden nog met dat nieuwe virus. “Dan gaven we elkaar expres wel handen, terwijl dat niet mocht. We hadden nooit gedacht dat het zo erg zou worden. Daar heb ik nu wel spijt van, het is karma denk ik.”

Matteo zit op de Comeniusschool in Koekelberg, een middelbare school die van 'zelfsturend leren' haar handelsmerk heeft gemaakt. “Ik was dus al gewend om mijn eigen werk te plannen. Wie bij ons op school start, moet ook een laptop aankopen. Fulltime onlineles volgen was geen probleem, het ging zelfs beter, vond ik.”

“Maar plots kon ik mijn groot­ouders niet meer zien, en mijn vrienden ook niet. Dat was een klap. Bij mijn moeder heb ik een kleine broer van toen vijf, die ook geen school had, zich verveelde en dan ambetant ging doen. Mijn moeder was ook heel bang voor het virus.”

“Als ik het coronavirus krijg, ga ik er denk ik niet aan dood. Ik ben veeleer bang dat ik de mensen om mij heen zou besmetten en dat ze dan in het ziekenhuis belanden.”
“Ik speel al acht jaar voetbal bij Ritterklub Jette, als een nummer tien. Tijdens de eerste lockdown zette ik mijn wekker bijna elke dag om 6 uur om te gaan lopen, want ik wou mijn conditie onderhouden. Hardlopen in het bos is intussen een soort hobby geworden. Vanwege corona heb ik ook een boksbal gekocht en ben ik thuis beginnen te boksen.”

“Toen de voetbaltraining mocht herbeginnen, was ik heel erg blij. Corona geeft stress en problemen, en voetbal is voor mij een manier om stress en andere demonen in mijn hoofd opzij te schuiven. Als ik kwaad ben en ga voetballen, is dat daarna weer weg. Daarnaast hangt er ook een hele sfeer en cultuur rond, en heb ik er veel vrienden.”

“Tijdens de grote vakantie ging ik met mijn moeders familie normaal naar het zuiden van Frankrijk, maar die reis is geannuleerd. In plaats daarvan gingen we naar een boomhut in Limburg. Ook de voetbaltornooien waar scouts je kunnen opmerken, gingen niet door. Ik ben vooral veel thuisgebleven. Mijn gsm werd mijn beste vriend. En verder heb ik afgesproken met vrienden, om te voetballen.”
“In het najaar werd ik gevraagd voor de U17, met jongens die twee of drie jaar ouder waren dan ik, een beetje zoals gescout worden door een betere club. We trainen in kleinere groepen. Ik krijg weer gewoon les, behalve op woens­dagen.”

“Maar de les lichamelijke opvoeding is geannuleerd. De trampoline op school mag je pas vanaf het derde jaar gebruiken, maar nu we in het derde zitten mogen we toch niet.”
“Waar ik naar uitkijk: op vakantie kunnen gaan, met vrienden naar zee kunnen, en het meest van al: niet meer hele dagen een mondmasker moeten dragen. Leerkrachten weten niet wie er antwoordt in de klas omdat ze onze monden niet zien. Je weet niet hoe nieuwe mensen op school eruitzien zonder een mondkapje. We hadden een nieuwe leraar op school gevraagd om het zijne even af te zetten zodat we zijn gezicht konden zien, en de klas was in shock: onder zijn masker had hij een snor!”

“Ik hoop wel dat we snel terug kunnen gaan naar ons oude leven, maar ik denk dat dat nooit meer gaat gebeuren. Corona zal elke winter terugkeren, zoals de griep.”
“Het klinkt raar omdat het er nog maar een jaar is, maar ik kan me geen leven zonder corona meer voorstellen. Het gaat me altijd bijblijven. Is het een trauma? Ik wil de lockdowns niet vergelijken met oorlogen of zo, maar een licht trauma is het wel.”