Zusjes Tiebout: 'Abattoir was zeer aanwezig in onze jeugd'

Jullie zijn opgegroeid in Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn. Hoe was dat?
Lore: Ik heb niet het gevoel dat we van huis uit echt die Vlaamse reflex hebben meegekregen.
Elke: We waren wel actief in het Vlaamse verenigingsleven. De jeugdbeweging was heel bepalend. Onze ouders zijn een chirokoppel en wij hebben ook allemaal in de chiro gezeten. We zijn ook alledrie in de leiding geweest. Dat was ons eerste engagement.

Was Brussel ver weg?
Lore: Het was maar een busrit verwijderd, maar ik ben toch lang in Dilbeek blijven plakken. Voor mij is de klik met Brussel pas gekomen toen ik hier ben komen studeren en op kot ben gegaan.
Karlien: Ik heb wel het gevoel dat ik Brussel van kleinsaf aan heb meegekregen. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat, toen Elke en ik klein waren, onze beide ouders in Kuregem werkten, onze vader bij Abattoir en onze moeder aan de overkant bij het vleeswarenbedrijf van haar vader, Carlos Blancke, die ook een drukkerij had in de buurt. Tijdens de vakanties mochten wij mee, onze neefjes en nichtjes waren er ook. We hopten vrij rond tussen Abattoir, de drukkerij en het vleeswarenbedrijf.
Lore: Later werkte onze moeder daar niet meer. Ik heb dat als nakomelingetje dus gemist.

Hing er toen een andere sfeer in Kuregem, meer dorps?
Karlien: Het is daar nooit een dorp geweest. Kuregem was industrieel, er was toen al de autohandel. Best een ruige buurt.
Elke: Ik weet niet of we daar wel zo vrij mochten rondlopen. Onze ouders waren redelijk beschermend.

Jullie noemden hem al, Carlos Blancke, jullie grootvader en de oprichter van Abattoir. Heeft hij het ondernemersvirus aan jullie doorgegeven?
Karlien: Onze grootvader was een echte ondernemer in hart en nieren.
Elke: Een avonturier ook. Hij heeft verschillende zaken gehad, trok bijvoorbeeld naar Congo en opende daar een winkel.
Karlien: Wij gingen als kind elke woensdag en zaterdag bij onze grootouders eten. Hij kon met passie vertellen over al zijn ondernemingen en avonturen. Dat heeft ons ongetwijfeld getriggerd. Net als zijn reislust. Die zit bij ons allemaal in de genen. Hij was ook een sociale ondernemer. Er moest geld verdiend worden, dat zeker, maar er was altijd een sociale kant, met vzw’s en zo.
Elke: De buurt rond Abattoir is een aankomstwijk. Mensen spoelen van overal aan, hopen er hun eerste, informele job te vinden. Onze grootvader was daar attent voor. Hij probeerde altijd te helpen.

Jullie vader, Joris Tiebout, werd in de jaren negentig ceo van Abattoir. Waren de slachthuizen een belangrijk gespreksonderwerp in het gezin?
Samen:Zeker, we hadden weet van alle grote zaken die er speelden.”
Karlien: We voelden ons heel betrokken. We hebben er allemaal vakantiejobs gedaan, bij de receptie, op de boekhouding, overal, alleen niet in het slachthuis zelf.

Vlees en slachthuizen waren een vanzelfsprekendheid?
Karlien: Ja, onze vader keek soms naar filmpjes van een slachtlijn. Wij waren daarmee vertrouwd, het was part of life. Maar Abattoir was natuurlijk meer dan het slachthuis, je had vroeger bijvoorbeeld de veemarkten. Elke dinsdagnacht trok onze vader naar ginder.
Lore: Er waren ook de Kelders van Cureghem. Op een gegeven moment draaide alles rond de expo Körperwelten.

Abattoir is inderdaad meer en meer gaan diversifiëren. Na de wekelijkse markten kwamen er de jongste jaren de foodmet en de urban farm bij, hippere initiatieven die redelijk ver af staan van een slachtlijn. Is dat jullie invloed?
Lore: (lachend) Neen, zeker niet. Daar bemoeiden we ons niet mee.
Elke: Mijn vader staat heel erg open voor ideeën van anderen, hij kan goed netwerken. Als iemand op hem afstapt met een origineel voorstel, zoals destijds de wijkwerking Cultureghem, dan geeft hij de ruimte om dat te realiseren.
Karlien: Maar het feit dat er nu een fietsenstalling bij Abattoir staat, is wel omdat ik gezegd heb dat ik mijn fiets niet deftig kon stallen bij de markt. Dat neemt hij dan mee.

Hoe zit het met vlees eten? Vroeger dacht men daar niet te veel over na. Nu veel meer. Zijn er ondertussen vegetariërs in de familie?
Lore: In ons gezin niet, maar wel bij onze neven en nichten.
Karlien: Er is natuurlijk een evolutie. We eten allemaal zeker een keer per week vegetarisch.
Elke: Ook Abattoir volgt die trend. We hebben sinds kort de sociale onderneming EnVie, die soep maakt van onverkochte groenten. En we voeren gesprekken met een producent van veganistische burgers. Geweldig dat dat op de site kan. Abattoir heeft daar misschien zelf niet zoveel verdienste aan, wij verhuren alleen de plek. Maar doordat we ervoor openstaan, trekken we steeds meer van dat soort zaken aan.

Lore, jij had een vaste baan en besloot plots je eigen zaak te beginnen. In Brussel nog wel, waar veel handelaars en ondernemers het de afgelopen jaren voor bekeken hielden, onder meer vanwege de mobiliteitsproblemen.
Lore: Ik had nooit gedacht dat ik zou ondernemen. Ik had een job in een klein bedrijfje en dacht dat ik daarin verder zou groeien. Tot ik vorig jaar opeens besefte dat ik toe was aan een carrièreswitch. De inspiratie voor een koffie- en plantenbar deed ik op tijdens een reis in Canada. Ik heb zelf geen opleiding in planten, maar het interesseert me. En ik vind koffie heel lekker.
Dat ik in Brussel zou beginnen, sprak voor zich. Het is de plek waar ik woon. Ik denk dat hier zeker een markt is voor originele concepten. Van mobiliteitsperikelen heb ik weinig last. Gruun is een lokale winkel en koffiebar, voor de Brusselaar en voor toeristen.

Liep de familie-Tiebout meteen warm voor je plannen?
Lore: Eerlijk? Mijn vader was de eerste aan wie ik vertelde dat ik ontslag zou nemen om een koffiebar met planten te openen. Hij heeft het me toch lichtelijk afgeraden. ‘Doe eerst nog wat ervaring op in een groot bedrijf,’ zei hij. Maar toen ik drie dagen later met hem rond de tafel zat, stond hij klaar met allerlei praktische ideeën en adviezen. Hij was al helemaal mee.

Karlien, jij bent het type van de geboren leerkracht en toch koos jij er vorig jaar voor om pedagogisch directeur te worden van jouw school, de Vier Winden. De behoefte om de leiding te nemen?
Karlien: Ja, het sluimerde al langer in mijn hoofd. Als leerkracht dacht ik ook al altijd mee met het beleid. En plots was er dan een opportuniteit. Ik heb misschien wel onderschat hoezeer ik de klas mis. Als leerkracht kan je namelijk heel direct het verschil maken. Maar als ik nu de mensen even hard kan motiveren als ik zelf gemotiveerd ben geweest, dat kan ik misschien meer betekenen.

Is een school ook een soort onderneming?
Karlien: Een school leiden is zeker managerswerk, ook al hoef je geen winst te maken. Het is natuurlijk een onderneming met een hele rare organisatiestructuur. Er zijn alleen directeuren, en leerkrachten die de hele dag in de klas staan. Er is geen middenkader dat het beleid mee uitwerkt. Een directeur wordt ook overstelpt met zoveel praktische dingen, een verstopte wc, een kind dat valt, een leerkracht die het niet meer ziet zitten. Dat maakt het heel moeilijk om tijd over te houden voor visie en beleid.

Elke, jij werkte vijftien jaar als ambtenaar voor de Vlaamse overheid. Sinds vorige maand ben je ajunct-ceo van Abattoir.
Elke: Ik wilde na mijn studie absoluut niet in het bedrijfsleven gaan. Ik wilde voor het algemeen belang werken en koos daarom voor een baan bij de overheid. Maar na vijftien ben ik gaan beseffen dat onze maatschappij, onze welvaart vraagt om ondernemerschap. Toen ben ik gaan nadenken.

Stond het in de sterren geschreven dat jij, als oudste, je vader ooit zou opvolgen aan het hoofd van Abattoir?
Elke: Helemaal niet, anders was ik wel vroeger in het bedrijf gestapt. Mijn vader heeft de kwestie van de opvolging altijd wat voor zich uit geschoven. Tot de raad van bestuur hem daarover vragen begon te stellen en suggereerde om binnen de familie Blancke, ook bij de neven en nichten dus, te polsen of iemand belangstelling had. Na een hele procedure, met onder meer een assessment, ben ik gekozen.

Zien jullie je ooit met zijn drieën bij Abattoir werken?
Karlien: Zeg nooit nooit. Je weet niet waar Abattoir over twintig jaar staat. Voor hetzelfde geld is er dan een school. Het is een plek die zo snel evolueert dat ik het niet uitsluit dat er ooit iets zal zijn waar ik mij voor wil smijten. Maar op dit moment zit ik goed waar ik nu ben.

Er is nog een broer bij de Tieboutjes, over hem hebben we het nog niet gehad.
Samen: (lachend) Ja, Jeroen.
Karlien: Voor alle duidelijkheid: niet de Jeroen Tiebout, die woordvoerder is van N-VA-minister Ben Weyts. Dat is een verre neef. Onze broer woont in Schaarbeek en zit in de IT.
Lore: Hij is de tweede in het rijtje en hij heeft, net als wij, zijn eigen karakter. Misschien is hij een buitenbeentje, alhoewel er ook veel gelijkenissen zijn: hij is een avonturier en ergens ook een ondernemer. Beetje koppig ook, maar dat hoort wellicht bij de ondernemersgeest.
Karlien: Laten we zeggen dat hij de kritische rol op zich neemt. Op onze soms wilde plannen reageert hij niet alleen met: ‘Tof’, hij stelt ook de nodige vragen om je kritisch te doen kijken. En vervolgens gaat hij meedenken en ons steunen.
Over politiek gesproken, jullie vader duwt bij de komende gemeenteraadsverkiezingen in Dilbeek de burgerlijst DNA! Werd er ten huize-Tiebout veel over politiek gesproken?
Elke: Er werd zeker over gesproken, maar er hangt geen politieke kleur aan ons gezin.
Karlien: We lazen ’s morgens bij het ontbijt de krant en die werd dan becommentarieerd.
Elke: Ik herinner mij niet dat wij mochten lezen aan tafel.
Lore: Ik ook niet.
Karlien: Of na het ontbijt.
Elke: Dan ruimden we de afwasmachine uit, ik toch.
Karlien: (lacht) Voilà, dat was de verdeling.

Jullie hebben geen politieke ambities?
Samen: (beslist) Zeker niet.

Elke Tiebout

• 40 jaar
• Werkte vijftien jaar voor de Vlaamse overheid
• Sinds september adjunct-ceo van Abattoir
• Neemt in 2019 de fakkel bij Abattoir over van vader Joris Tiebout
• Moeder van drie jongens
• Woont in Dilbeek

Lore Tiebout

• 28 jaar
• Was aan de slag in de muzieksector
• Opende in juni Gruun, een koffiebar annex plantenwinkel op Oud Korenhuis
• Net verhuisd van Molenbeek naar Laken

Karlien Tiebout

• 34 jaar
• Werkt al elf jaar op de Vier Windenschool in Molenbeek
• Sinds vorig jaar pedagogisch directeur van de school
• Woont in Koekelberg

Abattoir

• In 1983 nam vleeshandelaar Carlos Blancke, met de steun van enkele collega’s, het zieltogende slachthuis van Kuregem over van de gemeente
• In 1994 kreeg schoonzoon Joris Tiebout de dagelijkse leiding in handen
• In september 2019 geeft Tiebout de fakkel door aan oudste dochter Elke
• Naast de uitbating van het slachthuis organiseert Abattoir ook de wekelijkse markten.
• Voorts is er een overdekte voedingsmarkt en een stadsboerderij