The Bony King of Nowhere: ‘Ik dacht even dat ik uitverteld was’

“Are you still alive,” zingt Bram Vanparys alias The Bony King of Nowhere op zijn nieuwe album Everybody knows. Een vraag die zomaar op hemzelf zou kunnen slaan, want na Silent days uit 2018 verdween de Gentse songschrijver van de radar. “Ik kan heel kritisch zijn voor mezelf, op het extreme af,” zegt hij minzaam.

“Ik ben snel ontevreden over mijn vorige albums. Dat afbreken heb ik nodig om iets nieuws te creëren. Alleen had ik dat gevoel niet bij Silent days, ik blééf trots op dat album. (Lacht) Ik dacht, misschien ben ik uitverteld en moet ik geen plaat meer maken.”

Het woord 'writer's block' wuift Vanparys weg. “Dat heb ik geleerd van David Bowie. Als je het zo benoemt, vond hij, wordt het een blokkade. Terwijl het juist een opportuniteit is om een landschap te hertekenen, of jezelf te herdefiniëren. Je moet je als artiest af en toe in vraag durven te stellen. Wil ik verder, en zo ja: hoe? Dat oogt dramatisch, maar het werkt bevrijdend.”

Silent days was voor Vanparys een hoogtepunt, maar ook een eindpunt. “Ik had lang mijn heil gezocht bij klassieke songschrijvers als Bob Dylan en Leonard Cohen, ik hield vast aan het idee-fixe dat een song overeind moest blijven met stem en gitaar.” Op Everybody knows werkte hij intuïtiever en knoopte aan bij artiesten die hij als tiener koesterde, PJ Harvey en Radiohead op kop. “Ik was 14 toen Radiohead zichzelf heruitvond met Kid A, dat album zit in mijn DNA.”

Het stuurde hem, aangevuurd door toetsenist Hendrik Lasure en gitarist Vitja Pauwels, andere paden op. In de muziek, waarin hij subtiel experimenteert, maar ook in de teksten. Vanparys werpt zich op als een chroniqueur die meewarig naar het horten en stoten, struikelen en tuimelen van onze planeet en haar bewoners kijkt. “'Het is de taak van een artiest om de tijd waarin hij leeft weer te geven,' pikte ik van Nina Simone op, maar dat was niet wat ik aan het doen was. Ik leefde in een bubbel, terwijl ik nu veel meer de wereld rondom mij zie en die leer te accepteren.”

“You can have the best there is, but it's going to cost you all your love, you won't get it for money,” leest een tattoo op zijn onderarm. “Van Bob Dylan,” grinnikt hij. “Wie iets waardevols verwacht, moet ook iets waardevols kunnen geven. Die zin komt uit het liedje 'Idiot wind', van Dylans break-upalbum Blood on the tracks. Loslaten is belangrijk. Bij een relatiebreuk verlies je een deel van jezelf, maar het maakt je ook weerbaarder.”

Everybody knows is uit bij Unday, live op 8/3 in de Ancienne Belgique, abconcerts.be