Geordie Greep ontbindt zijn zappaiaanse duivels op het nieuwe festival Les Nuits Weekender

Met Les Nuits Weekender zet de Botanique een fuik uit in de als vanouds drukke concertmaand november. Een opvallende vis in de netten is Geordie Greep, de voormalige voorman van black midi, die solo slalomt tussen zappaiaanse freakrock en Judy Garland-grandeur.

Nog voor je één seconde hebt gehoord van The new sound, Geordie Greeps kersverse solodebuut, word je overdonderd door het artwork: een vrouw tongzoent met een man wiens hoofd ze er net af heeft geknikkerd met een sikkel. De popartkleuren spatten van het doek, net als het bloed uit de nek van de onfortuinlijke lover. Een gehurkte vrouw die met haar hand haar kruis beroert, vangt het gutsend rood op.

“Ik was al een tijdje fan van de Japanse kunstenaar Toshio Saeki,” grijnst Geordie Greep in de Parijse poot van zijn label. “Toen ik dat werk zag, vond ik het meteen perfect. Ik dacht dat het al door een of andere punkband uit de eighties zou zijn gebruikt, maar dat bleek niet het geval, tot mijn eigen verbazing. Ik hou van beelden die ontregelen, zonder dat ze schokkend zijn.”

'Ontregelen' lijkt Greeps favoriete werkwoord. Met de radicale hybride van gruizige art punk, ongeschoren freejazz en verbasterde progrock van zijn band black midi gaf hij de ingedommelde postpunkscene vijf jaar geleden een klap voor de kanis. Maar na drie albums bleek het buskruit verschoten, onlangs kondigde Greep aan dat het Londense trio het voor bekeken hield.

Dat was schrikken.
Geordie Greep: Bij black midi hadden we geen regels, alles kon. Maar net daardoor schurkten we tegen het plafond aan. Begin jaren 1960 brak freejazz radicaal met alles wat daarvoor bestond, maar op den duur begonnen alle freejazzplaten hetzelfde te klinken. Het werd weer spannend toen het Art Ensemble of Chicago opnieuw regels invoerde. Idem voor de abstracte kunst. Black midi dacht op het einde te veel na over hoe iets moest klinken als black midi.

The new sound is opvallend rechtlijnig.
Greep: Ik wilde minder experimenteren óm te experimenteren. Kijk naar Franz Kafka, van wie ik alles heb gelezen. Wat zijn verhalen zo krachtig maakt, is niet dat alles vreemd is, maar gewoon dat ene ding. In Die Verwandlung is Gregor Samsa een doordeweekse handelsreiziger, tot hij op een dag wakker wordt als een kakkerlak. Je moet aan de verleiding kunnen weerstaan om van alles iets buitenissigs te maken.

Je gebruikt zelf ook weirde beelden. “Have you seen a woman give birth to a goat?” vraagt een van je personages.
Greep: Lyrics moeten snel geschreven zijn, én ik moet ze goed kunnen onthouden. Groteske beelden drijven dan snel boven.

Je voert opvallend vaak machistische zwijnen op die hun lul achternalopen.
Greep: Ik hou van personages waar je het ene moment van walgt, maar het andere sympathie voor voelt. Ik probeer hen neer te zetten zonder morele superioriteit. Lust is een van onze grote drijfveren. De Amerikaanse stand-upper George Carlin omschreef oorlogen als iets seksueels. Die generaals willen met hun raketten bewijzen dat hun dicks groter zijn dan die van hun vijand.

“You have a bigger dick than any man who's ever lived,” zing je in 'Blues', “You can cum more than a hundred stallions.”
Greep: Ach, dat nummer verklankt hoe je je voelt op je 18e. Je bent een baas, je denkt dat je alles weet. Maar naarmate het liedje vordert, slaat de vertwijfeling toe. Oh my god, het universum gaat ontploffen en niemand zal het overleven! Die onafwendbare dood is wat ons allemaal te wachten staat. In se is dat nummer een existentiële mijmering.

Je had veel te mijmeren. 'The magician' duurt twaalf minuten en heeft meer coupletten dan een Bob Dylan-nummer.
Greep: Ik had nog nooit een liedje in elkaar gebokst dat zo lang rond dezelfde akkoorden cirkelde. Eigenlijk probeerde ik de Franse chansonnier Léo Ferré te imiteren. Ken je zijn album Il n'y a plus rien? Daarop zingt hij én dirigeert hij een orkest. Heel romantische, lange lappen muziek. Totaal geflipt.

The new sound bulkt van de invloeden. Van hoekige math rock en weirde walsen tot de grandeur van Judy Garland.
Greep: Ik had al heel snel het idee om mijn album The new sound te noemen. Zo daagde ik mezelf uit om echt iets nieuws te doen. Artiesten kloppen zich vaak op de borst dat ze iets totaal anders willen doen, maar halverwege het maakproces van hun plaat verliezen ze de moed en maken ze weer dezelfde makke indierock als voorheen.

Hoe heb je je het meest uitgedaagd?
Greep: Met black midi wilden we alles door de mangel halen, maar nu heb ik geprobeerd om zo trouw mogelijk te blijven aan genres en stijlen, zonder dat het als een pastiche aanvoelt. Ik ben opgegroeid met salsa, mijn moeder werkte in een salsaclub. Aanvankelijk haatte ik die muziek, maar met het ouder worden heb ik dat genre omarmd. Vroeger was het niet cheesy om een Arabische toonladder te gebruiken wanneer een liedje zich afspeelde in het Midden-Oosten. Vandaag is het helaas cooler om in een postpunkband te spelen dan om te zeggen dat je van Japanse volksmuziek houdt.

“What does Liam Gallagher need three guitarists for?” vroeg je je onlangs af op X. Iets zegt me dat de reünie van Oasis je koud laat.
Greep: Ik heb niets tegen Oasis. Ik begrijp waarom ze zo populair zijn: twee gewone dudes die succesvol geworden zijn met rock-‘n-roll, dat is cool. Maar waarom hebben ze in godsnaam twee gitaristen nodig? Onlangs keek ik naar een boksmatch, Liam Gallagher leverde muzikale omlijsting. Hij had zowaar drie gitaristen mee, die allemaal dezelfde akkoorden speelden. (Grijnst) Het is net zoals met die raketten, wellicht?

Geordie Greep treedt op 1/11 op tijdens Les Nuits Weekender