Het Jungle Hotel van Arsenal: ‘In het Zoniënwoud maakten we de klik’

Vorige zomer transformeerde Arsenal de Ancienne Belgique al enkele avonden in een jungle, inclusief beplanting en jungle audio surround system, maar toen weerklonk er nog een normale Arsenal-set. “Dit keer brengen we het hele verhaal mee,” zegt Hendrik Willemyns (52) over de theatershow Jungle Hotel. “Het wordt een mix van visuals, enkele oude songs, maar ook veel nieuwe muziek.

We hebben er drie jaar aan gewerkt. Noem het Arsenal tot de derde macht. Van Arsenal-shows weten we dat ze marcheren, maar wij wilden in beweging blijven.” Paradoxaal genoeg vragen Willemyns, die dit zijn meest persoonlijke project noemt, en John Roan het publiek om daarvoor te gaan zitten. “Het gaat dan ook over ouder worden, als muzikant en als mens, en over hoe we van de dag in de nacht belanden. Steken we alle lampen thuis aan of omarmen we de duisternis?”

Willemyns koos duidelijk voor de tweede optie. “Vroeger gingen we na een optreden altijd feesten. Nu heb ik daar geen zin meer in. Als alternatief had ik tijdens de Jungle Hotel-concerten van vorige zomer een hotel geboekt in het Zoniënwoud. Na elke show ging ik er wandelen, letterlijk de duisternis tegemoet. Die plek resoneert met wie ik ben. Als ik me depressief voel, moet ik naar dat 'oer'-woud, waar energie en tijdloosheid in de lucht hangen. Ik kom er sinds mijn studententijd aan het RITCS. Nadat ik John een eerste keer had uitgenodigd om in mijn studio in de buurt van Arsenaal (vandaar de naam dus, red.) iets te komen inzingen, zijn we er gaan wandelen. In het Zoniënwoud maakten we de klik.”

Nu nam Willemyns, wiens visuele achtergrond door de jaren heen een steeds grotere rol is gaan spelen bij Arsenal, er ook scènes op voor het filmluik van Jungle Hotel. “Voor doorbraakplaat Outsides beperkte ik me nog tot minireportages over onze gastzangers uit Boston, Puerto Rico en Brazilië. Intussen zijn het echte films geworden. Vertrekkend vanuit scènetjes over artiesten bij wie het licht uitging, ben ik nu eerst naar Warschau getrokken om te filmen, daarna naar Nigeria. Het Jungle Hotel staat voor structuur in de chaos, maar zo'n hotel hoort natuurlijk niet thuis in de jungle. Het zuigt zijn omgeving leeg, tot het opeens donker is en we ons bedenken: 'Shit, wat nu?' Hoe vinden we, ook als muzikant, nog vruchtbare grond als oude structuren aan het instorten zijn?”