Muzikante Laryssa Kim: 'Ik heb het gevoel dat ik niet thuishoor in het hier en nu'

Voor Laryssa Kim is muziek maken en luisteren een spirituele ervaring die je dichter bij jezelf en uiteindelijk ook bij de andere brengt. “Jezelf kwetsbaar opstellen is iets heel intiems,” zegt de Italiaans-Brusselse artieste.

Als kind wilde Laryssa Kim modeontwerper worden, daarna striptekenaar, waarna ze ervan droomde om als actrice voor de camera te staan. Alleen stuurden haar ouders aan op een zekere job, en zo studeerde ze uiteindelijk (Japanse) talen in Rome, de stad waar ze opgroeide in een gezin met een Congolese vader en een Italiaanse moeder. Tot ze na een tussenstop in Barcelona in Amsterdam verzeild raakte, en daar bij een theater- en danscollectief belandde.

In haar tienerjaren was de Brusselse muzikante verliefd geworden op de reggae van Bob Marley, waarna ze in reggaebands speelde, maar in Nederland ontdekte ze nieuwe muziek. Ze zag hoe muzikanten met elektronische apparatuur texturen creëerden eerder dan songs, kocht muzikaal knutselmateriaal en begon zelf te experimenteren met loops. Ze verknipte improvisaties die ze daarna met effecten bewerkte en probeerde nieuwe dingen uit met haar stem. De liefde voor die manier van muziek maken stuwde haar een pad op dat naar België leidde. Ze studeerde composition acousmatique aan het conservatorium van Bergen, en nestelde zich elf jaar geleden in Brussel. “Ik voelde me er ongelofelijk welkom,” vertelt ze. “Ik heb hier de ruimte en de middelen gevonden om mezelf te ontplooien.”

Die ontplooiing leverde een boeiende, meanderende zoektocht op langs avant-garde, ambient en r&b. Dat leverde niet per se makkelijke muziek op, maar niettemin werd Kim al internationaal opgepikt door onder meer de BBC en het Amerikaanse muziekmagazine Pitchfork, op wiens festival in Londen ze in november mag aantreden. “Ik vind niet dat ik moeilijke muziek maak, maar je moet er wel op het juiste moment naar luisteren. Ik ben verzot op cake met aardbeien en slagroom, maar ik eet dat niet op elk moment van de dag. (Lacht) Zo moet je mijn muziek ook niet spelen als je zin hebt in een wild feestje.”

Kims ongrijpbare, bedwelmende, soms zelfs lichtjes unheimische muziek heeft iets droomachtigs. “Ik heb heel lucide dromen,” knikt de muzikante. “Dromen zijn zo mysterieus. Zonder iets te doen, reis je, ontdek je dingen, ontmoet je nieuwe mensen. Vaak is het alsof je in een surrealistisch schilderij terechtkomt, in het surrealisme zit niet voor niets veel symboliek uit dromen. Ik zie mijn muziek als een soort van landschap dat mijn dromen laat 'zien'.”

Het verwondert niet dat Kim haar eerder dit jaar uitgebrachte album Contezza doopte, Italiaans voor 'bewustzijn'. Meditatie, reflecteren over het spirituele, de staat tussen droom en werkelijkheid, zijn belangrijke thema's in haar werk. “Ik heb Contezza opgevat als een ritueel, ernaar luisteren is in het beste geval een soort van exorcisme. Elke song maakt deel uit van een transformatie die uiteindelijk leidt naar een nieuwe, rijpe en open liefde.”

Voor haar bevreemdende droomwerelden vond Kim inspiratie bij filmmakers als David Lynch en Hayao Miyazaki. Een van haar favoriete films is La montaña sagrada van de Chileens-Franse cultregisseur Alejandro Jodorowsky. “Ik hou van artiesten die stukjes van een andere werkelijkheid tonen. Al mijn hele leven heb ik het gevoel dat ik niet thuishoor in het hier en nu, dat er ergens een andere realiteit bestaat waar ik wel in pas. Of die nu droomachtig is, een spirituele thuis of een andere dimensie.”

Tijdens haar studies in Bergen kwam Kim veel over compositie en technische aspecten van muziek te weten, maar ze leerde vooral ook anders luisteren. “Ik hou van wat je in het Engels 'deep listening' noemt: het idee dat je je echt onderdompelt in de muziek en dat je met niets anders bezig bent. Ik denk dat dat iets heel krachtigs is. Ik zeg niet dat iedereen op die manier naar muziek moet luisteren, maar voor mij werkt het wel om er een spirituele ervaring van te maken.”

Kims muziek is niet alleen spiritueel, maar vooral ook heel intiem. Die intimiteit zou je de essentie van haar werk kunnen noemen. “Intimacy is not a matter of being naked, but allowing the space for yourself to be yourself in front of someone else,” vat ze haar zienswijze samen op Contezza. “Ik vind het teder als mensen zeggen dat ze 'intiem' met iemand zijn geweest, maar voor mij betekent intimiteit meer dan seks. Echte intimiteit ervaar je als je je kwetsbaar kan opstellen. Dat is ook het idee van liefde voor mij, dat je door je open op te stellen zichtbaar wordt voor jezelf en de andere.”

Het is een intimiteit die onder druk staat, zegt ze. “De toekomst ziet er donker uit, ik voel het gewicht van de historische context waarin we ons nu bevinden. Nadenken over wat er op ons afkomt, ook over mijn carrière als artiest, boezemt me soms angst in. Ik focus liever op het heden en projecteer mezelf niet te ver in de tijd.”